czwartek, 23 kwietnia 2015

Rozdział 35: "Szlama."

Witajcie kochani!
Oprócz tego, że rozdział powinien być kilka dni temu, to nastąpił progres:)
Wiem, że odpowiedziałam na Wasze komentarze z opóźnieniem, ale obiecałam, że nikogo nie pominę i tego się będę trzymać:) Odwiedziłam również większość Waszych blogów i skomentowałam!
Miałam problem, czy umieszczać fragmenty z książek, czy omijać je w końcu stanęło na częściowym wykorzystaniu, mankamencik jest taki, że sytuacja z Huncwotami i Snape`m odbyła się przed SUMem z transmutacji, ja ją umiejscowiłam po zakończeniu egzaminów. Mam nadzieję, że nie będzie to Was bardzo razić w oczy. Ogólnie jestem zadowolona, czekam, jak Wam się podobało!:)
Rogata
A zapomniałabym! Inną czcionką, Verdaną dokładnie, są napisane fragmenty z HP:) Pewnie byście wiedzieli, ale tak dla pewności:)
☆☆☆
-Jesteśmy przyjaciółmi, ale nie lubię kilku typów, koło których wciąż się kręcisz! Wybacz mi, ale nie cierpię Avery`ego i Mulcibera! Mulciber! Co ty w nim widzisz, Sev? Jest odrażający! Nie wiesz, co próbował zrobić Mary Macdonald?
Lily przystanęła przy filarze i oparła się o niego, patrząc w jego chudą, ziemistą twarz.
-To nic takiego... Taki żart, nic więcej...
-To była czarna magia i jeśli uważasz, że to śmieszne...
-A co robi ten Potter i jego kumple?- zapytał ze złością Snape, rumieniąc się lekko.
-Co ma z tym wspólnego Potter?
-Wymykają się gdzieś w nocy. Ten Lupin jest jakiś dziwny. Jak myślisz, gdzie on wciąż znika?
-Lupin jest chory- odpowiedział Lily.- Mówią, że choruje...
-Co miesiąc przy pełni księżyca? (1)
Dalej James nie słuchał. Wyglądało na to, że Snape nie wiedział, że Lily zna przypadłość Remusa i ja akceptuje. Próbował usprawiedliwić babranie się w czarnej magii, odwracając uwagę Evans od siebie i kierując ją na grzeszki jego oraz chłopaków. Kanalia. Musieli znów coś wymyślić, aby po uprzykrzać mu odrobinę życie.
★★★
Syriusz popatrzył na zegarek. Zostało mu tylko dziesięć minut do rozpoczęcia lekcji, a właśnie zaczął swój poranny patrol pod hasłem: „Jaką dziewczynę dziś zbajeruje”. Uczennice bardziej zainteresowane jego osobą (czyt. wszystkie), a w szczególności należące do fan clubów znały ten jego „połów” i w tym czasie uśmiechały się słodko. Black dobrze wiedział, których się wystrzegać, a z którymi ewentualnie mogłyby się umówić. Od wieży Gryffindoru, z której szedł, do lochów była długa droga, więc miał prawie całą szkołę do wyboru. Gdy minął już parę Puchonek, którym w dziwny sposób popodwijały się spódniczki i zdziwionych chłopaków, widzących go po raz pierwszy bez Pottera zwątpił, że znajdzie jakąś odpowiednią. Spostrzegł pewną brunetkę, która rozmawiał z koleżanką. Zmierzył ją wzrokiem i stwierdził, że może być. Przystąpił do dzieła.
★★★
Pod klasą profesora Slughorna zebrała się już duża grupka Gryfonów w tym trzy czwarte Huncwotów, Lily, Dorcas oraz trzech Ślizgonów. Slughorn, jak wiadomo opiekun Domu Węża, nie odejmował swoim podopiecznym punktów za spóźnienia, tyczyło się to też Huncwotów i Lily, którzy byli jego ulubieńcami, a reszta nieszczęśników traciła punkty i zbierała szlabany. Jednak bardzo często to on się spóźniał.
Evans! James, postanowił wykorzystać produktywnie czas i podenerwować koleżankę.
Czego?
Chcesz ze mną chodzić?
Lily przeniosła na niego zdezorientowany wzrok, jednak szybko się zreflektowała.
Merlinie daj siłę! Przemknęło jej przez myśl.
A co, sam się boisz? Próbowała być spokojna.
Kto, jak kto, ale ja niczego się nie boję. Wyszczerzył się do niej i potargał swoim zwyczajem włosy.
A ja myślę, że jednak jest coś takiego odparła.
 Doprawdy?
 Na przykład szczotka do włosów.
Dorcas parsknęła śmiechem. Potter, którego docinki Evans niezwykle bawiły, wyszczerzył się jeszcze bardziej.
A ja myślę, że to ty masz się czego bać. Przybliżył się do niej, Lily zapobiegawczo odsunęła się na bezpieczną, w jej mniemani, odległość.
A ja myślę, że to jest tak, że im więcej mówisz, tym mniej mnie to obchodzi zauważyła opryskliwie.
Uważam, że to BARDZO cię obchodzi, w końcu obiecałem, że zorganizuję jakieś małe spotkanie w schowku na miotły szepnął jej na ucho, dziewczyna poczerwieniała.
Twoje niedoczekanie fuknęła.
Zaśmiał się i odwrócił w stronę zmierzającego Syriusza.
★★★
Syriusz po bliższych oględzinach wolał nie ryzykować. Gdy minęły trzy minuty rozmowy z nieznajomą dziewczyną, znał cały jej życiorys od podstaw. I pragnął najszybciej, jak się dało zakończyć znajomość, okazało się, że stara prawda jest jak najbardziej aktualna i uroda nie zawsze idzie w parze z inteligencją. Dzisiejsze łowy mu się nie udały, co nie uszło uwadze kilku dziewczętom, które postanowiły wykorzystać swoja szansę, w przyszłości. Dobiegł do miejsca, w którym byli jego przyjaciele.
Łapo, gdzieś ty polas?
Poszedł poprawił przyjaciela Remus Polas to taki kawałek terenu na skraju lasu.
 Bardzo śmieszne burknął James na uwagę Lupina i wszedł za chichoczącymi dziewczynami do klasy.
                                                                            ★★★
Podczas lekcji James razem z kumplem rzucał zaczarowanymi papierowymi kulkami, które wybuchały, osmalając ubranie Smarka i Mulcibera.
A, co będzie, jak wpadnie do kociołka? Skrzywiła się Alicja na myśl o ubrudzeniu.
Duet żartownisiów wyszczerzył się do siebie i wszystkie kulki, które były przeznaczone na plecy, Ślizgonów wpadały raz za razem do ich kociołka. Gdy już rozległo się wymarzone „BUM”, kociołek, który podskoczył z palnika, wpadł wprost na głowę, Severusa. Popłoch, który panował w klasie, przerwała salwa śmiechów wydobywających się z ust Gryfonów. Snape, a raczej jego reszta ciała bez głowy, biegała po klasie i wymachiwała rękami, przewracając na resztę swoich kolegów kociołki. Udany kawał był tym samym końcem lekcji, ponieważ prawie wszyscy Ślizgoni zmuszeni byli udać się do Skrzydła Szpitalnego, aby pielęgniarka opatrzyła ich i odwróciła działanie eliksiru powodującego znikanie.
★★★
Siedzieli w ciszy, panowała napięta atmosfera po niedawnej kłótni. Wywar w kociołku delikatnie bulgotał, jednak nikt nie zwracał na niego zbytniej uwagi. Lily posiekała korzeń bulwiaka i dodała do eliksiru, zamieszała według wskazówek, nie sprawiło jej to przyjemności takiej jak zawsze. Snape przyglądał się temu bez zainteresowania, dawno już opanował tę miksturę, zresztą jego głowę zaprzątała inna. Ta, która wzbudziła zachwyt w Mulciberze, ta, którą podał Macdonald. Wszyscy myśleli, że została trafiona czarnoksięskim zaklęciem, tylko oni wiedzieli, jak było naprawdę. Zdobył wtedy uznanie, obiecali mu, że szepną za nim słówko do ich Czarnego Pana. Z opowieści Avery`ego wynikało, że to potężny i wszechmocny mag. Chciał go poznać, pokazać mu działania swoich eliksirów, tych, które namiętnie tworzył i kolekcjonował w skrzynce pod łóżkiem. Przy takim człowieku miałby możliwości, mógłby się rozwijać, mógłby pokazać wszystkim, że nie jest zwykłym człowiekiem, tylko czarodziejem z pasją i ogromnymi umiejętnościami. Doskonale wiedział, że był lepszy od Slughorna. Stary Ślimak już dawno się wypalił. Jego jedynym zajęciem było kolekcjonowanie w swoim Klubie dzieci i wnuków sławnych ludzi oraz zajadanie się ananasami. On mógł osiągnąć wszystko, musiał tylko znaleźć odpowiedniego mentora, a takim wydawał się Lord.
