Rozdział 27: "Prezent urodzinowy Lunatyka."

 Notka pisana między myciem okien, sprzątaniem, lepieniem pierogów i bieganiem za gwiazdkowymi prezentami (na które w tym roku kompletnie nie miałam pomysłów), więc...

Leje, pada, a potem znowu leje:( Gdzie jesteś śniegu?!

Aura zabiera świąteczny nastrój...

Mimo tego, życzę Wam moim drodzy, kochani czytelnicy:

Świąt radosnych, rodzinnych, pełnych szczęścia i miłości oraz spełnienia wszelkich marzeń, tych dużych i tych mniejszych:) Piszącym weny i czasu na opowiadanie, czytającym czasu i weny również i na komentarze:)

Niech Wam gwiazdka świeci ogromnym blaskiem przez cały rok!

Rogata:)

★★★

W Pokoju Wspólnym było tłoczno, większość uczniów odrabiała zadane prace, tylko nieliczni woleli ciche i spokojne dormitoria od salonu Gryfonów. Mimo że był środek tygodnia, a nauczyciele ich nie oszczędzali, to spora grupa wychowanków Gryffindoru przyglądała się poczynaniom Huncwotów, a raczej ich sławniejszej dwójki, zamiast się uczyć.

Zaklęcia latały we wszystkie strony, kilka odbiło się od uczniów i spowodowały, że zostali spetryfikowani, niestety nikt nie wpadł na pomysł, żeby ich odczarować. Uszkodzenia dotknęły też portretów, kanap oraz innych mebli, jedna zasłona była spalona do połowy, przy czym druga jeszcze płonęła, niebezpiecznie zbliżając się do starego, drewnianego zegara.

★★★

Ciche pukanie zakłóciło przebieg spotkania. Albrecht Kalachan zmierzył wszystkich surowym spojrzeniem, odchrząknął, po czym kontynuował rzeczowym i stanowczym głosem. Pukanie ponowiło się wyraźnie głośniej. Zniesmaczony Prefekt Naczelny Ślizgonów potoczył wzrokiem po zgromadzonych i protekcjonalnym głosem zawołał „Wejść!”. Drzwi otworzyły się, przez nie wślizgnęła się mała, blond włosa dziewczynka.

— Czego chcesz dziecko? Jak śmiesz zakłócać główne, comiesięczne spotkanie prefektów? — Dziewczyna spuściła głowę, a w jej oczach zaszkliły się łzy.

— Mów! — krzyknął.

— Och, zamknij się Kalachan — warknęła Lily — Powiedz, co się stało. — Poprosiła przyjaznym głosem.

Wszystkie oczy były w nich utkwione.

— Bo Potter i Black w Pokoju Wspólnym — zaczęła mała, ale Evans, nie czekając na dalsze wyjaśnienia wybiegła, wyciągając po drodze różdżkę.

★★★

— Expelliarmus!

Obie różdżki znalazły się w jej drobnych rękach, oddychała ciężko, a z jej migdałowych oczu ciskały gromy. Szybko oceniła straty i aż się zagotowała, machnęła magicznym patykiem, a ogień przestał trawić zegar.

— Rozejść się — krzyknęła do tłumu.

Widząc prefekt w złym humorze, każdy pospiesznie zaczął wracać do swoich zajęć. Przeniosła wzrok na Huncwotów, którzy stali z wesołymi minami. Black miał wściekle różowe włosy i przypalony koniec szaty, natomiast Potter umorusaną buzię oraz brakowało mu lewej nogawki.

— Szlaban! Co wy sobie myślicie?! Że jak nikogo nie ma to wam wszystko wolno?! Macie tu posprzątać!

— Oj, Evans to oddaj różdżkę — powiedział Syriusz.

— Rękoma!

— Beż różdżek zejdzie się nam do jutra, a ty będziesz nas pilnować i nie pouczysz się na transmutację i dostaniesz Trolla — stwierdził James.

Widząc, że Lily już otwiera usta, dodał:

— Nikt inny się tego nie podejmie, a Remus nam odda różdżki i wtedy nie będzie kary.

Skonsternowana Evans przyznała mu w myślach rację. Rzuciła ich własności i kazała doprowadzić salon do poprzedniego wyglądu. Zabrali się do roboty. Remus wszedł pełen obaw, chciał iść z Lily, ale Albrecht mu zabronił, twierdząc, że sobie poradzi. Zobaczył, jak jego dwaj najlepsi przyjaciele sprzątają posłusznie, pod czujnym okiem pani prefekt.

— Wybacz, nie wypuścił mnie. — Przeprosił, siadając obok niej.

— Daj spokój, już kończą.

— Co zrobili?

— Urządzili pojedynek.

Westchnął, zupełnie nieświadomie powiedział im, że idzie na spotkanie wszystkich prefektów. Mógł się spodziewać, że wykorzystają okazję.

