Rozdział 40: "Znów w domu."

Witam Was w te wrześniowe, zimne południe:)

Pewnie większość jest w szkole i nadrabia zaległości z przyjaciółmi, a inni poznają nowych znajomych. Rozdział nawiązuje to tego odrobinę tematycznie, dlatego jest dziś. Wiele się w nim nie dzieje, mimo to i takie „przejściowe” posty są potrzebne.

Nie ględzę!

Dziękuję wszystkim i każdemu z osobna za komentarze:) Jesteście wspaniali, cudowni i jedyni w swoim rodzaju:*

Rogata

☆☆☆

           Cała drogę usta im się nie zamykały. W końcu musiały nadrobić dwa miesiące rozłąki. Między dziewczynami siedziała Julia i przysłuchiwała się z wielkim zainteresowaniem tematom, o których rozprawiała siostra i jej koleżanki. Niepewnie zerknęła na chłopaków po przeciwnej stronie przedziału. Grali w dziwną grę. Karty co jakiś czas wybuchały, osmalając twarz jednego z graczy, mimo to śmiechy i żarty nie ustawały. Choć była szczęśliwa, że jedzie do Hogwartu miała ogromne wątpliwości czy postąpiła słusznie. Oczywiście miała prawo wyboru i mogła zostać w świcie mugoli, jak nazwała ich Dorcas lub pojechać z nią do szkoły Magii i Czarodziejstwa. Wiele czasu spędziła na wypytywaniu jaki jest Hogwart, jacy są nauczyciele, przeczytała nawet stary podręcznik Dor do zaklęć dla pierwszoklasistów.

— Dor — zaczęła nieśmiało i pociągnęła za rękaw bluzki siostry.

— Tak? — spytała z uśmiechem. Widziała, jak mała się stresuje, postanowiła jej wszystko dokładnie tłumaczyć. Bardzo chciała, aby jej siostra trafiła do Gryffindoru, jednak obiecała sobie, że nawet gdyby przypadł jej Slytherin, w co bardzo wątpiła ze względu na ich status krwi, będzie ją zawsze wspierać i jej pomagać.

— Mówiłaś o czterech domach, a jak się te domy wybiera? Robi się jakiś test? Przecież ja nic nie umiem! — Spanikowała.

Meadowes rozczuliła się na słowa siostry. Zawsze była niezwykle pewna siebie i rezolutna, dziś wyglądała jak zagubiona dziewczynka.

— Siadasz na krześle a Tiara Przydziału, to taki mówiący kapelusz, wybiera ci dom. — Wytłumaczyła spokojnym głosem.

— A jak mi wybierze zły dom?

— Nigdy się jeszcze nie pomyliła. — Uspokoiła siostrę. — Umówmy się tak — zaczęła, widząc wahanie na twarzy Juli — jeśli nie będziesz się chciała uczyć w Hogwarcie pójdziemy do dyrektora, to bardzo miły i wyrozumiały mężczyzna, i poprosimy, żebyś wróciła do domu.

— Serio?

— Tak.

Na twarzy dziewczynki pojawił się nikły uśmiech, widocznie słowa starszej siostry odrobinę ją uspokoiły.

— Kto nie chciałby się tam uczyć! — wtrąciła się Alicja.

— Nooo mówię ci, jakie tam mają pyszne potrawy i nie trzeba sprzątać — dodała Rosario.

— I faceci, prawie same ciacha — dorzuciła Bones.

— Ala! — skarciła ją Dorcas — Ona ma dopiero jedenaście lat

— Ale oczy ma od zawsze, co nie? — Zwróciła się do nastolatki.

— Ja tam od pierwszej klasy wiedziałem, że Lily będzie moja — wtrącił się znienacka Potter.

Evans prychnęła.

— Akurat. Przyzywanie i wyśmiewanie to kiepski sposób na okazywanie sympatii.

— To idealny sposób na podryw — odparł i poczochrał włosy.

— Ta, podryw na głupka. — Przedrzeźniała go. — Uważaj na takich kretynów, jakby co wal śmiało do mnie, pokażę ci kilka przydatnych zaklęć — obiecała Julii.

— Uwielbiam twój cięty język, ciekawe jak się sprawuje w innych sytuacjach niż rozmowa. — Poruszył sugestywnie brwiami.

— Potter przypominam ci, że w przedziale jest dziecko, a ty wyjeżdżasz z jakimiś kosmatymi aluzjami. — zbeształa go.

— Evans przecież to ty mówisz o jakiś kosmatych aluzjach. Ja nie wspomniałem nic, a nic o naszych samotnych spotkaniach w składziku na miotły.

Lily poczerwieniała ze złości.

— Nie. Było. Żadnych. Spotkań. W. Składziku. Na. Mopy. Filcha. — wycedziła.

Machnął niedbale ręką.

— Ależ oczywiście — przyznał.— Nawet nie śmiem wspomnieć o tych kilku chwilach po SUMach. Radzę ci Evans jeść mniej mięsa, kiepsko wpływa na twoją pamięć — stwierdził z huncwockim uśmiechem.

— Radzę ci się zamknąć, jak chcesz dojechać w całości — warknęła.