Pytam się po raz czwarty czy jest dobrze? Zirytowana Evans, kopnęła go w kostkę.
Wybacz, zamyśliłem się. Zerknął do kociołka. Zamieszaj pięć razy w lewo i będzie gotowe.
Posłusznie wykonała jego polecenie i rozpromieniła się, był idealny.
Dawno nie miałeś dla mnie czasu zaczęła.
Ostatnio, gdy się widywali albo on jej unikał, albo się kłócili.
SUMy odparł krótko.
Severusie co się dzieje? Spojrzała na niego z troską i położyła rękę na jego ramieniu.
Nic, ja tylko... Przerwał mu dźwięk otwieranych drzwi.
Snape! Potrzebny jesteś Mulciberowi. Regulus wparował do klasy nawet, nie zaszczycając Lily spojrzeniem.
Już, już. Ślizgon pospiesznie zaczął zbierać swoje rzeczy.
Sev! Powiedziałeś im?!
O czym? Spojrzał na nią zdziwiony.
O naszym miejscu. Ręką zatoczyła łuk, jakby chciała wskazać cała salę.
Wzruszył tylko ramionami.
Tak jakoś wyszło... Muszę iść.
Sev! jęknęła bezradnie.
Do zobaczenia.
Po policzku dziewczyny zaczęły spadać łzy.
Kiedy go zaczęłam tracić? szepnęła.
Nie uzyskała odpowiedzi.
★★★
Nastał wymarzony weekendy, dla młodych uczniów oznaczał chwile wytchnienia, dla piątoklasistów intensywną naukę, gdyż w poniedziałek zaczynali oni zdawać pierwsze Standardowe Umiejętności Magiczne. Pokój Wspólny zawsze gwarny i pełen Gryfonów był wyludniony i spokojny, większość uczyła się w zaciszu swoich dormitoriów. Pani Pomfrey miała ręce pełne roboty, gdyż z minuty na minutę przybywało osób w jej małym królestwie, które mdlały, były blade lub wręcz zielone, spanikowane, a także zestresowane. Nie obijał się też profesor Slughorn, który warzył eliksir odstresowujący, a w jeszcze większych ilościach ten na uspokojenie. Nastrój paniki i „nicnieumienia” dopadł również pannę Evans, która w szaleńczym tempie wertowała swoje notatki i mamrotała pod nosem jak mantrę: „Nic nie umiem”. Dorcas stwarzała pozory spokoju, ale w środku cała dygotała na myśl o transmutacji i również, tak jak Lily, powtarzała materiały. Alicja podkreślała różnymi kolorami najważniejsze rzeczy w swoich zapiskach, gdyż jako osoba uzdolniona manualnie, była też wzrokowcem a kolorowe notatki pomagały jej w zapamiętywaniu. Najspokojniejsza i najmniej zestresowana, o ile w ogóle odczuwająca jakikolwiek niepokój z powodu egzaminów, była Rosario, siedziała na swoim łóżku i bawiła się standardowo z kotką Rudej. Książka od eliksirów grzecznie spoczywała w stercie innych pomocy naukowych, których panna Albertini nawet nie dotknęła i chyba nie zamierzała tego zrobić. O wiele bardziej absorbującym zajęciem, było bezmyślne potrząsanie zabawką dla kota i rozmyślanie nad zbliżającym się spotkaniem z ojcem Dereka. Lily, która posiadła z nich najbardziej wybuchowy charakter, a którą w takich sytuacjach ja tak, denerwowało wszystko, wstała, wyrwała z ręki Ros zabawkę i cisnęła nią do kosza, po czym zadowolona z siebie zagłębiła się ponownie w lekturze. Albertini z rozbawienie pokręciła głową i postanowiła jednak odrobinę poczytać, choć najpierw stwierdziła, że uda się do kuchni po coś słodkiego. Może weźmie kilka eklerków na udobruchanie pani prefekt.
★★★
Syriusz Black na należał do osób cierpliwych, ponadto nie lubił, gdy nie był w centrum uwagi. A tak właśnie się działo. Ze swojego posłania obserwował Remusa, który zaczytany w książce nie widział świata poza nią. Nie było to dla niego wielkim zaskoczeniem, ponieważ cały piąty rocznik oszalał na punkcie SUMów, wszędzie spotykał uczące się osoby. Dodatkowo irytował go fakt, że jego najlepszy przyjaciel, niejaki James Potter zniknął w niewyjaśnionych okolicznościach.
Gdzie jest Glizda?
Usłyszał Remus, który od dłuższego czasu obserwował dyskretnie nudzącego się Syriusza.
W bibliotece.
A Rogacz?
Na szlabanie.
Za co?
Lupin wzruszył tylko ramionami.
Syriusz zamyślił się: Dlaczego James miał szlaban? Od razu w jego głowie uformowała się wizja, że jego kumpel, wywinął jakiś numer SAM. A jak wiadomo, przedsięwzięcia Huncwotów organizowali RAZEM, a nic nie było mu wiadomo o nowym dowcipie. Pozostawała opcja, że nadarzyła się idealna okazja do kawału, której taki żartowniś jak Potter nie mógł przepuścić lub McGonagall dostała PMSu a James pojawił się w nieodpowiednim momencie i chwili. Ostatnia możliwość to zafiksowana Evans, która wlepiła karę Rogatemu za takie wielkie przewinienie jak zbyt głośne oddychanie czy po prostu istnienie. Te wszelkie powody niebycia z Jamesem na szlabanie niestety nie powodowały, że Syriuszowi nudziło się mniej. Zerknął na zegarek, osiemnasta trzydzieści cztery, rozejrzał się po dormitorium i stwierdził, że nic się w nim nie zmieniło przez te kilka minut, w których był zajęty kontemplacja jamesowego szlabanu. Wstał z łóżka, rozprostował nogi, wygrzebał z szafy zwykłe ubrania, ściągnął mundurek i ubrał to, co wcześniej przygotował, poszedł do łazienki popodziwiać swoją, przystojną twarz.
Remus usłyszał brzęk tłuczonego szkła i przekleństwo, wypływające z ust przyjaciela. Po chwili zobaczył Syriusza ze zbolałą miną, który, mimo tego, że Lunatyk nie pytał, opowiedział, jak to zbił fiolkę swoich ulubionych perfum. Pokiwał współczująco i wrócił do nauki.
Black znów spojrzał na zegarek, osiemnasta trzydzieści osiem, nie mógł uwierzyć, że zrobił tyle, w tak krótkim czasie. Kiedy już miał zamiar umrzeć z nudów, drzwi pokoju otworzyły się i staną w nich Peter. Chyba jeszcze nigdy nie ucieszył się tak na jego widok.
Glizdogonie, mój stary druhu powitał go wylewnie. Może pogramy w szachy?
Muszę dokończyć karny esej na starożytne runy oznajmił przepraszającym głosem.
Łapie momentalnie zrzedła mina i burknął coś zrozumiałego tylko dla niego samego, usiadł obrażony i zaczął wystukiwać palcami, o szafkę nocną, tylko sobie znaną melodię.
Nudzi mi się. — Mruczał pod nosem w takt.
Wiesz Łapo zaczął Remus, którego „muzyka” Blacka doprowadzała do białej gorączki. Przyjaciel spojrzał na niego z zainteresowaniem, była to zawsze jakaś odskocznia od nic nierobienia. Jak pies się nudzi, to sobie jajka liże.
Od kiedy to jesteś taki joł, do przodu, Lupin? warknął Łapa i wyszedł, trzaskając drzwiami. Nie zwracając na nic uwagi, przeszedł przez Pokój Wspólny i udał się na korytarz, pierwszą rzeczą jaka przykuła jego uwagę, była Pani Norris, która siedziała na środku korytarza i wlepiała w niego swoje żółte ślepia.
