Rozdział 26: "Hogsmeade."

Ocenicie sami.

Rogata

☆☆☆

— POTTER! — Słodki głosik Lily Evans rozniósł się po Wielkiej Sali, w której właśnie w najlepsze trwał obiad. Po posiłku lwia część uczniów wybierała się do najsławniejszej wioski czarodziejów.

— Czyżbyś chciała ustalić zestaw na jutrzejszą randkę?

— Zestaw? — spytała zbita z tropu.

Pokiwał głową z entuzjazmem.

— Najbardziej lubię stringi — przyznał.

Jęknęła. Jak miała poważnie rozmawiać z kimś, kto jest jeszcze w chodziku intelektualnym?

— Usuń te napisy — poprosiła nieco łagodniejszym tonem.

— Nie.

— Słucham?! — zaperzyła się.

— No, nie.

— Natychmiast!

— Nie — odparł spokojnie. Z bezczelnym uśmieszkiem na twarzy, machnął różdżką, a serduszko zaczęło śpiewać to, co było na nim napisane. Lily zdenerwowała się do granic możliwości i ścisnęła mocniej magiczny patyk, z którego posypały się iskry.

— Daruj sobie, Evans. Bo spóźnisz się na randkę z tym swoim „Guzik cię to obchodzi”. Idziemy? — zwrócił się do reszty Huncwotów, ci zaczęli podnosić się z ławki.

Lily nie wytrzymała i cisnęła zaklęciem w bruneta. Spojrzał na nią oszołomiony i chwycił się za uszy, przypominające teraz ośle. Posłała mu tryumfujące spojrzenie. Odczarował się i z uśmiechem na ustach skierował do wyjścia. Lily bardzo dumna z siebie odwracając się, w stronę przyjaciółek poczuła, że coś załaskotało ją w okolicy pośladków. Rozejrzała się, jednak po Potterze i jego bandzie nie było śladu. Zamiast tego usłyszała chichot osób siedzących najbliżej niej.

— Wiewióreczka — zaśmiała się Alicja.

Evans dotknęła swojej pupy i wymacała ogromną, wiewiórczą, rudą kitę. Zawrzała ze złości.

— Lily?

— Czego? — warknęła. Widząc, kto się do niej odezwał, zreflektowała się i posłała przymilny uśmiech w stronę chłopaka.

— Pomyślałem, czy nie poszlibyśmy dziś do Hogsmeade razem? Na jakaś kawę, czy coś?

— Oczywiście, Frank.

— To do zobaczenia w Sali Wejściowej — pożegnał się i odszedł.

Dorcas uśmiechnęła się do rozpromienionej przyjaciółki i podniosła oba kciuki do góry.

★★★

— Cześć!

— My się znamy? — zapytała zdziwiona.

— Nie, ale chętnie cię poznam — przyznał i wyciągnął dłoń w kierunku blondynki. — Derek, jestem.

— Rosario. — Podała rudzielcowi rękę. Zlustrowała go od góry do dołu i stwierdziła, że jest Krukonem, który nosi za krótkie spodnie oraz dwie różne skarpetki. Ponadto miał niechlujnie zawiązany krawat i powyciąganą koszulę.

— Pójdziemy do Hogsmeade?

— Idę z przyjaciółkami.

— To może pójdziesz ze mną? — Nie dawał za wygraną. Z zawadiackim uśmiechem, który, pozorował na Jamesa lub Syriusza, wyczekiwał odpowiedzi. Skrzywiła się, gdyż podryw nie należał do zbyt udanych.

— Może innym razem. — Próbowała delikatnie zbyć intruza.

— Nie bądź taka, pogadamy przy kremowym i takie tam!

— O czym będziemy rozmawiać?

— O wszystkim!

— O twoich niesparowanych skarpetkach też?

— Co?

Albertini roześmiała się dźwięcznie i odeszła od zdezorientowanego chłopaka, uznając rozmowę za zakończoną. Ten, jednak nie poddawał się, ruszył za nią. Było w nim coś takiego, co nie pozwalało go nie lubić. Może wrodzony optymizm? Brak dokładności albo nieporadność?

— Lubisz Quidditcha? — wypaliła, wiedząc, że Krukon podąża za nią.

— A, co to?

— Ty na pewno chodzisz do tej szkoły? — spytała zbita z tropu.

Popatrzył na naszywkę z godłem swojego domu.

— Chyba tak.

— Jak bardzo chcesz, to mogę cię ze sobą zabrać, na te kremowe.

