Rozdział 34: " Proś Merlina, żebym zdążył.'

 Rozdział napisany w dwa dni... chyba przypływ weny był, bo jestem nawet zadowolona z opisu pełni, reszta ujdzie. Od razu przepraszam za wszelkie błędy, bo na pewno będą, mimo tego, że starałam się uważnie sprawdzić:)

Sprawa druga. PRZEPRASZAM! Mam ogromne zaległości na Waszych blogach, nie czytam, nie komentuje, prosiłam o adresy i nie zajrzałam jeszcze, nie odpisałam na komentarze pod poprzednim rozdziałem, okropna jestem:( W dodatku zostałam nominowana do LBA chyba przez dwie albo i trzy osoby, a nawet nie miałam chwili, żeby zerknąć na pytania...

Chciałam przeprosić Łapę i Rogacza oraz Panienkę Livvi... Wasze blogi już dawno miały być w linkach, bo są genialne, a nawet nie miałam czasu zerknąć czy macie coś nowego:( Postaram się poprawić!

Teraz najprzyjemniejsze!

KOCHANI! Zdrowych, radosnych, rodzinnych pełnych miłości i łask Bożych świąt! Smacznego jajka, mokrego dyngusa i dużo, dużo słońca, bo u mnie na tym podwarszaffskim zadupiu leży śnieg ;/

Wasza, stęskniona słońca, wiosny i trampek, Rogata!

☆☆☆

Najprzystojniejszy z Huncwotów, według niego samego, ale również większej części populacji żeńskiej w Hogwarcie, właśnie wracał do wieży Gryffindoru. Chwilę poflirtował z Grubą Damą, nie miał na to zbytniej ochoty, jednak musiał zachować pozory. Nie każdy wiedział, że kobieta przymyka oko na ich liczne spóźnienia i późne powroty do wieży. Rozmowa z portretem, w mniemaniu Blacka, przeciągała się niemiłosiernie, choć trwała zaledwie kilka minut. Powodem mógł być fakt, iż młodzieniec umówił się z nową dziewczyną. Nie chcąc się spóźnić, pożegnał zawiedzioną Grubą Damę i udał się, swobodnym krokiem, w stronę dormitoriów dziewcząt. Machnął różdżką, aby unieruchomić schody i zadowolony niezmiernie z ich niedawnego odkrycia wszedł na pierwszy stopień. Rozbrzmiał alarm, a Huncwot zjechał na tyłku po ślizgawce, w którą zamieniły się schody. Rozejrzał się zdezorientowany. Wśród śmiechów Gryfonów spróbował ponownie, jednak kolejny raz mu się nie udało. Siedząc na podłodze u podnóża wejścia do pokojów dla pań, myślał gorączkowo jak to możliwe, wytężył pamięć i wygrzebał informację o szlabanie otrzymanym przez jego najlepszego kumpla. Próbując sobie przypomnieć, za co, ów kara jest, doszedł do wniosku, iż takiej informacji od Jamesa nie otrzymał. Poderwał się i pobiegł w stronę swojego pokoju, wpadł jak burza i wycelował w zaskoczonego przyjaciela palec.

— Ty! — zawołał z oskarżycielską miną.

— Ja? — zapytał zdumiony Potter.

— Co zrobiłeś ze schodami do dziewczyn?!

— Tak jakby nic.

— Tak jakby? A jaśniej?

Rogacz już otwierał usta, aby wytłumaczyć się, gdy do pokoju, jak zwykle bez pukania, weszła Rosario.

— Następnym razem jak będziesz mieć ochotę pogapić się na Rudą, to nie zdejmuj peleryny — stwierdziła Ros i rzuciła lekkim, prawie przezroczystym materiałem w Pottera.

Syriusz przeniósł zdezorientowany wzrok z Albertini na Jamesa.

— Rogacz no! W dupę Merlina tyle lat pracy na marne — burknął i wyszedł.

Rosa parsknęła śmiechem.

★★★

Lunatyk chodził w tę i z powrotem po pokoju tłumacząc, jak niebezpieczne są dla nich pełnie, nawet pod postacią zwierząt. Prosił, żeby mu nie towarzyszyli, gdyż nie chciał narażać ich zdrowia, a przede wszystkim życia. Syriusz przestał słuchać Remusa, tuż po słowie: pełnia i przyglądał się z nikłym zainteresowaniem kursującemu po dormitorium przyjacielowi, który intensywnie gestykulował. James przedrzeźniał Lupina za jego plecami, robiąc głupie miny i grożąc pozostałej dwójce. Remus, kiedy spostrzegł się, co wyczynia Potter, warknął i wyszedł, trzaskając drzwiami.