★★★
James wyszedł z sali od numerologii, rozcierając obolałe nadgarstki, wyszorował chyba wszystkie ławki znajdujące się w klasie, ponadto poprzysiągł sobie, że do końca życia nie weźmie do ust gumy do żucia, której odlepił dzisiaj całe setki spod blatów. Dodatkowo dotąd nie mógł pojąć idei karania szlabanem za brak odrobionych prac domowych. Mało to było edukujące. Kiedy wracał do wieży Gryffindoru między nogami przebiegła mu rozjuszona i wystraszona do granic możliwości kotka Filcha a za nią bardzo znana mu postać czarnego psa. Niewiele myśląc, pognał za zwierzętami. Cieszył się, że ma bardzo dobrą kondycję, bo inaczej straciłby całe przedstawienie.
Co tu się wyrabia?!
Kocica wskoczyła z rozpędu na zdezorientowanego Filcha, wbiła w swojego pana pazury i zaczęła przeraźliwie miauczeć. Woźny jęknął z bólu, który spotęgował się, gdy Łapa nie wyhamował i uderzył w Argusa. James zanosił się ze śmiechu na widok tej sceny.
Znów męczysz moją biedną Panią Norris ty hultaju!
Nie, to on. Wskazał na Syriusza, który wielce zadowolony z siebie merdał ogonem i szczekał.
Skąd to się tu wzięło! Łap go! krzyknął do Jamesa i rzucił się na Blacka, który dużo sprytniejszy od woźnego przewracając go, wskoczył mu na plecy, wesoło zaszczekał i pognał w głąb zamku, Filch gramoląc się, ruszył za nim.
Przebiegł kilka schodków, schował się w tajemnym przejściu i zmienił z powrotem w człowieka. Zziajany dołączył do Huncwotów na kolacji.
Stary, to było genialne!
Przybili sobie piątkę
Remus mnie zainspirował wyznał Syriusz.
Ja? zdziwił się i przełknął z trudem jedzenie.
Wspominałeś coś o psie i takie tam odparł Łapa i z wielkimi uśmiechem zajął się kolacją.
Lupin przez chwilę siedział z rozdziawioną buzią, myślał, że za takie dogryzanie, Black będzie urażony i nie odezwie się do niego przez najbliższy tydzień. Widać dla Huncwota najważniejszy jest dobry żart, nie przeszkadza wtedy nawet urażona duma.
★★★
Wiadome jest, że co dobre szybko się kończy, dlatego też dwa dni wolnego, które dla jednych były ciągłą nauką, a dla innych błogim lenistwem, minęły, jak z bicza strzelił. Zanim uczniowie się obejrzeli już stali pod Wielką Salą w oczekiwaniu na egzamin. Lata nauki i wytężonego wysiłku przyniosły oczekiwane efekty, dla skrupulatnie uczących się zadane pytania nie były trudne, a prawidłowe odpowiedzi same nasuwały się na myśl. Tak było w przypadku Lily, Dorcas i Remusa, których pióra tylko śmigały po pergaminach. Trudniej było odrobinę Jamesowi i Syriuszowi, a także Alicji, którzy mniej się uczyli, a więcej czasu poświęcali na rzeczy błahe, aczkolwiek przyjemne. Jednak i im udawało się odnaleźć coś w zakamarkach umysłu, żeby móc odpowiedzieć na pytania egzaminacyjne. Dużo gorzej miała Rosario, która wpatrywała się w swój arkusz i usiłowała cokolwiek wymyślić, zaklęcia, transmutacja, a nawet OPCM były dużo prostsze, bo często wiedzę wykorzystywała w praktyce, natomiast o ONMS wiedziała tyle, co o zeszłorocznym śniegu. Cieszyła się tylko, że to ostatni egzamin, po którym odpocznie i wróci do domu. Peter siedział i miał taki sam, o ile nie większy problem, niż Ros, z uporem maniak wpatrywał się w siedzącego nieopodal Lupina, próbując wyczytać z jego postaci odpowiedzi. Nauczyciel obwieścił koniec czasu.
Oficjalnie SUMy zostały zakończone.
Severus rozsiadł się pod drzewem, studiując dalej pytania egzaminacyjne i przypominając sobie, jakich udzielił na nie odpowiedzi. Zerknął do podręcznika i z zadowoleniem stwierdził, że wymienił wszystkie cechy, po których można poznać wilkołaka. (2)Snape wstał i chował swój pergamin do torby. Kiedy wyszedł z cienia i ruszył przez trawnik, Syriusz i James też wstali. Lupin i Glizdogon pozostali na miejscu. Lupin gapił się w książkę, choć oczy mu się nie poruszały, a między brwiami pojawiła się mała zmarszczka. Glizdogon patrzył to na Syriusza, to na Jamesa, to na Snape’a z wyraźnym oczekiwaniem na twarzy. 
- W porządku, Smarkerusie? - zapytał głośno James. 
Snape zareagował tak szybko, jakby się spodziewał napaści. Upuścił torbę, wsunął rękę za pazuchę i już podnosił różdżkę, gdy James wrzasnął: 
- Expelliarmus! 
Różdżka Snape’a wyleciała w powietrze i upadła za nim w trawę. Syriusz parsknął śmiechem. 
- Impedimento! - krzyknął, celując różdżką w Snape’a, który zwalił się na ziemię w połowie skoku po własną różdżkę. 
Porozkładani na trawie uczniowie zwrócili głowy w ich stronę. Niektórzy wstali i podeszli bliżej. Jedni mieli przerażone miny, inni byli wyraźnie rozbawieni. 
Snape leżał na ziemi, dysząc. James i Syriusz zbliżali się do niego z różdżkami w pogotowiu. James zerkał przez ramię na dziewczyny nad wodą. Glizdogon wstał, obserwując tę scenę łakomym wzrokiem, po czym obszedł Lupina, żeby mieć lepszy widok. 
- Jak ci poszedł egzamin, Smarku? - zapytał James. 
- Obserwowałem go, rył nosem po pergaminie - powiedział drwiąco Syriusz. - Na pewno tak go poplamił, że nie będą mogli odczytać ani słowa. 
Tu i ówdzie rozległy się śmiechy. Najwyraźniej Snape nie cieszył się w szkole popularnością. Glizdogon zachichotał. Snape próbował wstać, ale zaklęcie wciąż działało; wił się, jakby walczył z niewidzialnymi sznurami. 
- Jeszcze zobaczymy... - wydyszał, patrząc na Jamesa z nienawiścią. - Tylko... poczekajcie... 
- Na co? - zapytał chłodno Syriusz. - Co zamierzasz zrobić, Smarku, wydmuchać sobie na nas nos? 
Snape bluznął potokiem przekleństw i zaklęć, ale jego różdżka była daleko, więc żadne z zaklęć nie zadziałało. 
- Przepłucz sobie usta - wycedził James. - Chłoszczyść! Z ust Snape’a zaczęły się wydobywać różowe bańki mydlane, piana pokryła mu wargi, wyraźnie się dusił... 
- ZOSTAWCIE GO! 
James i Syriusz rozejrzeli się wokoło. Wolna ręka Jamesa szybko powędrowała do włosów. (...)
- Co jest, Evans? - zapytał James głosem, który stał się nagle uprzejmy, głębszy, jakby bardziej męski. 
- Zostawcie go - powtórzyła Lily. Patrzyła na Jamesa z odrazą. - Co on wam zrobił? 
- No wiesz... - powiedział James powoli, jakby się zastanawiał - to raczej kwestia tego, że on istnieje... jeśli wiesz, co mam na myśli... 
Wielu widzów obserwujących tę scenę wybuchnęło śmiechem, w tym Syriusz i Glizdogon, ale nie Lupin, nadal pochylony nad książką. Lily też się nie roześmiała. 
- Wydaje ci się, że jesteś bardzo zabawny, tak? - zapytała chłodno. - A jesteś tylko zarozumiałym, znęcającym się nad słabszymi szmatławcem, Potter. Zostaw go w spokoju. 
- Zostawię, jak się ze mną umówisz, Evans - odrzekł szybko James. - No... nie daj się prosić... Umów się ze mną, a już nigdy więcej nie podniosę różdżki na biednego Smarka. 
Za jego plecami zaklęcie spowolnienia przestawało działać. Snape czołgał się powoli ku swej różdżce, wypluwając mydliny. 