— I po krzyku. — Potter spojrzał znacząco na Evans.

Syriusz i James usiedli obok Remusa, szczerząc się do niego.

— Musieliście?

— Nie bylibyśmy Huncwotami, nie?

★★★

Remus wraz z Lily patrolował korytarze na czwartym piętrze. Mieli bardzo pracowity wieczór, mnóstwo uczniów postanowiło właśnie dziś wybrać się na spacer, pobiegać podczas ciszy nocnej czy urządzić sobie wieczorne schadzki. Oprócz tego zbliżała się pełnia, a to zawsze był ciężki czas dla Lunatyka. W końcu wybiła upragniona godzina i szybkim krokiem skierowali się do Pokoju Wspólnego, kiedy weszli, Lupin zlustrował spojrzeniem pomieszczenie i odetchnął z ulgą. Było w taki stanie, w jakim je zostawili, wychodząc.

— Dobranoc, Remusie.

Usłyszał cichy głos.

— Dobranoc — odparł.

— A i wszystkiego najlepszego, spełnienia marzeń i samych wybitnych na SUM–ach — dodała Lily i serdecznie go uścisnęła. Wyciągnęła z torby paczuszkę i mu podała.

— Dziękuje.

Z uśmiechem skierowali się do swoich dormitoriów. Kiedy wszedł, zobaczył, że panuje tutaj nienaturalny porządek, nawet została naprawiona jego kotara, którą kilka tygodni temu James z Syriuszem zerwali podczas jednego ze swoich eksperymentów. Na środku stał stolik z mnóstwem jedzenia i wszelkimi alkoholami, a obok niego trójka wyszczerzonych Huncwotów. Najpierw przekrzykując się jeden przez drugiego, zaczęli składać mu życzenia, a potem każdy z nich chciał, aby to jego prezent został pierwszy otwarty. Zupełnie jak dzieci – przemknęło mu przez myśl, ale był tak szczęśliwy, że miał ochotę sam być dziecinny wraz z nimi. Wśród prezentów znalazły się słodycze, zwłaszcza jego ulubiona czekolada, książka z żartami, która go zaatakowała, gdy chciał ją otworzyć oraz bardzo elegancki i niemniej drogi zestaw kałamarzy oraz hipogryfie pióro.

— Dziękuję — powiedział wzruszony i rękawem dyskretnie wytarł łzę, która cisnęła się do oka.

— Daj spokój, jesteś naszym przyjacielem. Chcieliśmy ci wyprawić imprezę na pół Hogwartu, ale chyba wolisz kameralne spotkania — przyznał Potter.

— Takie grono mi w zupełności wystarczy — zapewnił i pociągnął łyk kremowego piwa.

— Mamy coś jeszcze dla ciebie — oznajmił Syriusz głosem pełnym ekscytacji.

Wstał wraz z pozostałą dwójką, Remus uśmiechnął się, bo właśnie sobie wyobraził, jak fałszując śpiewają mu „sto lat”. Jednak zamiast spodziewanej piosenki obok niego pojawił się po kolei jeleń, pies, a po chwili przerwy mały szczur. Zaniemówił. Zrobili to, naprawdę nauczyli się animagii dla niego! Dla wilkołaka!

— To teraz możemy ci zaśpiewać! Sto lat! Sto lat! — zauważył Syriusz już w swojej ludzkiej postaci.

Trójka chłopców zawodząc, najgłośniej jak umiała, wyśpiewywała urodzinową piosenkę. Gdyby ktoś spytał, kogo można nazwać najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, bez wahania można by wskazać Remusa Lupina, Gryfona, najzdolniejszego ucznia, prefekta i wilkołaka, który ma przyjaciół lepszych, niż w jego najśmielszych snach.

★★★

Zielarstwo trwało w najlepsze, skupieni uczniowie notowali słowa nauczycielki, by po chwili zająć się swoimi roślinami według wskazanych instrukcji. James ziewnął szeroko i wpatrzył się w Lily, która zawzięcie pisała po pergaminie. Słowa profesor Sprout docierały do niego jak przez mgłę, jedyne co wyłapał to Zakazany Las. Szturchnął Syriusza przysypiającego na rękawicach ochronnych i Remusa zajętego przesadzaniem kwiatu.

— Może podczas pełni wybralibyśmy się gdzieś?

— Co? — Lupin odwrócił się gwałtownie, a kwiatek wpadł z powrotem do doniczki.

— Świetny pomysł, Rogaczu- — podchwycił Black i ożywił się na myśl o spacerze z wilkołakiem.

— Nie, zapomnijcie o tym — syknął.

— Dlaczego?

— Bo nie wiadomo jak zareaguję na waszą obecność.

Spojrzeli po sobie i przyznali Remusowi racje.

— No dobra — zaczął Syriusz — urządzimy sobie najpierw wieczorek zapoznawczy, ale jak będzie ok, to następnym razem gdzieś idziemy — stwierdził i powrócił do leżenia.