— Chodźmy go przeprosić, bo zły, da nam popalić później — westchnął Black i podniósł się z łóżka. Jakie było jego zdziwienie, gdy naciskając klamkę, drzwi nie ustąpiły.

— Zamknął nas?! — zbulwersował się Potter.

— Na to wygląda.

— Odsuń się. — James wyszeptał kilka znanych im zaklęć otwierających, jednak żadne nie pomogło.

— I co teraz? — zapytał Peter.

— Jak go spotkam, to połamię mu różdżkę na milion kawałeczków — warknął zirytowany Rogacz.

— Ja się bardziej martwię, że przegapimy niezłą zabawę.

— O czym ty mówisz? — zainteresował się James.

— Napuściłem Smarka na Remusa — odparł dumny.

— Co zrobiłeś?!

Syriusz wzruszył ramionami i wsadził ręce do kieszeni.

— Tak jakby powiedziałem mu, jak dostać się do Bijącej Wierzby — mruknął speszony, widząc strach w oczach przyjaciela.

— Zwariowałeś?! Jak Remus mu zrobi krzywdę, to nie wybaczy nam tego! — warknął James i zaczął nerwowo rozglądać się po pokoju.

— To, co teraz? — spytał spanikowany Black, do którego dotarła powaga sytuacji.

— Proś Merlina, żebym zdążył.

Potter otworzył okno, wskoczył na miotłę i niczym strzała wyleciał w mrok nocy.

★★★

Ciemna szata powiewała złowieszczo za wątłym chłopcem. Uważnie obserwował korytarze, aby móc bez przeszkód przedostać się na szkolne błonia. Słysząc wyraźne rozmowy, rzucił zaklęcie na najbliżej stojącą zbroję, rozsypała się, powodując ogromny raban, dzięki któremu odwrócił uwagę woźnego od swojej osoby. Pomknął, najszybciej jak pozwalała mu jego kiepska kondycja, w stronę wyjścia z zamku. Noc była ciemna, ale księżyc będący prawie w pełni zalewał odbitym od słońca blaskiem przyległe tereny, tafla jeziora połyskiwała. Przemknął koło szklarni i stanął naprzeciw Bijącej Wierzby, złowieszczo wymachującej swoimi konarami, miał wrażenie jakby go odganiała. Zgodnie z otrzymanymi wskazówkami zaczął przyglądać się pieniu drzewa, w poszukiwaniu pożądanego sęka. “Black miał rację.” mruknął, gdy spostrzegł kawałek drewna, na pierwszy rzut oka nie różnił się niczym od pozostałych, jednak dla wnikliwego obserwatora, jakim niewątpliwie był Snape, miał kształt przypominający klamkę. Wyciągnął z kieszeni zapałkę i magicznie powiększył ją do rozmiarów dużego, długiego kija, bez problemu, dosięgnął sęka unieruchamiając przeszkodę. Uśmiechnął się z satysfakcją i wszedł do tunelu. Zapalił różdżkę, aby jej światłem oświetlić sobie drogę w podziemiach, doszedł do klapy w podłodze, musiał się ogromnie namęczyć, by ją podnieść. Zaczął zastanawiać się, czy nie powinien poświęcić odrobinę swojego cennego czasu na poprawienie tężyzny fizycznej, jednak jak szybko pojawił się ten pomysł w jego głowie, tak szybko się go pozbył. Tłumacząc, że nie ma czasu na bzdury. Mozolnie wgramolił się do małego pomieszczenia, po którym rozejrzał się z ciekawością, jego wzrok przykuło światło. Podszedł niepewnie, mocno ściskając różdżkę w spoconej dłoni, zobaczył nagiego blondyna siedzącego do niego tyłem, na podłodze w salonie.