- Nie umówiłabym się z tobą nawet wtedy, gdybym musiała wybierać między tobą a wielkim pająkiem - oświadczyła Lily. 
- Nie masz szczęścia, Rogaczu - rzekł Syriusz i odwrócił się w stronę Snape’a. - OJ! 
Ale krzyknął za późno. Snape już celował różdżką prosto w Jamesa. Błysnęło i z policzka Jamesa trysnęła krew. Odwrócił się błyskawicznie, znowu błysnęło, i Snape wisiał już w powietrzu do góry nogami. Szata opadła mu na głowę, odsłaniając chude, blade nogi i poszarzałe gatki. 
Wielu widzów zaczęło klaskać. Syriusz, James i Glizdogon ryknęli śmiechem. Rozzłoszczona twarz Lily drgnęła lekko, jakby i ona powstrzymywała uśmiech. 
- Puść go! 
- Na rozkaz! - powiedział James i szarpnął lekko różdżką. 
Snape zwalił się bezwładnie na ziemię. Wyplątał się jakoś z szaty, wstał i podniósł różdżkę. 
- Petrificus totalus! - rozległ się głos Syriusza i Snape znowu runął jak długi i zesztywniał. 
- ZOSTAWCIE GO W SPOKOJU! - krzyknęła Lily. Teraz i ona miała już różdżkę w ręku. James i Syriusz wpatrywali się w nią uważnie. 
- Ech, Evans, nie zmuszaj mnie, żebym ci zrobił krzywdę - powiedział James. 
- To cofnij swoje zaklęcie! 
James westchnął ciężko, a potem odwrócił się do Snape’a i wyszeptał przeciwzaklęcie. 
- Bardzo proszę - powiedział, gdy Snape po raz kolejny dźwignął się na nogi. - Masz szczęście, że Evans tu była, Smarkerusie... 
- Nie potrzebuję pomocy tej małej, brudnej szlamy! 
Lily zamrugała szybko. 
- Świetnie - powiedziała chłodno. - W przyszłości nie będę sobie tobą zawracać głowy. I na twoim miejscu wyprałabym gacie, Smarkerusie. 
- Przeproś ją! - ryknął James, celując różdżką w Snape’a. 
- Nie zmuszaj go, żeby mnie przepraszał! - zawołała Lily, łypiąc groźnie na Jamesa. - Jesteś taki sam jak on... 
- Co? - krzyknął James. - Ja NIGDY bym cię nie nazwał... sama wiesz jak! 
- Targasz sobie włosy, żeby wyglądać tak, jakbyś dopiero co zsiadł ze swojej miotły, popisujesz się tym głupim zniczem, chodzisz po korytarzach i miotasz zaklęcia na każdego, kto cię uraził, żeby pokazać, co potrafisz... Dziwię się, że twoja miotła może w ogóle wystartować z tobą i z twoim wielkim napuszonym łbem. MDLI mnie na twój widok. 
Odwróciła się na pięcie i odeszła. 
- Evans! - zawołał za nią James. - Hej, EVANS! 
Nawet się nie obejrzała. 
- Co jej się stało? - zapytał James, bezskutecznie starając się sprawić wrażenie, że go to niewiele obchodzi. 
- Czytając między wierszami, powiedziałbym, że chyba uważa cię za osobę nieco próżną - mruknął Syriusz. 
- Świetnie - rzekł James, teraz już nie kryjąc wściekłości. - Znakomicie... 
Znowu błysnęło i Snape ponownie zawisł w powietrzu do góry nogami. 
- Kto chce zobaczyć, jak ściągam majtki Smarkerusowi?  (2)
★★★
Nie potrzebuję pomocy tej małej, brudnej szlamy.
Małej, brudnej szlamy,
Brudnej szlamy.
Szlamy.
Biegła ile sił w nogach, które niosły ją same po dobrze znanych im korytarzach. Łzy przysłaniały wszystko, cieszyła się, że wiele osób świętuje koniec egzaminów na błoniach, nikt nie widział, gdy wpadła do maleńkiego schowku na miotły, podkuliła nogi pod brodę i łkając zastanawiała się, kiedy jej przyjaciel ją znienawidził, kiedy to, co ich łączyło, przestało być ważne.
Nie wiedziała, ile czasu minęło, siedziała otępiała i wpatrywała się w ciemność, łzy przestały spływać kaskadami po policzkach, chyba nawet ich już zabrakło, aby uśmierzyć ból po starcie Severusa.
Szlama.
Cholernie bolało.
Skuliła się jeszcze bardziej. Zawsze powtarzał, że to nic nie znaczy, to nic nie zmienia, liczyła się tylko ich przyjaźń. A teraz? A teraz jest zwykłą szlamą, brudno krwistą, którą pogardza nawet najlepszy przyjaciel. Nie chciała jeszcze wracać do dormitorium, nie czuła się gotowa, poza tym nie miała ochoty na wysłuchiwanie „a nie mówiłam” Alicji i Rosario, które nigdy nie lubiły Ślizgona i ją przed nim ostrzegały. Nie chciała ich słuchać, dla niej był tym samym Severusem, który leżał z nią na łące, bujał na huśtawce i opowiadał setki razy o Hogwarcie. Widać, jej przyjaciółki szybciej poznały się na nim niż ona. Niespodziewanie drzwi otworzył się, wpadło oślepiające światło, a potem zamknęły, ktoś wszedł i potknął się o wiadro. Lily usłyszała rumor i przekleństwo.
Jak mnie tu znalazłeś? spytała, bo doskonale rozpoznała właściciela owego głosu.
Mam swoje...
Huncwockie sposoby, tak wiem. Dokończyła za niego spokojny głosem, bez cienia złośliwości czy złości. Tak innymi niż zazwyczaj do niego się zwracała.
Jak będziesz grzeczna dziewczynką, to może kiedyś ci je pokażę obiecał.
Prychnęła cicho.
Jak się czujesz zapytał miękko.
Jakby mnie ekspres do Hogwartu przejechał ze dwa razy odparła.
Przepraszam, to moja wina, nie powinienem...
Znów mu przerwała.
Dlaczego właściwie to ty przyszedłeś?
Wyciągnąłem najdłuższą słomkę wytłumaczył.
Nie wierzę, że uczciwie.
Roześmiał się.
Widzisz Evans, znasz mnie lepiej, niż myślisz przyznał.
Na jej twarzy pojawił się nikły uśmiech, którego on nie miał prawa zobaczyć, po chwili znów się zasępiła.
Wolałabym Dorcas przyznała szczerze.
Trudno, obiecałem ci spotkanie w składziku na miotły, a James Potter dotrzymuje słowa.
Znów wywołał uśmiech na jej twarzy.
Mimo to, wolałabym Dor.
Właściwie, to ona najgłośniej się awanturowała, że powinna przyjść.
Bo tylko ona rozumiała moją przyjaźń z Severuem.
Tym razem to James prychnął.
Wiem, że go nie lubisz, bo jest Ślizgonem.
Lily, macza palce w czarnej magii.
Akurat fuknęła. Wiedziałabym o tym zapewniła. Doskonale wiedziała, że to może być prawda, ale postanowiła bronić byłego już przyjaciela.
A o tym, że znęcał się razem z Mulciberem i Avery`m nad Mary Macdonald też tak doskonale jesteś poinformowana?
Kłamiesz.
Nadal leży w Skrzydle Szpitalnym, Dumbledore nie dowiedział się o tym tylko dlatego, że Snape nie wydał Remusa.
Sev wie o Remusie? zdziwiła się. Nie przyznał się, kiedy rozmawiali, a raczej kłócili się, na dziedzińcu.
Dowiedział się niedawno.
Evans zamilkła, okazało się, że naprawdę nie znała Snape`a, a przynajmniej nie takiego, jakim teraz się stał. Czarna magia? Eliksir? Kłamstwa. Pisnęła przerażona.
Stało się coś? Wystraszył się Potter.
Nie, nie. Uspokoiła go, a w głowie przewijało się tysiąc scen, kiedy zbywał ją, unikał jej towarzystwa, ile razy widziało go z tymi Ślizgonami, a ten eliksir, który ważył... Przeszkodziła mu wtedy swoim pomysłem z tojadem.
Chce do wieży zadecydowała. Odprowadzisz mnie?
Do usług.
Szli w milczeniu, w zamku było cicho i spokojnie, w końcu obowiązywała cisza nocna. Lily nie kwapiła się do rozmowy, a James nie naciskał. Przepuścił ją przez portret Grubej Damy i poczekał, aż zniknie w wejściu do dormitoriów. Kiedy była na ostatnim stopniu, odwróciła się i spojrzała na chłopaka z wdzięcznością.
Dziękuję. Po chwili wahania dodała. James.
☆☆☆
I jak?