— Oj nie ładnie, nie ładnie. — Zacmokał. — Pani prefekt tak się wyraża, a przecież w przedziale jest dziecko. — Zaakcentował ostatnie słowo.

— Widzisz — szepnęła Alicja w stronę Julii. — Tych dwoje dostarcza nam i reszcie zamku co dzień rozrywki. — Wskazała na kłócących się Lily i Jamesa.

Młodsza Meadowes uśmiechnęła się, może nowa szkoła nie będzie taka zła?

★★★

           Alicja wysiadła z pociągu, przeciągnęła się i zaciągnęła świeżym powietrzem.

— Wreszcie w domu — westchnęła z zadowoleniem.

— Co racja to racja. — Przytaknęła Lily.

— Moje drogie panie, widzę ciacho na jedenastej. Wybaczcie na chwilę, idę pobić rekord w umawianiu się na randkę — stwierdziła i kołysząc zachęcająco biodrami, ruszyła w stronę wskazanego chłopaka.

— Gdzie Ala? — spytała Rosario, która wysiadł dopiero z pociągu.

— Poszła no łowy — odparła Evans i wskazała stronę, w którą odeszła ich przyjaciółka.

— Zaraz, zaraz, czy to nie?

— Yhym. — Potwierdziła Lily z chytrym uśmiechem.

— Co się dzieje? — zapytała Dor, która dopiero do nich dołączyła.

— Bones w akcji — wytłumaczyła Lily.

Meadowes przeszukała wzrokiem stację, zmrużyła oczy, które były oślepione przez słońce i zamarła.

— Ej, ale to jest — zaczęła.

— Dokładnie.

— Trzeba ją powstrzymać. — Dorcas zaczęła iść w stronę przyjaciółki.

— Stop! — Ztrzymała ją Lily. — Da sobie radę.

Dorcas westchnęła ze zrezygnowaniem. Pozostało im obserwować poczynania Alicji.

★★★

           — Cześć, jestem Alicja. — Przywitała się i wyciągnęła rękę w stronę szatyna.

Parsknął śmiechem. Przysięgłaby, że już słyszała ten głos.

— Nie wydurniaj się Alicjo — odparł i błysnął białymi zębami.

Zaniemówiła.

— Lo... Lo...Lo... Longbotom?! — jęknęła zdziwiona.

— Do usług. — Skłonił się nisko.

— Ale co ci się stało, na brodę Merlina? — spytała zszokowana.

Podszedł blisko, tak, że doskonale czuła perfumy oraz ciepło jego ciała, przychylił się i szepnął jej na ucho:

— Magia, moja śliczna. — Mrugnął porozumiewawczo i odszedł, zostawiając, osłupiał dziewczynę.

Stała tam jak kretynka i wpatrywała się w plecy oddalającego się Franka, póki nie dołączyły do niej dziewczyny.        

          Lily z wielkim uśmiechem satysfakcji na ustach wyciągnęła rękę i zamknęła jej usta, które otworzyła bezwiednie.

— A myślałam, że nic nie jest w stanie cię zaskoczyć — zauważyła Lily.

— Widziałyście to? — dopytywała, wciąż nie mogąc otrząsnąć się z szoku. — Jak on wygląda? Nie, to nie możliwe, to nie mógł być Longbottom!

— Chodź do zamku. — Pociągnęły ją w stronę powozów.

           Bones długo nie mogła pogodzić się z nowym wyglądem Gryfona. Jego uroda była przeciętna i w porównaniu z Blackiem wypadał kiepsko. Aż dotąd. Nigdy nie była niska, miała ponad pięć i pół stopy, dlatego większości chłopakom dorównywała wzrostem. Obecnie musiał się do niej przychylić, więc podejrzewała, że ma grubo ponad sześć stóp. Oprócz tego zmężniał, nabrał mięśni a jego rysy twarzy przestały być chłopięce. Delikatny, kilkudniowy zarost dodał mu powagi i musiała przyznać, że wyglądał pociągająco. „Na gacie Merlina”- zaklęła w myślach i przełknęła ślinę, kiedy wsiadając do innego powozu, posłał jej czarujący uśmiech.

★★★

           — Powinniśmy wyciąć jakiś numer pierwszakom — stwierdził Syriusz do Jamesa.

— Ani się ważcie! Tam jest siostra Dorcas — warknęła Lily i wskazała na jedna z dziewczynek.

— No nic, co się odwlecze to nie uciecze — skwitował i wrócił do bawienia się różdżką. Popatrzył na sztywną jak struna, zresztą jak zawsze, McGonagall i wyszczerzył się w uśmiechu. Machnął magicznym patykiem i z błyskiem w oku czekał na konsekwencje swojego czynu.

           Dorcas stresowała się chyba bardziej niż sama Julia, z której nie spuszczała wzroku. Jej młodsza siostra od dłuższego czasu dyskutowała ożywiona z jakaś małą blondyneczką, stojąc w kolejce do Tiary.