★★★

Zeskoczył z miotły i zaczął gorączkowo rozglądać się za patykiem, którym mógłby unieruchomić drzewo, jednak nic takiego nie było w pobliżu. Jego wzrok przykuł porzucony samotnie Zmiatacz, machnął różdżką, a jego drążek wydłużył się do kilku stóp, nie zwlekając, porwał go w ręce i dźgnął Bijącą Wierzbę. Kiedy tylko gałęzie unieruchomiły się, wpadł do tunelu. Ile sił w nogach biegł, prosząc w myślach Merlina, aby nie było za późno. Zapominając o wystającym korzeniu, potknął się i upadł twarzą na kamień, który boleśnie rozciął mu policzek. Szybkim ruchem ręki, przetarł sączącą się z rany krew, podniósł się i nie zważając na boleść w lewej kostce, pokuśtykał dalej. Pulsujący ból utrudniał mu wejście po schodach do Wrzeszczącej Chaty, jego poprzednik zostawił otwartą klapę, za co był niezmiernie wdzięczny, bo obawiał się, że nie dałby rady jej podnieść. Niezdarnie wdrapał się na górę, usłyszał wycie wilkołaka, nie wiele myśląc, rzucił się w stronę pokoju, z którego dochodziły groźne dźwięki. Zamarł widząc mroczniejszą postać Remusa pochyloną nad Snape`m. Starał się szybko przekalkulować jak uratować Ślizgona, wiedział, że większe szanse miałby, gdyby był pod postacią jelenia, jednak nie mógł się ujawnić. Myśl, James! Zaczął zbliżać się do wilkołaka i jego ofiary, jednocześnie wyciągając różdżkę w ich kierunku. Deska pod nogą chłopaka skrzypnęła, co wychwycił wyostrzony zmysł słuchu zwierzęcia, odwróciło się i warknęło osłaniając swoim cielskiem wystraszonego Snape`a, dając do zrozumienia Jamesowi, że ta „zwierzyna” należy do niego. Potter zaczął wycofywać się do drugiego pomieszczenia, w tym wypadku, tego mającego być w zamyśle kuchnią i uspokajająco przemawiał do przyjaciela. Starał się zainteresować go całą swoją osobą, aby dać szansę na ucieczkę Severusowi. Zachęcał Remusa do pójścia za nim, jednocześnie myśląc, jak uciec z Wrzeszczącej Chaty. Kiedy odciągnął wilkołaka na odległość umożliwiającą ratunek, skinął na Ślizgona, który zerwał się do biegu. Tym zabiegiem rozwścieczył Lupina, który natychmiast pognał za uciekinierem, James widząc, że Snape nie ma szansy dobiec do klapy, wykrzyknął pierwsze zaklęcie, jakie przyszło mu do głowy.

— Bombarda!

Podłoga pod łapami wilkołaka zarwała się, co spowodowało, że wylądował on kilka stóp pod domem. Potter zajrzał do dziury, która powstała po wybuchu i zaczął rozglądać się za Remusem, w obawie czy nie zrobił zbytniej krzywdy przyjacielowi. Rozległo się kolejne wycie, a po chwili Lupin próbował wydostać się z wyrwy, przeraźliwie sapiąc oraz, co i rusz, warcząc. Gryfon nie zastanawiając się dłużej pobiegł za Snape`m, znalazł go sapiącego przeraźliwie w połowie tunelu.

— Kazałem ci uciekać — warknął zirytowany.

Ślizgon tylko prychnął.

— Ruszaj się!

— Nie będę robił tego, co mi każesz — burknął.

— Jak chcesz. — Potter wzruszył ramionami i zaczął kuśtykać w kierunku wyjścia.

Za nimi rozległ się przeraźliwy raban, mogący oznaczać, że Lunatykowi udało wydostać się z pułapki. Rzucili się do ucieczki. W zawrotnym tempie pokonali odcinek dzielący ich od szkolnych błoni i wybiegli na otwartą przestrzeń, Snape pobiegł prosto w kierunku szkoły, James początkowo chciał zrobić to samo, ale pomyślał, że naraziłby wiele osób, umożliwiając wdarcie się wilkołaka do zamku. Zanim zdecydował się na zwabienie Remusa do Zakazanego Lasu, zobaczył postaci zmierzające w jego stronę.

— Dyrektorze! Remus! — krzyknął, wskazując w stronę Bijącej Wierzby.

— Wiem, James. Filiusie!

Flitwick skierował różdżkę w stronę drzewa i machnął nią kilka razy zawile. Wycie ustało. Dumbledore wysłał patronusa, w kształcie feniksa, który pomknął w stronę chatki Hagrida.

— Do mojego gabinetu. — zarządził głosem nieznoszącym sprzeciwu.

James i Severus posłusznie za nim podążyli.