  1. fragment z Harry Potter i Insygnia Śmierci.
  2. fragment z Harry Potter i Zakon Feniksa


39 komentarzy:

  1. Ja nie moge oby tak dalej pozdrówka :-)

    OdpowiedzUsuń
  2. Dziękuję, liczę, że w przyszłości rozdziały będą coraz lepsze: )
    Pozdrawiam: )

    OdpowiedzUsuń
  3. Witaj!
    Świetny rozdział, Rogatko! Naprawdę, nie wiem co napisać, niewiele słów może to opisać.:)
    Najbardziej podobał mi się ostatni fragment w schowku na miotły. A jednak spotkanie Jamesa i Lily się odbyło.;)
    Natomiast nigdy nie lubiłam sceny z nazwaniem Lily szlamą. Nie wiem jak Snape mógł to zrobić. Choć właściwie bez tego prawdopodobnie nie wydarzyłby się dalszy ciąg historii...
    Świetnie przedstawiłaś scenę z uczącymi się dziewczynami, a właściwie z uczącymi i jedną obijającą się.:) To rozdrażnienie Lily-jakbym widziała siebie.;P
    Mam pytanie: te fragmenty z HP są przepisane, czy powiększone o twoje własne dzieło?:) Tak mnie to nagle zastanowiło.
    Życzę ci dużo weny i coraz lepszych rozdziałów, choć nie wiem czy się da;*
    Całusy
    Teoretyczna