Z entuzjazmem pokiwał głową.

★★★

Syriusz wraz z Jamesem siedzieli w Trzech Miotłach, czekając na Remusa i Petra, którzy mieli się zaraz pojawić wśród nich, zabijali czas popijając ulubiony trunek wszystkich uczniów Hogwartu – kremowe piwo.

— Patrz Rogaś, czy to nie Evans z Longbottomem?

— Rzeczywiście — przyznał.

— I nic z tym nie zrobisz?

— Nie ma takiej potrzeby — odparł i wygodniej rozparł się na krześle.

Syriusz popatrzył na niego zdziwiony.

— A może, znowu sobie czegoś zażyczyła? Nie walnęło cię jakieś zaklęcie?

Potter roześmiał się i pociągnął łyk piwa, przez chwilę rozkoszował się jego smakiem, odstawił kufel, po czym spojrzał na przyjaciela.

— Mój, Łapo — zaczął — czy może zauważyłeś, kto wzbudza zainteresowanie naszego przyjaciela Franka?

— Wiesz dobrze, że nie interesuje się takimi błahymi rzeczami. — Machnął lekceważąco ręką jakby na potwierdzenie słów.

— Otóż, mój Łapo, nasz przyjaciel Frank jest bardzo zainteresowany panną Bones.

— Alicją?!

James pokiwał głową i ponownie się napił.

Syriusz zamyślił się.

— W takim razie, po co przyszedł na randkę z Evans?

— Bo Alicja nie chce z nim przyjść? — zironizował.

— I, dlatego podrywa Evans?

— Łapo! Kto jest najlepszą przyjaciółką Ali?

Pacnął się teatralnie ręką w czoło.

— Wziął ją na spytki?

— Bingo! A teraz patrz.

Okularnik podniósł się i podszedł do lady. Przez chwilę poflirtował z Rosmertą, dziewczyna zarumieniła się, i zaczęła bawić swoimi kruczoczarnymi lokami, nawijając je na palec. James nachylił się przez ladę i pokiwał palcem, aby córka właściciela pubu zrobiła to samo. Kiedy się przybliżyła, szeptał jej coś szybko na ucho, a ona ze śmiechem mu potakiwała. Syriusz przyglądał się temu z zainteresowaniem. Po chwili, zadowolony z siebie Potter, wrócił na miejsce.

— No i?

Rogacz uciszył go tylko ruchem dłoni.

Rosmerta poprawiła dekolt, przygładziła włosy, zgarnęła na tacę kilka pełnych kufli z piwem, i wyruszyła, kołysząc biodrami wprost do stolika Lily oraz Franka. Stawiając przed zaskoczoną dziewczyną napój chmielowy, wręczyła jej małą karteczkę. A potem posyłając ogromny uśmiech Longbottomowi odeszła do innych gości.

Rudowłosa przeczytała liścik, zmierzyła ostrym wzrokiem Pottera, przeprosiła na chwile swojego towarzysza i podeszła do Gryfonów.

— O, Lily!

— Daruj sobie. Co to za głupoty? — Zirytowana rzuciła zmięty pergamin na stolik.

— Nie oszukuj samej siebie.

— Nie tobie, to oceniać — fuknęła.

Odeszła i prawie siłą wyciągnęła z pubu zdezorientowanego Franka.

— Mogę? — Black wskazał na kulkę papieru.

Rogacz zachęcił go gestem.

„Nic z tego nie będzie, woli Alicję”.

Przeczytał i roześmiał się, po chwili dołączył do niego James.

★★★

Rosario wraz z Dorcas przemierzały uliczki wioski. Co chwila przystawały, aby pooglądać sklepowe wystawy lub wejść, by coś zmierzyć tudzież kupić. Kiedy Albertini skończyła rozpływać się nad plakatem z Ziejącymi Smokami z Preston postanowiły udać się do Trzech Mioteł.

— Jak, to jest z tobą i Colinem? — wypaliła Rose.

Meadowes zastygła w miejscu, żadna z dziewczyn widząc, że to drażliwy temat nie poruszała go od stycznia. Tak naprawdę, oznajmiła, iż zerwali i więcej nie pytały ku uldze dziewczyny.

— Zerwaliśmy. — Wzruszyła ramionami.

— Nie boi się, jak ognia chłopaka, z którym się tylko zerwało. Walentynkę od niego wyrzuciłaś. Co ci zrobił? — spytała i wbiła błękitne spojrzenie w Dorcas.