Nikt nie odzywał się całą drogę, pochód zaczynał sam dyrektor, za nim kroczyli Gryfon i Ślizgon, następnie wzburzona McGonagall i zaspany Slughorn, profesor od zaklęć został na błoniach. James próbował kilka razy dopytać się co z Remusem, jednak dyrektor uciszał go tylko gestem dłoni. Gdy drzwi gabinetu otworzyły się, chłopcy zostali poproszeni, aby usiedli obok naburmuszonego Syriusza oraz wystraszonego Petera. Sam Albus Dumbledore usiadł naprzeciw nich w swoim wysłużonym fotelu i złożywszy dłonie, zmierzył swoich gości wzrokiem znad okularów połówek.

— Jak to się stało, Severusie, że znalazłeś się we Wrzeszczącej Chacie?

— Poszedłem według wskazówek Blacka.

— Gdybyś nie wtykał swojego długiego nochala w nieswoje sprawy, to byś nie poszedł! — wybuchnął Syriusz.

— Panie Black! — Minerwa zganiła go.

— Szpieguje nas — odparł oskarżycielskim tonem James, wiedząc, że musi jakoś uchronić Syriusza przed wydaniem, że to przez niego Snape znalazł się w tunelu.

— Spokojnie. — Dumbledore uciszył ich. — Skąd wiedzieliście, że Severus jest w tunelu?

James i Syriusz spojrzeli na siebie.

— No, bo... — zaczął ten drugi.

— Syriusz zobaczył, jak nas podsłuchiwał, potem nam o tym powiedział, a ja miałem dziwne przeczucie, że coś się zdarzy. — Skłamał gładko Potter.

— Severusie?

Ślizgon tylko przytaknął.

— No dobrze. — Dyrektor westchnął. — Minus dwadzieścia punktów, za każdego oraz dwutygodniowe szlabany.

— Nic nie zrobiliśmy! — zaprotestował Syriusz.

— Doprawdy? — Albus zmierzył go spojrzeniem, po którym Gryfon spuścił z tonu.

— Severusie zostań, a wy możecie iść.

Poczekał aż Huncwoci opuszczą pomieszczenie i zwrócił się do Ślizgona.

— Chciałbym cię prosić, aby tajemnica pana Lupina nią pozostała.

— W szkole nie może uczyć się wilkołak, to niebezpieczne! — zaprotestował.

— Tylko wtedy, gdy ktoś świadomie narusza bariery ochronne — wytłumaczył spokojnie.

Ślizgon zmieszał się.

— Nic nie powiem — zdecydował po chwili z ociąganiem.

— Możesz iść.

Snape również opuścił gabinet dyrektora.

★★★

Pędziła przez korytarze, zawsze pomocna, uśmiechnięta, pierwsza krzyczała: „Dzień dobry” oraz „Cześć”. Tym razem nie zwracała na nikogo uwagi, potrącała uczniów, nie zaszczycając ich nawet spojrzeniem. Warknęła na jakiegoś pierwszaka, który uciekł w popłochu. Ktoś ją zaczepił, ale tylko zbyła go gestem dłoni i pruła na przód. Jej myśli krążyły wokół chłopaka, któremu zaufała, pozwoliła stać się dla niej przyjacielem, a on perfidnie to wykorzystał. Pewnie miał z niej niezły ubaw. Była zbyt silna, aby płakać, zresztą nie miała takiego zamiaru. Życie zbyt wiele razy kopnęło ją w tyłek, przewrotny los zabrał ojca, w pewnym sensie matkę, pozostawił jej tylko kochających dziadków. Nie zwróciła uwagi, że zaczęła się transmutacja i dostanie kolejny szlaban, w sumie i tak nie odrobiła zadań na dziś, Wskoczyła na schody i przeskakując po dwa stopnie znalazła się niedaleko wejścia do Pokoju Wspólnego Krukonów, już miała kogoś poprosić, aby zawołał Jenkinsa, ale dziwnym zrządzeniem chłopak wyrósł przed nią jak przysłowiowy królik z kapelusza. Uśmiechał się i wciąż poprawiał szatę, gdyż miała za długie rękawy.

— Cześć!

— Jak mogłeś?! — zaczęła z wyrzutem.

— Słuchaj nie będę robić za cheerleadera.

— Co? — spytał zdziwiona.

— A nie o to ci chodzi?

— Nie udawaj głupszego niż jesteś, Jenkins! Niezły miałeś ze mnie ubaw, co? — zapytała jadowicie. — Ufałam ci, a to zrobiłeś ze mnie idiotkę!

— Ros, ale ja naprawdę nie mam pojęcia...