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Heloł:)
      Bardzo Ci dziękuję:) Mi fragment w schowku pisało się najprzyjemniej, pewnie dlatego, że byli w nim Lily i James:D
      Nazwanie Lily szlamą jest, moim zdaniem, punktem kulminacyjnym całego zamysłu związku Potterów, Evans nie będzie miała już z kim narzekać na Rogacza. To właśnie Snape odciągał ją od Jamesa.
      Ja też się tak bulwersuję jak ktoś mi przeszkadza, albo ja się muszę uczyć, a on nie:D
      Fragmenty są skopiowane z HP, uważam że nie można ulepszyć ideału:)
      Wena się przyda!
      Uściski:)
      Rogata

      Usuń
  4. Cześć,
    Wspaniały rozdział , z resztą jak wszystkie. Bardzo mi się podobało jak opisałaś scenę w schowku na miotły i muszę przyznać, że mimo tej przykrej sytuacji chciało mi się śmiać.
    Ma za to do Ciebie zasadnicze pytanie: Czy w opowiadaniu pojawi się Voldemort i Śmierciożercy ? Jestem okropnie ciekawa czy napiszesz wszystko tak żeby było zgodne z myślą książki czy wymyślisz coś innego i np. napiszesz jak by to wyglądało gdyby Harry miał rodziców? A może uśmiercisz Czarnego Pana w inny sposób zanim zabije Lily i Jamesa?
    Tak na zakończenie napiszę tylko, że nie rozumiem jak możesz uważać że jakieś twoje rozdziały dostałyby inną ocenę od Wybitny .
    Pozdrawiam i życzę weny oraz czasu
    Dosia

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witaj:)
      Ogromnie dziękuje:) Scena w schowku również jest moja ulubioną:)
      Zamysłem jest, aby była wersja prawdopodobna, dlatego też umieściłam fragmenty z HP. Voldemort i Śmierciożercy oczywiście będą. W tym rozdziale poruszyłam ten temat, we fragmencie opisującym Severusa i Lily w "ich" klasie. Kończę rok piąty, opiszę wakacje i myślę, że od roku szóstego zaczną się pojawiać wzmianki o rozprzestrzenianiu się potęgi Czarnego Pana... Tak przynajmniej planuje, zobaczymy jak wyjdzie:)
      Wybitny? Kurcze, dziękuję, że tak wysoko oceniasz:)
      Pozdrawiam!
      Rogata

      Usuń
  5. Szkoda mi Lily ale cieszę się że teraz wie jaki jest naprawdę Snape. Cieszę się że poznała wreszcie jego ciemną stronę. Muszę się przyznać że nie lubię Snape'a z młodzieńczych lat ale tego starszego lubię. W sumie to chyba dobrze że zamiast Dor przyszedł Rogacz. Sądzę że lepiej poradził sobie z poprawieniem humoru Evans niż by to zrobiła Dorcas. Rozdział naprawdę świetny.
    Pozdrawiam
    Gabriela Black

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja Snape`a w ogóle nie lubię, ani młodego ani starego. Mimo, że był dobry, to nigdy nie zrozumiem jego wyżywaniu się na Harry`m, który niczemu nie był winny. Też uważam, że Rogacz jest idealnym poprawiaczemu humoru dla Lily:)
      Dziękuję i pozdrawiam!
      Rogata

      Usuń
  6. Wspaniały rozdział, zresztą tak jak każde twoje dzieło. Jak dla mnie twoje wtracenia z książek bardzo dobrze się wpasowały. Uwielbiam twoj styl pisania, bo zawsze znajdzie się coś z czego można się pośmiać, a przecież śmiech to zdrowie (kiedy syriusz bawił się w zaganianie pani Noris prawie nie moglam oddychac :) ). Rozdział jak juz pisałam jest cudowny i jedyne co mnie martwi to to, że to jest juz koniec piatej klasy, więc wielkimi krokami zbilza się koniec Hogwartu

    Visenna

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki wielkie :O) Moją dewizą jest wywoływanie uśmiechu:) Zwłaszcza Syriuszem i kłótniami Lily-James:)
      Kochana, z moim rozpisywaniem się, to zanim skończę Hogwart to nasmaruję jeszcze mnóstwo rozdziałów:D
      Pozdrawiam!

      Usuń
  7. Hej ekstra rozdział. Po prostu brakuje mi słów. Wreszcie nie będzie już przyjaźni między Lily a Smarkerusem. Czekam na nexta z ogromną niecierpliwością i ciekawością co wydarzy się dalej.
    Pozdrawiam Marcela

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję! Ja też się cieszę, że w końcu koniec ich przyjaźni:)
      Pozdowienia

      Usuń
  8. Witaj Rogata!
    No i mamy SUMY. Jezu, jak to szybko minęło. To znaczy do tej pory mi się dłużyło, czekałam i tak dalej, ale teraz jak już to przeczytałam, to mam wrażenie, że to była chwila. Wiesz co mam na myśli? Masz prawo nie wiedzieć, bo ta myśl jest tak zakręcona, że mało kto się w tym połapie :D
    Syriusz jest perełką tego opowiadania. Jest takim okropnym, zarozumiałym palantem, że nie można się nie uśmiechnąć czytając o jego pomysłach.
    Choć w sumie każdy bohater dodaje coś do całości, dzięki czemu jest to jedno z najlepszych historii na jakie trafiłam.
    No to teraz powolutku powinnam przejść do sceny nad jeziorem. Cholernie ciężko mi ją skomentować, bo z moją całą sympatią do Jamesa nie lubię go w tym momencie opowieści. Ja wiem, że to wszystko żarty i tak dalej, a to był tylko 'Smarkerus" no ale nie trawię tego. Musisz przyznać, że to robi z niego chama, że znęca się nad słabszą i mniej lubianą osobą. Za to Lily jest cudowna! Potrafi się postawić dosłownie wszystkim. Moim zdaniem musiała wykazać się wielką odwagą broniąc kogoś, kogo każdy ma gdzieś. I dobrze powiedziała Jamesowi.
    W sumie to biorąc poprawkę na jej temperament dziwne, że tak łagodnie potraktowała Jamesa w składziku. Chyba, że w tej chwili naprawdę zaczęła nienawidzić Severusa, to by wyjaśniało wszystko i mógłby to być przełomowy moment w relacji James-Lily. I jak mnie intuicja nie myli tak właśnie zrobisz ;)
    A tak na zakończenie mam jedno pytanie. W jakim momencie planujesz zakończyć opowiadanie? Z chwilą ukończenia szkoły czy do momentu śmierci?
    A już tak naprawdę na zakończenie, to zupełnie mnie to rusza, że rozdziały nie pojawiają się co tydzień czy coś. Moim zdaniem dobrze, że dajesz sobie więcej czasu. Dlatego rozdziały są tak dopracowane, a czytanie ich jest ogromną przyjemnością.
    Buziaki

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kochany owocku:D
      Chodzi Ci o to, że zabierałam się jak pies do jeża z dotarciem do momentu SUMów, a jak już przyszło, co do czego to jeden rozdział i po ptokach? :D Fakt mogłam się bardziej wysilić, ale nigdy nie lubiłam egzaminów, na przykład tych na studiach, może dla tego tak szybko minęły...
      Syriusz jest The best! Jestem tak dumna z jego postaci:) Idealny, taki jak chciałam:) Niby każdy coś tam ma w sobie, ale Black wymiata. Brzmi to nieskromnie, ale trudno:D
      Rowlingowy James odbiega od mojego. Niestety, jest to moja ulubiona postać z Huncwotów i mam wrażenie, że w zamyśle twórczyni HP był on bardziej bezczelny, arogancki i chamski, a ja nie potrafię mu tych cech nadać:(
      Lily jest wspaniała, dlatego Rogacz się w niej zabujał:)
      Ciesze się, że to zauważyłaś! Tak! A już myślałam, że skopałam ten moment. Dokładnie o to chodziło, Lily widzi, że Snape już nie jest tym bezbronnym Ślizgonem i szala przechyla się bardziej na stronę Jamesa.
      Nie mam pojęcia, zależy czy będę miała pomysły na ich " życie" po szkole.
      Dziękuję za komentarz!
      Pozdrawiam i ściskam, mocno!

