Rozdział 24: "Jakieś małe tête-à-tête."

No hej, moje mole, oczywiście te blogowe:)

Najpierw chciałam przeprosić Gabrielę Black, za usunięcie komentarza!

Naprawdę nie mam pojęcia jak to zrobiłam:(

Ten rozdział powstał dzięki Wam, czytelnikom, tyle pochlebnych i motywujących komentarzy, więc pisało mi się naprawdę przyjemnie:)

Dodatkowym docenieniem było przybycie 7 nowych obserwatorów!

Wasze domysły co się stało Jamesowi, że przestał interesować się Rudą były bardzo ciekawe i większość osób obstawiało wkład osób trzecich.

Chyba Was zaskoczę:D

Nie zanudzam!

Buziaki, Loffki, Kochki

(jak mawia moja młodsza siostra)

Rogata

P.S. Po prawej dodałam notatki, czy jak to się tam nazywa, będę tam umieszczać przybliżony termin nowego rozdziału:)

☆☆☆

-Czy ktoś wie, co mogło mu się stać?

Wszyscy zaprzeczyli. Pani Pomfrey westchnęła i dotknęła rozpalonego czoła Huncwota.

-Może eliksir miłosny?

-Eliksir miłosny, spowodowałby, że uganiałby się za jedna dziewczyną a nie za wszystkimi- natychmiast wytłumaczyła Lily.

Całą siódemką usilnie zastanawiali się czy nie został ugodzony jakimś zaklęciem, jedyne co im przychodziło na myśl, to nieudolna próba zatrzymania go przy sobie przez którąś z dziewczyn, z którymi spotykał się ostatnio. Ale było ich dość sporo, więc znalezienie sprawczyni graniczyło z cudem, choć nie było niemożliwe, zwłaszcza dla Huncwotów.

-No lećcie dzieciaki na zajęcia. Gdyby się obudził wyślę wam sowę.

Pielęgniarka wygoniła ich.

★★★

James nie budził się od dwóch dni, nikt, nawet szkolna pielęgniarka, przez ten czas nie znalazła przyczyny złego stanu zdrowia bruneta. Posłała po dyrektora ale i jemu wyczerpały się pomysły. Poppy miała wypróbować jeszcze dwa eliksiry, jeśliby nie pomogły, James miał zostać przeniesiony do Świętego Munga.

-Ciekawe co mu jest- zastanawiała się na głos Rosario, najbardziej z dziewczyn przeżywała chorobę Jamesa, choć reszcie nie był obojętny dla niej był jak brat, którego nigdy nie miała. Wszyscy wzruszyli bezradnie ramionami i skierowali się na błonia, mimo zimnej aury lekcje z zielarstwa odbywały się w szklarniach.

-To są ziarna magicznej fasoli- zaczęła profesor Sprout, której widać, zimno nie przeszkadzało. Z uśmiechem demonstrowała magiczną roślinę, która wyglądem nie odbiegała od tej mugolskiej.

-Żeby ujawniła i zachowała swoje właściwości, musicie bardzo ostrożnie obrać ją ze skorupki- tłumaczyła. Każdy uczeń wziął z woreczka po ziarnku i zabrał się do pracy.

Bones, która stała między Lily a Rosario, wciąż nie wychodziło, ponadto miała wrażenie, że cały czas ktoś ją obserwuje, jednak gdy się rozglądała wszyscy pochłonięci byli zadaniem.

-Czemu Frank się na nas dziwnie patrzy?- Usłyszała głos Rudowłosej przy uchu. Westchnęła ze zrezygnowaniem, mogła się wcześniej domyślić, że to ten uparty Longbottom.

-Sprawdza czy jesteśmy parą- odmruknęła i zniszczyła, czwartą z rzędu, fasolkę.

-My? Parą?- zdziwiła się Evans.

Spojrzała na Lily i lekko się zarumieniła, co nie było codziennym widokiem w przypadku szatynki.

-Chciał się umówić- zaczęła ostrożnie, sprawdzając reakcję Rudej na tą informacje, po jej twarzy przeszedł cień ale się nie odezwała.- A, że nie umiałam wymyślić nic sensownego, żeby go spławić to powiedziałam, że wolę dziewczyny.

-Co?!- krzyknęła Evansówna, na co wszyscy w szklarni zwrócili na nią uwagę.

-Panno Evans?

-Przepraszam, skaleczyłam się- wyjaśniła, dodatkowo pokazując na nożyk. Sprout pokiwała ze zrozumieniem i wróciła do pomocy Ślizgonce.

-Trzeba mu wyjaśnić! Nie może myśleć, że wolę dziewczyny.- Zaczęła panikować.

-Przestań, za parę dni zapomni.

Jednak Lily nie dała spokoju, do końca zielarstwa usilnie zastanawiała się co powiedzieć Frankowi, nie mogła wysiedzieć na miejscu i wciąż się kręciła, denerwując tym Alicję i Dorcas.

