Rozdział 41: "Blue moon."

           Witajcie Najdrożsi!

Ostatnio marudziliście, że rozdział za krótki, ten jest dwa razy dłuższy i mam nadzieję, że zostaniecie usatysfakcjonowani jego długością:)

W poprzednim dużo dziewczyn, w tym bardziej skupiłam się na Huncwotach. Chociaż nie mogło zabraknąć Lily i Jamesa:)

Dziękuję za komentarze:)

Rozdział dedykuje Teoretycznej, która miała urodziny:) Sto lat kochana jeszcze raz!:*

Rogata

☆☆☆

          Syriusz Black miał niezwykle pracowite życie w Hogwarcie. Oprócz przymusowego uczęszczania na zajęcia, z których większość uważał za bezsensowne i zbędne, zmagał się z tłumami fanek, obsesyjnie próbującymi się z nim umówić. Dzierżył również zaszczytny tytuł największego rozrabiaki w zamku, zobowiązujący do ciągłego wymyślania i realizowania dowcipów na skale szkolną.

          Dziś jednak miał w planach jeszcze jedno zadanie, jakim było towarzyszenie najlepszemu kumplowi w naborze do drużyny. Z niewielkim zainteresowaniem przyglądał się Gryfonom latającym na miotłach.

          Co roku w Gryffindorze drużyna wraz z nowymi rekrutami zbierała się, aby wybrać nowy, podstawowy skład oraz rezerwowych. Do tej pory zostali sprawdzeni pałkarze, obrońcy i ścigający. Przyszedł czas na szukających, prócz Jamesa zgłosiło się pięciu chłopców i trzy dziewczyny. Eliminacje powoli zbliżały się ku końcowi, a Syriusz zdarzył z nudów zaczarować znicza, aby stawał się co kilka minut niewidziany, wypuścił tłuczki na Annabeth Flint, kafel stał się niezwykle ciężki i żaden z zawodników nie mógł go podnieść, a co dopiero rzucić podczas lotu. Natomiast obręcze odpychały wszystkie piłki rzucone w ich stronę. Black miał niezły ubaw, podczas gdy kapitan zorientował się, dlaczego każdy z kandydatów na obrońcę nie przepuścił ani jednego gola. Zirytowany podleciał do Blacka i nawrzeszczał na niego, po czym wrócił do drużyny.

          Łapa rozejrzał się w poszukiwaniu nowego źródła rozrywki. Kiedy miał już podpalić miotłę Henry`ego przysiadł się do niego Terry. Starszy o rok Puchon, niezbyt rozgarnięty, jednak sympatyczny mięśniak.

— Cześć Syriusz — zagadnął.

— Hej — odparł i wrócił do przerwanej czynności nie, zwracając na niego uwagi.

— Mam sprawę.

— Nie mam ognistej na zbyciu. Niedługo moje urodziny i muszę zbierać zapasy — wytłumaczył automatycznie.

— Nieee. — Machnął lekceważąco ręką, jakby ognista w istocie nie miała tak wielkiej wartości, jak uważał Black. — Ja nie o tym. Chodzi o Jamesa, a raczej o Evans.

Huncwot oderwał wzrok od miotły Whitmana, która właśnie zaczęła płonąć. Przez co jej właściciel złapał za rączkę i uderzał o murawę, niszcząc przy tym jej witki.

— A możesz jaśniej? — Zainteresował się, co też chłopak może chcieć od jego najlepszego kumpla i rudego uparciucha.

— Czy Jim z nią tak na poważnie?

— Poważnie, czyli jak?

— No wiesz, bo nie chciałbym koledze wchodzić w paradę.

— Jaką paradę?

— Słyszałem, że podoba się też Willowi z Ravenclawu i jeśli Jamesowi na niej nie zależy jakoś szczególnie, to bym się z chęcią koło niej zakręcił, zanim zrobi to ktoś inny.

— Ale zaraz, zaraz. Ty mówisz o Lily Evans Gryfonce?

— No.

— Prefekt?

— Tak.

— Tej, za którą lata Rogacz ?

— O ile mi wiadomo, w zamku jest tylko jedna Lily Evans — stwierdził Terry. Jego ton nie spodobał się Łapie.

— Na brudne gacie Merlina z ćpaliście się wszyscy liśćmi odorosoku? Ona ma cycki o smaku ognistej czy co — warknął zirytowany.

— A ma?! Może faktycznie je czymś naciera. — Zamyślił się.