      Usuń
    2. Nieee, jeden genialny rozdział w zupełności wystarczy. Postaram wyjaśnić mój tok rozumowania na banalnym przykładzie :D
      To tak jak ze szkołą, wszystko się dłuży, jesteś ciekawa końca i tak dalej. A jak się nareszcie przychodzi ten upragniony moment zakończenia szkoły, to nagle okazuje się, że wszystko minęło za szybko.
      Dobra, to beznadziejny przykład....
      Chodziło mi, że SUMy to właśnie taki przełomowy moment w ich życiu. I trzeba brać pod uwagę, że Twoje opowiadanie kiedyś dobiegnie końce, więc wolałabym mieć jeszcze pomiędzy przynajmniej z 20 rozdziałów.
      Kolejny raz piszę komentarz po nocach, a patrząc na moją składnie i nieudolne próby zebrania myśli, to mi nie służy :D

      Usuń
  9. Wow ! Nie ! TO ZDECYDOWANIE TWÓJ NAJLEPSZY ROZDZIAŁ EVER ! Boże *-* Kocham. Dużoooo Sev'a. I na to czekałam. Niestety myślałam , że ta kutnia pójdzie jakoś...Severus :'(.... To nie tak powinno być. ;-; To takie przykre. Zamknij się Luniak ! Zacznijmy od początku ....
    Gdy Sev porównał używanie czarnej magii do przypadłości , "choroby" Lunatyka naprawdę byłam zawiedziona. Potem było tylko gorzej ... Syriusz i nieudane łowy xD James i potyczki słowne z naszą kochaną śliczną rudą xD kocham. Uważam ,że zachowanie Jamesa powaliłoby każdą dziewczynę... Ale nie Lily. :D. Co się dokładniej stało z panną McDonald ? :/ Co znowu nie tak zrobił Sev ? :( Eliksir na znikanie ? Uważam ,że to nie było przegięcie. Rozdział jest niesamowity. Chyba najdłuższy ? Genialny. Przyjaciółka też mnie zaczęła olewać , tyle lat spędzonych na wygłupach , wspólnych zmartwieniach... Ale nie ! Już przestało jej zależeć. To przykre,bardzo. :'( To było małe á propos łez Lily. Tak nie powinno być. To jak Snape potraktował wiewiure było bolesne. Zdradzenie wspólnej tajemnicy boli. Co z tego , że to taka drobna dotycząca miejsca spotkań. Ros,która się nie uczy ? Obstawiałam Alicję ;)
    Syriusz ,który się nudzi ? Wiedziałam ,że coś rozwali :D. Lupin ma gadane <3 Hahaha :'D chciałabym zobaczyć minę Filcha. Genialny pomysł ! Tak trzymaj ! Szczerzyłam się jak głupia czytając ten fragment <3
    I SUMY. To na co czekałam pisząc ten komentarz :( :
    James ! Ty cholerny,przystojny,idiotyczny,cudowny dupku ! Co sobie myślałeś ?
    Severusa nie będę ganić. Czemu ? Bo to co zrobił zepsuje go,zrujnuje mu życie. Będzie żałował do końca życia.
    Szlama
    Szlama
    Szlama.
    Czułam się , jakbym była w ciele Lily. Łza mi się kręciła w oku. Dobrze ,że Potter do niej przyszedł.
    Ten rozdział ... Brak słów. Naprawdę. Czytałam linijka po linijce i czułam się coraz bardziej jakbym tam była. To nie ma sensu prawda ? XD miałam nie wysyłać tego komentarza,ale nie mam siły pisać nowego.
    Fajnie ,że poodpisywałaś na komentarze. W imieniu wszystkich czytelników : DZIĘKUJĘ. Za wszystko. Koniec. Kropka. Do następnego rozdziału
    ~Lunatyk

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Luniu dziękuje ogromnie za komentarz, nawet kilka słów sprawia radość, a co dopiero opisanie swoich emocji, które wywołał mój rozdział. DZIĘKUJĘ! Rozdział zdecydowani najdłuższy ze wszystkich, czy najlepszy już odpowiedziałaś:) Syriusz chyba był najlepszy:)
      Wiem, że bardzo lubisz Snape`a, jednak musiałam pokazać, że towarzystwo Mulciber i Avery`ego go zmieniło, zaczął dążyć do swoich celów, przestać być szkolnym pośmiewiskiem i popychadłem. Jakaś przyczyna obrażenia Lily musiała być.
      Ciesze się, że pisząc potrafię przenieść czytelnika w świat moich bohaterów, to dla mnie wielki komplement:)
      Pozdrawiam Cię!
      Rogata

      Usuń
  10. Czytając ten rozdział byłam (znowu) pod wrażeniem Twojego niesamowitego talentu i zmysłu do pisania, naprawdę. Wspaniały. Nudzący się Syriusz to zdecydowanie mój ulubieniec tego rozdziału, choć i Jamesowi i Remusowi było do niego równie blisko. Ostatnia scena była świetna, choć zawsze wydawało mi się, że Lily była przynajmniej zła na Jamesa po tym incydencie z Sevem. Zaskoczyła mnie swoim nastawieniem, ale rzeczywiście, miała sporo czasu na ochłonięcie. Jestem bardzo ciekawa jak będą wyglądały ich relacje na szóstym roku, bo jak na razie wszystko prowadzi do rozejmu. No i zapomniałam! Rozmowa James-Lily ge-nial-na! Pytanie, czy Potter boi się chodzić sam, po prostu mnie rozwaliło :D
    Dla tak świetnych tekstów, i tak genialnych autorek, należą się o wiele lepsze i dłuższe komentarze. Niestety, ja nie jestem mistrzem w tej dziedzinie, i kiedy przychodzi co do czego zapominam połowy rzeczy, które chciałam Tobie przekazać.
    Ale wiem, że chociażby najmniejsza ilość słów sprawia wielką radość :D
    Nija

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oczywiście Niju, każdy komentarz dla autora jest na wagę złota, poza tym nie zawsze liczy się ilość, tylko jakość:) Mojemu Syriuszowi, do Twojego dużo brakuje. Genialność nijowego Blacka jest niedościgniona. Też najpierw myślałam, że go zwyzywa ale stwierdziłam, że kłótnia ze Snape`m może być przełomowa w relacjach Evans-Potter:D i przebiegło to bardzooooo pokojowo:)
      Pozdrawiam i czekam na new u Ciebie:)