Kiedy mogli już opuścić szklarnię numer pięć, chwyciła torbę i pognała za Gryfonem.

-Frank?

-Hej Lily, co tam?

-Nie wolę dziewczyn- wypaliła zanim ugryzła się w język. Popatrzył na nią i powoli zaczęło docierać do niego, o co jej chodzi.

-To chyba dobrze- odparł.

-Nie chce żebyś myślał, że jest inaczej.

-Nie pomyślałem ale miło, że wyjaśniłaś. A Alicja?

-Ona...- zawiesiła głos, sama nie wiedziała co mu odpowiedzieć. Zaczęła żałować, że w ogóle porwała się na tą rozmowę.

-Ona też nie- dokończył za nią.

-No wiesz....

-Spokojnie Lily, wiem kiedy ktoś nie chce ze mną rozmawiać.- Przyznał i posmutniał.

-To ja już pójdę- stwierdziła i zaczęła się wycofywać.

-Jak James?

-Wciąż bez zmian, nie wiemy co mu jest. To na razie.

-Lily!

Odwróciła się.

-Może poszlibyśmy na spacer?

Pokiwała głową i z wielkim uśmiechem na ustach pognała do Wielkiej Sali na kolację.

★★★

-Umówiłam się z nim!- pisnęła podekscytowana.

-James się obudził?

-Co?

-To z kim się umówiłaś?- zdziwiła się Rosario.

-Z Frankiem.

-Tak?!- Wszystkie trzy spytały chórem.

Pokiwała głową.

-Dzięki- szepnęła i szturchnęła delikatnie Alicję.

-Za co?

-Że mi go nie odbiłaś- przyznała. Wiedziała, że z Bones nie ma szans.

-Jesteś moją przyjaciółką, poza tym on nie jest w moim typie. A skoro będzie spotykał się z tobą to mi da spokój.

-Powiedziałam, że ty też nie wolisz dziewczyn.

Alicja skwitowała to wzruszeniem ramion.

★★★

Syriusz chodził po Pokoju Wspólnym i zawzięcie nad czymś myślał. Remus i Peter przyglądali się temu, lecz nie zadawali zbędnych pytań. Każdy z nich martwił się o przyjaciela i nie mieli pomysłu jak mu pomóc. Wykluczyli wiele ewentualności, między innymi atak Ślizgonów i eliksir miłosny oraz przepytali z tuzin dziewczyn, z którymi ostatnio się spotykał.

-Jak tam?

Rosario oparła głowę o ramię Remusa i spojrzała na Syriusza.

-Wymyśliłeś coś?

-Nie- burknął.

-No chodź.- Poklepała miejsce obok siebie, niechętnie usiadł.

-Co tak siedzicie?- spytała Lily i zajęła fotel naprzeciw Huncwotów i Albertini, na jej ustach błąkał się uśmiech.

-Myślimy- mruknął w odpowiedzi Black.

-Nad sprawą Pottera?

Pokiwali.

-Trzeba się zastanowić, może gdzieś był. Nie szlajaliście się po Lesie?

-Nie- odparł Remus.

-Zachowywał się dziwnie?

-Och Evans!- wybuchnął Syriusz.- Doskonale wiesz, że uganiał się za wszystkimi tylko nie za tobą!

-Może mu się odwidziało- szepnęła zaskoczona jego oschłym tonem.

Prychnął.

-Łapo, Lily chce pomóc- zganiła go blondynka.

Mruknął coś niezrozumiałego na słowa Rosario i z założonymi rękami opadł na kanapę.

-Pomyślmy... Od kiedy się dziwnie zachowuje?

-Od kilku dni.

-Dokładniej!- zarządziła Evans.

Wszyscy zamyślili się.

-Co robicie robaczki?- spytała Alicja i usiadła koło Rudej.

-Myślimy, od kiedy Potter dziwnie się zachowywał.

-Od Twoich urodzin- stwierdziła natychmiast.

-Jesteś pewna?

-Yhm. Śpiewaliśmy Ci „sto lat”, potem tort wybuchnął a na drugi dzień nie było już „Umówisz się ze mną, Evans.”

-”Evans, umówisz się ze mną.”- automatycznie poprawiła Ruda. Wszyscy spojrzeli się na nią zdziwieni. Lily zarumieniła się a jej wzrok padł na bransoletkę. -Muszę iść do Dumbledore`a!

-Po co?- spytała się Alicja.

-Potter dał mi bransoletkę a potem się odczepił! On ją zaczarował- pisnęła przejęta.

-Zaprowadzę cię- oznajmił Syriusz i również się poniósł.

★★★

Po gabinecie rozniosło się echo pukania, feniks niespokojnie się poruszył ale pogłaskany przez dyrektora, znów zapadł w spokojny sen.

-Proszę!

-Dobry wieczór, profesorze.

-O panna Evans, co panią sprowadza?

-James Potter.

Dyrektor zmierzył ją wzrokiem znad okularów i wskazał gestem, aby usiadła naprzeciw jego biurka.