Ta spuściła wzrok i nie odpowiedziała.

— Dor ja naprawdę zrozumiem — szepnęła, wzięła ją za rękę, przerywając tym samym przyjaciółce zajęcie, jakim było zeskrobywanie paznokciem brudu ze stolika w barze.

— Ja... — odparła i podniosła głowę.

— Mam dla was kremowe! — Rudy chłopka przysiadł się i postawił z hukiem trzy kufle na stoliku, jeden z nich się przewrócił i oblał Rosario.

— Wybacz! — jęknął i rzucił się, aby rękawem płaszcza wytrzeć plamę na kolankach koleżanki.

— Przestań. Chłoszczyć.

Widząc, że plama zniknęła, a odzienie Albertini wróciło do pierwotnego stanu, Krukon odetchnął.

— A, to kto? — Po cichu zapytała Dorcas obserwując chłopaka, który za pomocą różdżki próbował pozbyć się rozlanego piwa.

— Derek.

— Jaki Derek?

— Derek, jak ty się w ogóle nazywasz?

— Jenkins — oznajmił z dumą i niechcący wywołał pożar na stoliku.

Rosario natychmiast zareagowała, ugasiła płomień, po czym zabrała różdżkę zdezorientowanemu Derekowi.

— Idź po piwo — zarządziła, chłopak oddalił się, uprzednio przewracając krzesło.

— Czy możesz mi powiedzieć, kto to?

— Derek Jenkins. — Udzieliła informacji, jakby to wszystko wyjaśniało. — Dasz wiarę, że on nie wie, co to Quidditch?

— I uważasz się za najodpowiedniejszą osobę, aby go uświadomić?

— A widzisz tu kogoś lepszego? — zdziwiona przetoczyła ręką po zatłoczonym barze, w którym było około stu osób.

Meadowes pokręciła głową z rozbawieniem, a jej przyjaciółka nawijała jak katarynka o skarpetkach nowo poznanego Jenkinsa.

★★★

— Totalna klapa — jęknęła Lily i rzuciła się na swoje łóżko, jej kot uciekł w popłochu. Robiąc obrażoną minę, położył się na łóżku Alicji.

— Aż tak źle?

— Gorzej.

— Wyżal się, będzie ci lepiej. — Dorcas usiadł obok przyjaciółki.

— Mówiłam, że Potter jest lepszy — skwitowała Alicja, za co została zgromiona wzrokiem przez Meadowes.

— Nie jest lepszy! — oburzyła się Evans. — Po prostu on cały czas nawijał o Tobie.

— Mówiłam, że jest głupi! Poza tym mógł żyć ze świadomością mojej odmiennej orientacji seksualnej.

— Zakochałam się w facecie, który woli moją przyjaciółkę — dramatyzowała.

Alicja przewróciła oczami nic sobie nie robiąc z narzekań Evansówny. Dorcas przegryzła wargę i głęboko zastanawiała się, jak pomóc Lily, a Rosario siedziała będąc pochłoniętą zabawą z Kleopatrą.

— Wiesz, że ona non stop siedzi u Jamesa?

Wszystkie trzy spojrzały na do tej pory milczącą dziewczynę, która wskazywała na kotkę.

— Super, do tego mój kot brata się z wrogiem — mruknęła.

— Umów się z nim — wypaliła nagle Albertini.

— Nie będę znów słuchać, że ma cudowne oczy — burknęła Evans.

— Przecież każdy wie, że moje oczy są cudowne — stwierdziła Bones, jakby to było najoczywistszą rzeczą na świecie.

— Nie ty, ona. — Ros wskazała na Alicję.

— Nie mam zamiaru się z nim umawiać — odparła stanowczo.

— Ale, wtedy byś go do siebie zniechęciła — wytłumaczyła Rosario.

— Chyba bardziej rozkochała. Adam na mnie czeka. Pa!

Lily popatrzyła, jak drzwi zamykają się za Alą. Nie mogła tego przeboleć, ale musiała przyznać, choć tylko, a może aż, przed samą sobą, że Potter miał racje. Była na straconej pozycji, mogłaby przyjść na tę „randkę” w stroju kurczaka albo nawet nago, a Frank i tak byłby bardziej zainteresowany Alicją. Westchnęła. Chyba już czas odpuścić sobie Lonbottoma.