      Usuń
  11. Zazdroszczę talentu ! Tak cudownie wszystko opisujesz !! Czekam na nexta.
    Weny !!! ❤

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję! Ciesze się, że zajrzałaś:)
      Pozdrawiam

      Usuń
  12. Hej! Jestem nowa. Od kilku dni czytam Twojego bloga. Jest super. Nie moge doczekać sie kiedy Lily wkoncu zakocha się w Rogaczu. Czekam z niecierpliwością na nowy rozdział. Założyłabym sobie konto ale już dwa razy nie wyszło i nie wiem co z tym zrobić ;(
    pozdrawiam.
    ~ Łapa

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witam nową czytelniczkę:) Jeśli chodzi o konto to nie mam pojęcia co Ci powiedzieć, bo osobiście gubię się w bloggerze i dlatego wszystko, włącznie z szablonem wygląda prosto. Umiem dodać nowy rozdział i komentarz, a jak coś sobie umyślę to siedzę na forach i blogach pomocniczych. Może wpisz w google jak założyć konto na blogerze?:)
      Do zakochania mojej ulubionej pary długa droga, wszak dopiero koniec piątej klasy:)
      Dziękuję, że mimo trudności komentujesz:)
      Pozdrawiam!

      Usuń
  13. Dziewczyno! Masz talent :) Swietnie piszesz!!!
    Czekam na nexta <3

    miniaturki-hp-hogwart.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję, w wolnej chwili postaram się wpaść do Ciebie:)

      Usuń
  14. Mam pytanie kiedy następny rozdział? Sorry że jestem taka nie cierpliwa :-(

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo mi to schlebia, że moja opowieść Ci się podoba i wyczekujesz nowego rozdziału. Niestety dopiero chyba w przyszłym tygodniu, wątpię czy w tym dam radę coś dodać.
      Pozdrawiam

      Usuń
  15. Kochana!
    Przepraszamy Cię, że komentujemy dopiero teraz, ale ledwo żyjemy pod stertą podręczników, tablic, opracowań, streszczeń i innych pomocy naukowych. :)

    Rozdział jest cudowny i zgodnie stwierdziłyśmy, że podobał nam się najbardziej ze wszystkich Twoich notek. :)

    Szkoda nam Lily. Severus miesza się w jakieś podejrzane sprawy, zadaje się z dziwnymi typami, ma przed nią tajemnice i jeszcze totalnie ją lekceważy... I to ma być przyjaźń?
    Widać, że piątoklasiści intensywnie się uczą... Prawie jak my dwie teraz, na dwa dni przed maturą. Chyba też dopada nas syndrom nicnieumienia.

    Biedny Syriusz, najpierw nie znalazł dla siebie odpowiedniej towarzyszki, a później niemalże zanudził się na śmierć. Dobrze, że Remus go przed tym uratował, mówiąc mu o psich zwyczajach... Może Pani Norris zapała do Łapy taką niechęcią, że przestanie szpiegować Huncwotów?

    Snape... po prostu szkoda na niego słów. Jeszcze pożałuje tego, co zrobił. Lily naprawdę mu ufała i uważała go za przyjaciela, a on zachował się jak zwykła świnia.

    Za to James, który odnalazł Lily w schowku na miotły jest przecudowny. Dobrze, że starał się pomóc Evans i powstrzymał się od pytania jej, czy się z nim umówi. Może w końcu się zaprzyjaźnią?

    Informujemy także, że przedmaturalny rozdział naszej historii ukaże się jutro lub w niedzielę.

    Pozdrawiamy i życzymy weny!
    ~ Łapa i Rogacz

    OdpowiedzUsuń
  16. Na blogu http://lily-james-i-ja.blogspot.com/ nowy rozdział. Zapraszam! :)

    Anna M. Waldorf

    OdpowiedzUsuń
  17. Spodziewaj się w najbliższym czasie koma, moja droga :)

    OdpowiedzUsuń
  18. Hej, Rogatko!
    Kiedy można spodziewać się nowego rozdziału? Wiem, że jestem zachłanna, a moje pobudki są prymitywne, ale bez tego nie da się żyć;)
    Uściski
    Teoretyczna

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witaj kochana: )
      Tak jak napisałam z prawej strony bloga w "Bzdetach Rogatej" do 17-tego na pewno, jednak nie wiem dokładnie w który dzień, zależy jak pozwoli mi czas I muszę jeszcze dokończyć i popoprawiać, a wena się leni:(
      Suma sumarum w niedzielę do 24.00 na pewno: )
      Buziaki i uściski:)
      Rogata

      Usuń
    2. Witaj kochana: )
      Tak jak napisałam z prawej strony bloga w "Bzdetach Rogatej" do 17-tego na pewno, jednak nie wiem dokładnie w który dzień, zależy jak pozwoli mi czas I muszę jeszcze dokończyć i popoprawiać, a wena się leni:(
      Suma sumarum w niedzielę do 24.00 na pewno: )
      Buziaki i uściski:)
      Rogata

      Usuń
    3. Witaj kochana: )
      Tak jak napisałam z prawej strony bloga w "Bzdetach Rogatej" do 17-tego na pewno, jednak nie wiem dokładnie w który dzień, zależy jak pozwoli mi czas I muszę jeszcze dokończyć i popoprawiać, a wena się leni:(
      Suma sumarum w niedzielę do 24.00 na pewno: )
      Buziaki i uściski:)
      Rogata

      Usuń
    4. Rogata!
      Dziękuję za powiadomienie, choć teraz pewnie będę się jeszcze bardziej niecierpliwić ;)
      Musisz wiedzieć, że ja także jestem nieco leniwa (choć u mnie to raczej cecha wrodzona) i nie chce mi się włączać laptopa, dlatego wgapiam się w komórkę, nie widząc jakże interesujących mnie "Bzdetów" w szablonie mobilnym :/
      Niecierpliwie czekająca na rozdzialik
      Teoretyczna:*

      Usuń
  19. Znudzony Syriusz był genialny :D. No i te potyczki słowne między Potterem i Lily ;). Co prawda myślałam, że po kłótni z Severusem to trochę inaczej się potoczy, ale to co wymyśliłaś chyba jest nawet lepsze od moich wszelkich przypuszczeń. W ogóle cała scena w schowku była cudowna... Myślę , że te wydarzenia bardzo wiele zmieniły w relacjach Lily i Rogacza.
    http://nocturne.blog.pl/

    OdpowiedzUsuń
  20. Uwielbiam czytać twojego bloga jest jednym z moich ulubionych. Lubię również twój styl pisania Pozdrowionka :-*

    OdpowiedzUsuń
  21. Cudownie! Cudownie! Cudownie! Normalnie pięknie piszesz! Mogłabyś mnie informować, bo nie chce nic przegapić.
    Pozdrawiam, puck

    OdpowiedzUsuń
  22. Boże, Syriusz popatrzył na zegarek o tej godzinie która faktycznie była w chwili gdy to czytałam. I naprawdę dobry rozdział! ~d

    OdpowiedzUsuń