— James — jęknął Lupin.

— W zupełności się z tobą zgadzam — powiedział i po chwili dodał z szerokim uśmiechem. — Syriuszu.

Lunatyk westchnął i widząc, że na razie nic nie wskóra, wrócił do pracy.

★★★

Nastała sobota, najbardziej lubiany dzień tygodnia przez hogwartczyków. Treningi quidditcha odbyły się z samego rana, aby móc cieszyć się błogim lenistwem, aż do niedzielnego wieczora. Rosario, która przestudiowała wszystkie roczniki, wiele się nie dowiedziała. Zobaczyła, jak wyglądał jej ojciec, a przy okazji też matka w czasach szkolnych, okazało się, że był bardzo dobry z Obrony Przed Czarną Magią. Mogłaby porozmawiać z nauczycielem, ale już opuścił mury zamku, więc w dalszym ciągu brakowało jej informacji. Westchnęła i odłożyła ostatni rocznik na biurko bibliotekarki, zarzuciła torbę na ramię i wyszła na korytarz. Po chwili usłyszała za sobą charakterystyczne człapanie, odwróciła się, jednak nikogo nie dostrzegła.

— Wyłaź, słychać cię — stwierdziła, nie patrząc, czy chłopak idzie za nią, ruszyła.

— Skąd wiedziałaś, że to ja?

— Tylko ty tupiesz jak stado hipogryfów.

Roześmiał się i zrównał z dziewczyną.

— Co dziś robimy?

— My?

— No tak.

— To, że raz pozwoliłam ci iść ze sobą na kremowe, nie znaczy, że się przyjaźnimy — wyjaśniła.

— Po co byłaś w bibliotece? — spytał, jakby nie usłyszał jej wcześniejszych słów.

— Derek, na gacie Merlina i stanik Morgany, odczep się!

Była sfrustrowana, poświeciła kilka ostatnich dni na przeszukiwanie ksiąg w bibliotece i nic jej to nie dało. Chciała z kimś porozmawiać, z kimś, kto znał jej ojca, kto mógł jej dostarczyć wielu cennych informacji. Jedyną osobą była matka, której nie widziała od dobrych dwóch lat, nie licząc okładek mugolskich magazynów modowych, leżących w domu dziadków.

— Może ci jakoś pomogę?

— Nie rozumiesz słowa odczep się?

— Jesteś dziś wyjątkowo nie w humorze, ale to nie znaczy, że masz wyżywać się na mnie — zauważył, jednak uśmiech nie zniknął z jego twarzy.

— Przepraszam, masz racje. Mam ciężkie dni.

— Karmazynowy przypływ?

— Co?!

— No ten, ciocia przyjechała, morze czerwone wylało?

Rosario roześmiała się serdecznie.

— Nie, nie mam okresu — wyjaśniła.

— To co, w takim razie?

Usiedli na ławce na korytarzu. Nie chciała mu się zwierzać, ale słowa zaczęły same z niej wypływać. Słuchał uważnie, nie przerywał, kilka razy tylko upuścił torbę lub niechcący z jego różdżki coś wystrzeliło.

— Powinnaś iść jeszcze do Izby Pamięci albo zapytać dyrektora, może go pamięta, przecież jest stary.

— Masz racje, dzięki. Czasem widać, dlaczego jesteś Krukonem.

Jenkins wypiął dumnie pierś i z wysoko uniesioną głową zaczął odchodzić, jednak zrobił tylko kilka kroków, a już się potknął. Albertini roześmiała się i pokiwał głową za oddalającym się chłopakiem.

★★★

Byli niezwykle podnieceni, dreszczyk emocji co krok przebiegał im po plecach, gdy we trzech przemierzali korytarze zamku. Jeszcze dziesięć minut i dojdą do Bijącej Wierzby, nie mogli się doczekać, starali się zachowywać jak najciszej obawiając się Filcha. Szlaban więcej czy mnie nie robił im różnicy, ale wiedzieli, że jak tej nocy dadzą się złapać, to nie wesprą swojego najlepszego przyjaciela, a tego żaden z nich by sobie nie wybaczył. Doszli do Sali Wejściowej, Syriusz rozejrzał się i wyszedł spod peleryny, aby wcisnąć odpowiednią cegłę. Ta odskoczyła, ukazawszy sporych rozmiarów schowek, szybko wpakowali tam czyste ubrania, pelerynę i poczekali, aż ściana wróci na swoje miejsce. Wybiegli przez ogromne wrota i skierowali się na skraj lasu, łatwiej było im schować się w gęstwinie, po chwili byli pod rozłożystym drzewem, które wymachiwało groźnie swymi gałęziami.

★★★

Z niecierpliwością czekam na Wasze opinie!

Hoł, Hoł Hoł Meri Krismas Ewriłan!