           Zastępczyni dyrektora wytłumaczyła, na czym polega ceremonia przydziału i ruszyła w stronę listy z nowo przyjętymi uczniami, jednak po pierwszym kroku poczuła opór i się wywróciła. Spojrzała na swoje sznurówki, które ktoś związał, machnęła różdżka, a sznurki schludnie się zawiązały, każda na swoim bucie. Albus pospieszył jej z pomocą, jednak starając zachować się resztki godności, zrezygnowała z jego uprzejmości i rozejrzała się złowrogo po wszystkich stołach. Uczniowie starali się zachować kamienny wyraz twarzy, mimo to wielu z nich, próbującym powstrzymać śmiech, drżały kąciki ust, co doprowadziło Wicedyrektorkę do stanu wrzenia. Spojrzała na pokładających się na stole ze śmiechu Pottera i Blacka i była pewna, że to ich sprawka. Przyłożyła różdżkę do gardła i powiedziała:

— Black i Potter szlaban. Jutro o osiemnastej u mnie w gabinecie.

Dwaj żartownisie na moment zastygli, a następnie przybili sobie piątkę.

         McGonagall nie skomentowała ich zachowania i z dumą wróciła do swoich obowiązków, jakimi było przydzielenie nowych uczniów do domów.

— Meadowes Julia — rozbrzmiał głos profesorki.

Wszystkie dziewczyny wstrzymały oddech, Dorcas zacisnęła kciuki i zamknęła oczy.

— Ravenclawe!

Usłyszała krzyk Tiary.

Zrobiło jej się żal, że nie będą w jednym domu, mimo to uśmiechnęła się, podniosła oba kciuki do góry i zaczęła bić brawo wraz ze stołem Krukonów. Dziewczynka niepewnie usiadła na miejscu, przywitała się z kilkoma najbliżej siedzącymi jej osobami i odwróciła ze smutnym uśmiechem do Dorcas. Po chwili jednak przysiadła się do niej owa blondynka, z którą wcześniej rozmawiała i dziewczynki znów pogrążyły się w dyskusji. Meadowes już wiedziała, że to będzie najlepsza przyjaciółka jej siostry, ona i Lily też tak się poznały i do tej pory są nierozłączne.

— Da sobie radę — szepnęła Evans i ścisnęła jej dłoń pod stołem.

— Wiem — odparła i posłała wdzięczny uśmiech przyjaciółce.

          Po ceremonii i krótkiej przemowie Dumbledore`a na stole pojawiły się potrawy. Wszyscy zaczęli zajadać ze smakiem posiłek powitalny przygotowany przez skrzaty.

— Czym ci zawiniła ta marchewka? — zapytała rozbawiona Rosario.

— Nie wiem, o co ci chodzi — burknęła Alicja i szybko zjadła zmaltretowane widelcem warzywo.

— Przecież widzę.

Bones tylko prychnęła i dalej nie spuszczała wzroku z pewnego Gryfona, który przekomarzał się z Katrin Adams.

— Chyba ci się spodobał, inaczej nie byłabyś zazdrosna — kontynuowała Ros.

— Nie jestem zazdrosna! — warknęła i odłożyła widelec, mierząc zdenerwowanym wzrokiem dziewczynę.

— A ja myślę, że owszem, jesteś.

Alicja ku zaskoczeniu wszystkich westchnęła.

— Dziwnie się czuję jak nie wgapia we mnie tych swoich gał przez cały czas — przyznała.

— Czyli co? — spytała głupio Lily.

— Czyli to, gamoniu, że schlebiało mi jego zainteresowanie. Tak jak tobie schlebia uganianie się za tobą przez Pottera.

— Wcale nie! — zaprotestowała szybko Evans.

— A mi tu leci miotła. — Wskazała na swoje oko Alicja.

— Myślę, że on się zmienił dla ciebie — osądziła Dorcas

— Chcesz mi wmówić, że urósł i wyprzystojniał dla mnie? Nie miał chyba na to zbyt wielkiego wpływu — zironizowała Bones.

— Miałam na myśli zachowanie. Chociaż może pogadał sobie z matką naturą bardzo poważnie. — Meadowes puściła jej oko.

— Zachowuje się jak kretyn.

— Wcale nie.

— Ale oczywiście, że tak. Podrywa sobie taką Adams na moich oczach, a potem myśli, że jak przyjdzie, to ja się z nim umówię. Po moim trupie — odparła buńczucznie Alicja.

— Rok temu nie zwracałaś na niego uwagi przez cały czas, a dzisiaj gadasz, odkąd wysiadłyśmy z pociągu — zauważyła Lily.

— Jesteście wstrętnymi przyjaciółkami. Dobranoc. — Zakończyła rozmowę i podniosła się od stołu, aby udać się do dormitorium. Przechodząc koło pewnej Gryfonki „niechcący” potknęła się i wpadła na Katrin, której twarz wylądowała w talerzu.

— Wybacz. — Przeprosiła przesłodzonym głosem i odeszła kręcąc biodrami, co zawsze przykuwało uwagę mężczyzn.

Frank odprowadził ją wzrokiem i uśmiechnął się delikatnie, zupełnie zapominając o lamentującej Adams. 

☆☆☆

Jak Wam się podoba ?