★★★

Siedział pod klasą do eliksirów, wyczekując na swój szlaban. W myślach opracował już jak zezłościć Evans na milion sposobów i nie mógł się doczekać, aby wprowadzić pierwszy pomysł w życie. Usłyszał kroki, na jego twarzy pojawił się ten kpiący uśmieszek, który zawsze denerwował Lily. Zza rogu zaczęła wyłaniać się postać w zupełności nieprzypominająca sylwetki dziewczyny. W dodatku człapiący chód należał tylko do jednej osoby w tym zamku.

— Filch? — spytał zdziwiony.

— Dla ciebie, pan Filch, gówniarzu. No ruszaj się, nie mam dla ciebie całego wieczora.

James pokręcił głową z niedowierzaniem, wymigała się, zręcznie wmanewrowała go w szlaban z woźnym. Musiał przyznać, że takiego obrotu sprawy się nie spodziewał, zaczął sprzątać klasę, a jego myśli zaprzątało, czy była to zemsta za karteczkę w pubie.

★★★

Westchnęła i odłożyła esej, napisała go w swoim mniemaniu, na co najmniej zadowalający, więc wystarczająco dobry. Mogłaby jeszcze parę rzeczy dopisać, ale zwyczajnie jej się nie chciało, w dodatku nie miała do tego głowy. Od kilku dni wertowała wszystkie książki o Hogwarcie z jego historią na czele. Nie dowiedziała się nic ciekawego. Rozejrzała się po bibliotece i jej wzrok padł na regał stojący najbliżej biurka pani Pierce. Podeszła i zaczęła wodzić palcem po grzbietach ksiąg.

— Pomóc?

— Interesuje mnie rocznik 1950/51 i siedem kolejnych.

Bibliotekarka bez słowa podeszła i podała jej odpowiednie tomy, prosząc, żeby odniosła je, kiedy tylko skończy oglądać. Rosario podziękowała i wróciła do swojego stolika, zaczęła wertować opasłą księgę, mrucząc do siebie pod nosem.

★★★

— Mówiłem wam cholibka, żebyście tam nie łazili!

— Daj spokój Hagridzie. Przecież nic się nam nie stanie.

— Zakazany Las jest pełen niebezpieczeństw.

— Gdyby tak było, Dyrektor Drops zabezpieczyłby go zaklęciami — zauważył Syriusz.

— Wtedy ja bym tam nie mógł wchodzić.

— No tak — przyznał zmieszany. Zapomniał, że choć różdżka Rubeusa została połamana, to jej koniec spoczywa w parasolu gajowego.

— A, czy jest bezpieczny dla zwierząt?

— Natura rządzi się swoimi prawami, wiele razy widziałem pozagryzane błotoryje czy łanie.

James nie przejął się tą uwagą i już zaczął planować kolejny wypad do lasu, gdyż ten udaremnił im Hagrid.

— Może herbatki?

— Chętnie! — Wszyscy czterej uśmiechnęli się na myśl o ciepłej chatce przyjaciela i jego cudownej „herbacie z prądem”.

— A co tam u dziewczyn? Dawno u mnie nie były.

— Sumy się zbliżają, to się uczą — wytłumaczył koleżanki Remus.

— Lily chyba coraz bardziej mnie lubi — wypalił ni stąd ni zowąd James z uśmiechem.

Lupin zakrztusił się napojem, Rubeus pospieszył mu z pomocą i swoją wielką ręką zaczął klepać go w plecy. Biedny Lunatyk tego nie wytrzymał i spadł z krzesełka na podłogę. Pozostała trójka roześmiała się, a Hagrid posłał mu przepraszające spojrzenie, Remus machnął lekceważąco rękę, jednak zaczął bardziej uważać.

Po wizycie Syriusz i James liczyli, że nikt nie zauważy, jak wejdą na pięć minut do Zakazanego Lasu, ale widząc karcący wzrok prefekta, odpuścili.

— Masz jutro trening? — zagadnął przyjaciela Syriusz.

Potter pokiwał w odpowiedzi i przystanął, aby zawiązać sznurówkę. Black postanowił poczekać na przyjaciela. Remus i Peter dyskutowali, o zapowiedzianym przepytywaniu przez McGonagall, idąc dalej. Lupinowi coś, jednak nie pasowało, stanął niespodziewanie i odwrócił się, po Jamesie oraz Syriuszu nie było śladu. Westchnął, ruszył w stronę wyjścia do szkoły, pomstując, na czym Hogwart stoi, a Pettigriew potruchtał za nim.

★★★

Bóg zapłać komentującym.