— Kretyn — fuknął. — Evans jest Jamesa, a jak któryś się zbliży, to będzie miał do czynienia z całą naszą czwórka — obwieścił.

— Dobra, dobra stary. Wolałem się upewnić — stwierdził i odszedł w momencie, gdy został obwieszczony koniec eliminacji.

— Powariowali — mruknął Syriusz, wstał z trybun i skierował się w stronę szatni.

★★★

          Szedł powoli, niezdarnie, potykał się o rąbek swojej przydługiej szaty. W oczach mu pociemniało, gdyby nie przytrzymał się zbroi, pewnie upadłby na zimną posadzkę. Może to byłoby lepsze rozwiązanie, wtedy ukoiłby rozgrzaną skórę. Wiedząc, że dalej nie da rady iść, usiadł na ławeczce i oparł się o ścianę, zaczął grzebać w kieszeni za odrobiną czekolady. Blond włosy pozlepiały mu się od potu, a grzywka przykleiła do czoła. Westchnął, czując słodki smak na języku. Mięśnie zaczęły się rozluźniać a obraz przed oczyma wyostrzać. Żałował, że nie posłuchał Jamesa i nie zgodził się na posiadanie dwukierunkowego lusterka, teraz byłoby idealne, aby wezwać go do pomocy. Pomimo kojącego działania kakaowego przysmaku ręce nadal mu drżały ze zdenerwowania. Czuł, że nie jest z nim dobrze, że dzieją się dziwne rzeczy, ale czy będąc wilkołakiem od tylu lat, kiedykolwiek mógł o sobie powiedzieć normalny? Nie przypuszczał, nie pomyślał nawet, że to znów go spotyka. Blue moon. Te dwa słowa wciąż kołatały mu się po głowie. Samo wyrażenie go przerażało, a co dopiero jego skutki. W swoim likantropicznym życiu tylko raz zdarzyło mu się doświadczyć tego zjawiska i szczerze prosił Merlina, aby nigdy więcej go nie spotkało. Bo jaka może być większa kara dla wilkołaka niż dwie pełnie w jednym miesiącu? Wzdrygnął się na sama myśli. Doskonale pamiętał, gdy dziesięć lat temu doświadczył Blue Moon. Niepokój, zdenerwowanie, złe samopoczucie, senność i obrzydliwa żądza, dominująca jego umysł przez cały czas, która dokuczała mu przeważnie kilka godzin przed pełnią. Nauczył się z nią funkcjonować, ujarzmiać, ale nie potrafił uciszyć jej, gdy była tak silna. Wtedy trzymał się z daleka od tłumów, czasem dzień przed pełnią rezygnował ze wspólnych posiłków, na zajęciach siadał jak najdalej od wszystkich. Kilka razy w obawie przed zrobieniem śpiącym przyjaciołom krzywdy wymykał się do Pokoju Życzeń i wracał nad ranem. Kiedyś przyłapał go James, ale mimo ogólnego wrażenia, luzaka i lekkoducha, jakże mylnego, od razu pojął, że Remus nie chce się wszystkim zwierzać ze swoich słabości. Pozwolił się wyżalić i nie drążył tematu ani w obecności reszty Huncwotów, ani gdy byli sami.

          Lupin starał się wymazać z pamięci męki tamtego miesiąca i dlatego nie od razu zrozumiał, co się dzieje, nie przestudiował dokładnie i wnikliwie map nieba. Chociaż może prawda była bardziej bolesna i brutalna. Doskonale zdawał sobie sprawę, co oznacza jego złe samopoczucie, ale nie dopuszczał do siebie myśli, że będzie podwójnie przeżywał swoją prywatną tragedię. Aż do dziś. Dziś McGonagall, która była na bieżąca informowana przez profesor Purcell o dokładnej dacie pełni oraz wszelkich anomaliach jak Blue Moon. Dwóch pełniach w jednym miesiącu, oddzielonych od siebie tylko kilkoma dniami i niezwykle silne wpływającym księżycem na likantropów.

— Luniu! Tu jesteś! Dobrze, że mam mapę, bo jesteś nam potrzebny. Trzeba zaplanować urodziny Łapy i pójść po zgodę do McGonagall na przywiezienie prezentu, no i mamy nowy pomysł na kawał. Mówię ci, jest świetny... — Przestał nawijać jak katarynka, widząc bladego i roztrzęsionego przyjaciela. — Remus? Wszystko dobrze?

— Blue moon — odparł tylko Lupin. Przymknął oczy, czaszkę rozsadzał mu ogromny ból.