— Zamilcz! — przerwała mu — Nie będę tracić czasu na kogoś takiego.

— Ale...- Próbował ją zatrzymać, jednak zdeterminowana dziewczyna wyrwała mu się i zostawiając samego na korytarzu odeszła, nawet się nie oglądając.

★★★

— A może on faktycznie nie miał pojęcia?

— Dor, nie bądź naiwna, zaczepił ją sam z siebie i nie miał pojęcia? — prychnęła Alicja.

— Może mu się spodobała — wtrąciła Lily.

— Guzik prawda. Chciał mnie ośmieszyć. — stwierdziła Rosario z goryczą.

— Kto jak kto, ale Derek nie wygląda na takiego — zauważyła Meadowes.

— Popieram Dorcas.

— Nie znacie się — fuknęła Alicja.

— Pogadaj z nim szczerze, przecież ci zależy — zwróciła się do niej Dorcas. — No już, uśmiechnij się.

Na twarzy Albertini pojawił się nikły uśmiech.

— Za dwa dni SUMy, może uda ci się spotkać z jego ojcem?

— Powariowałyście! Oszukał ją!

— Och, przestań! — zganiła ją Lily.

Bones umilkła.

— Głupio mi, że tak na niego naskoczyłam, może faktycznie nie wiedział, to wszystko jedno wielkie nieporozumienie.

— Jak chcesz, to się poświęcę i pójdę do chłopaków, żeby go znaleźli, w końcu mają te swoje „huncwockie sposoby” — dokończyła, przedrzeźniając głosem Pottera.

Albertini podziękowała za chęć pomocy i sama udała się do Huncwotów, aby pomogli jej odnaleźć Dereka. Remus poinformował ją, że Krukon jest na błoniach nad jeziorem. Cmoknęła go w policzek i wybiegła jak strzała z zamku. Zobaczyła chłopaka jak nieudolnie puszcza „kaczki” na wodzie, roześmiała się serdecznie, gdy się potknął i wpadł do wody, po chwili wyłonił się cały przemoczony, oblepiony wodorostami. Pomogła mu wyjść, Jenkins zmierzył ją spojrzeniem, lecz nic nie powiedział, wyciągnął różdżkę i zaczął się suszyć, po chwili jego szata zajęła się ogniem Albertini ugasiła mały pożar i sama zajęła się osuszaniem rzeczy przyjaciela.

— Bałem się, że przypalisz mi tyłek — przyznał — przepraszam, tylko nie wiem za co.

— To ja przepraszam, dowiedziałam się czegoś o ojcu — wyznała.

— Serio? To wspaniale, opowiadaj! — Autentycznie się ucieszył i wskazał na większy głaz, który mógł im posłużyć za ławkę. Zanim usiedli, Jenkins zaplątał się w szatę i wylądował na ziemi. Rosario parsknęła śmiechem. Jak mogła myśleć, że ją okłamał?

— Opowiadaj — zarządził, kiedy już bezpiecznie siedzieli.

— Rozmawiałam z Dumbledore`m, powiedział, że pamięta mojego tatę, wspominał, że wykazywał ogromne zainteresowanie OPCM oraz miał zamiar szkolić się na aurora. Przyjaźnił się z — zawiesiła głos, Derek wyczekiwał w napięciu — z Twoim ojcem.

— To cudownie!

— Serio?

— Zaraz napiszę list do niego, na pewno się z tobą spotka. — Uśmiechnął się serdecznie.

— Gniewasz się?

— Na ciebie? No coś ty. — Dał jej kuksańca w żebra.

— Zrobiłam z siebie idiotkę.

— Kolor włosów zobowiązuje.

— Świnia.

Parsknął i podniósł się z kamienia. Wyciągnął do niej rękę, chwyciła ją i nim zrobili krok, wylądowali na ziemi. Echo ich śmiechu rozniosło się po szkolnych błoniach.

— Masz za dużą szatę. — Zauważyła podnosząc się.

Jenkins przyjrzał się swoim za dużym rękawom oraz tyłowi szkolnego umundurowania, który ciągnął się po ziemi.

— Chyba wziąłem szatę Brandona.

— Tego, co ma ponad sześć stóp wzrostu?

Przytaknął.

— Na stanik Morgany! Jesteś od niego sporo niższy, jak można nie zauważyć?

Wzruszył ramionami, a Ros pokręciła głową z rozbawieniem.

☆☆☆

Z niecierpliwością czekam na Wasze opinie:)