-Dropsa?

Zaprzeczyła ruchem głowy.

-Może jednak, cytrynowe.

Uśmiechnęła się i sięgnęła po cukierka.

-No więc?- zachęcił ją.

Nie odpowiedziała tylko zdjęła bransoletkę i położyła na dębowym blacie.

-Myślę, że Po... znaczy James ją zaczarował. Po tym jak mi ją dał zaczął się dziwnie zachowywać.

Dumbledore zmierzył przedmiot wzrokiem, potem wziął go w szczupłe palce i zaczął oglądać. Odłożył i stuknął kilka razy różdżką w błyskotkę, jednak nic się nie wydarzyło.

-Przykro mi, Lily- stwierdził oddając jej własność- To zwykła bransoletka.

Evans westchnęła z rezygnacją i dziękując za poświęcony czas zaczęła wychodzić. Pewna myśl zaświtała jej w głowie.

-Panie profesorze- zaczęła, odwracając się od drzwi.

-Tak?

-Czy życzenia urodzinowe mogą się spełniać?

-Niektóre na pewno- odparł.

-Nie, chodzi o to, że moje życzenie się spełniło.

-To chyba dobrze.- Uśmiechnął się dobrodusznie.

-Nie do końca.

-To znaczy?

Zarumieniła się, ale odetchnęła i kontynuowała.

-Pomyślałam, żeby moja przyjaźń z dziewczynami była niezniszczalna. Ale, kiedy zobaczyłam szczerzącego się Jamesa, przed zdmuchnięciem tortu, chciałam żeby dał mi spokój... I to się stało.

-Dziękuję Lily. Idź do wieży, jest już późno a ja pomyślę nad tym co mi powiedziałaś.

Pokiwała głową i wyszła.

Albus Dumbledore jeszcze chwilę wpatrywał się w drzwi, za którymi zniknęła rudowłosa Gryfonka.

-Słyszałeś, Armandzie?- spytał portretu poprzedniego dyrektora, który wisiał najbliżej.

-Tak, myślę, że mamy do czynienia z bardzo potężnym zaklęciem. Ale można znaleźć je tylko w Dziale Ksiąg Zakazanych- odparł.

-Chyba nie doceniam tych chłopców- stwierdził Dumbledore i potarł zmęczone oczy wcześniej zdejmując okulary.

-Musisz nałożyć więcej zaklęć zabezpieczających.

-Najpierw pójdę do Poppy, trzeba uleczyć Jamesa.

Postać z obrazu mu przytaknęła i patrzyła zmartwionym wzrokiem za oddalającą się sylwetką jego następcy. Wiedział, że bycie dyrektorem, nie jest łatwym zadaniem.

★★★

Drzwi Wielkiej Sali otworzyły się i stanął w nich James Potter we własnej osobie. Uśmiechał się do wszystkich i skierował na swoje ulubione miejsce, czyli naprzeciwko Rudowłosej.

-Cześć Jim.- Rosario cmoknęła go w policzek.- Wyglądasz dużo lepiej niż wczoraj.

-Dzięki. Hej, Evans. Tęskniłaś?- spytał i zmierzwił sobie włosy.

-Wcale- mruknęła w odpowiedzi i zajęła się swoim śniadaniem.

-Ja i tak wiem, że Ci mnie brakowało.

-Niby skąd?

-Bo przyszłaś do Dumbla żeby mi pomóc.

Osoby siedzące najbliżej zwróciły zaciekawiony wzrok na rudowłosą. Evans pomagająca Potterowi? A to Ci heca dopiero.

-Sam jesteś sobie winien. Ale odkąd Cię zobaczyłam, to już żałuje.

-A tam.- Machnął ręką.- Wiedziałem, że w razie coś mi pomożesz, bo będziesz czuć się winna.

Zmierzyła go spojrzeniem i zastanowiła się czy tak było faktycznie? Czy podświadomie czuła, że śpiączka Pottera to jej wina?

-Akurat. Jestem Prefektem to mój obowiązek. Po za tym, tylko taki kretyn jak ty, mógł wpaść na taki beznadziejny pomysł, żeby zaczarować tort.

-Oj Evans, myślałem, że wybierzesz mniej problemowe życzenie. Na przykład żebym Cię pocałował albo coś więcej.- Wyszczerzył się w bezczelnym uśmiechu.

Lily uniosła brew.

-Coś więcej?- wypaliła.

-No wiesz, jakieś małe tête-à-tête.

-Zapomnij zboczeńcu!- Podniosła głos.

-Nie udawaj takiej niedostępnej, mała.

Policzki jej poczerwieniały a oddech przyspieszył. Chwyciła dzbanek z sokiem dyniowym i wylała jego zawartość na głowę okularnika.

-Może to ostudzi Twoje zapędy- skwitowała i odeszła.

-Wszystko nareszcie wróciło do normy- podsumował roześmiany Remus.

★★★

Kto PRZECZYTAŁ ten KOMENTUJE!