— Yyyyy ja wiem, że jako twój kumpel powinienem w minimalnym stopniu orientować się w fazach księżyca, ale przez ostatni rok astronomii moim jedynym zajęciem było gapienie się na Evans — przyznał skruszony Potter.

— Dwie pełnie w jednym miesiącu — wytłumaczył zbolałym, słabym głosem.

— Ja cię! Dwie wyprawy! — Oczy mu rozbłysły z podekscytowania. Czegoś takiego jeszcze nie przeżyli, odkąd rozpoczęli swoje nocne eskapady z Lunatykiem.

— To nie takie wspaniale jak ci się wydaje.

— Porozmawiamy o tym w pokoju — odparł James obserwując zezujących na nich Ślizgonów — Chodź, pomogę ci.

Powoli dotarli do Wieży Gryfonów. Rogacz nalegał, ale uparty Lupin kategorycznie odmówił pójścia do Skrzydła Szpitalnego. Nie jest na tyle słaby, żeby dać się pokonać kaprysom księżyca.

★★★

          Lily biegała po Pokoju Wspólnym i pomstowała na wszystko, na czym stoi Hogwart. Odznaka prefekta, którą nosiła z dumą i zaangażowaniem w swoim obowiązkach, dziś niezwykle jej ciążyła. Pierwszoroczni padali ofiarami wspaniałomyślnych starszych kolegów, którzy urządzali kocowanie i temu podobne dyrdymały. Kilku chłopców zaprowadziła do Skrzydła, zarekwirowała mnóstwo nowych, nielegalnych gadżetów, z jednego sklepu dla żartownisiów na Pokątnej. Odrzuciła zaloty wyjątkowo chamskiego czwartoklasisty i ugasiła trzy pożary, jeden kanapy i dwa dywanu. Zmrużyła wściekle oczy, gdy spostrzegła Pottera i Remusa przechodzących przez portret.

— Może byś mi łaskawie pomógł, a nie szlajasz się z Potterem! — warknęła i założyła ręce na piersi, tupiąc przy tym nogą.

— Już Lily.

Twarz dziewczyny momentalnie złagodniała widząc zły stan zdrowia przyjaciela.

— Pełnia? — spytała niezwykle miękko i cicho.

— Dwie — wyjaśnił James i był już gotowy uraczyć Evans obszernym tłumaczeniem, co to oznacza, gdy spytała:

— Blue moon?

Przytaknął, nie dowierzając. Ta dziewczyna zaskakiwała go na każdym kroku. Swoją wiedzą, oczytaniem, zdolnością empatii. Obserwował, jak odprowadza Remusa do pokoju i szepce mu kojące słowa. Nie był o niego zazdrosny, przyjaciel nigdy nie zrobiłby mu świństwa. Nawet cieszył się, ze Lily odrobinę uspokoiła Lunatyka. Delikatny uśmiech zaczął błąkać się na jego twarzy. Była aniołem, rudowłosym dobrym duszkiem, z temperamentem, ale mimo to wiedział, że jest niezwykle opiekuńcza.

— Nasz dzieciak będzie mieć przerypane — mruknął i potargał włosy, bo właśnie Evans schodziła po schodach.

Na „dzień dobry” wdepnęła w rozpuszczoną czekoladę. Jęknęła i wyczyściła różdżką najpierw siebie, a potem podłogę.

— Nie matkuj mu. Nie lubi tego — stwierdził z uśmiechem.

— Nie matkuję, staram się pomóc — burknęła obrażonym tonem.

— Wolałby, żebyś go poklepała po plecach niż tłumaczyła, jaki jest biedny.

— Tak jak ty? — Uniosła jedna brew w oczekiwaniu na odpowiedź.

— Chociażby. Dla nas jest równy, nie ma ulg, bo ma mały futerkowy problem.

— I dlatego Black zaatakował go o nowy kawał, jak tylko wszedł? — spytała z po wątpieniem.

— To odciąga jego umysł od problemów.

— Akurat — prychnęła.

— Wierz mi. Znam go sześć lat. Nie lubi użalania się nad nim.

— To, co mam zrobić?

— Zaproponuj partię szachów.

Posłała mu sceptyczne spojrzenie.

— Nie wierzysz mi?

Zaprzeczyła ruchem głowy.

— To chodź!

Pociągnął ją za rękę i poprowadził do dormitorium, wepchnął siłą i zamknął drzwi, odgradzając jej drogę ucieczki. Pozostali Huncwoci przyglądali się temu ze zdziwieniem.

— Lily? — Remus posłał jej pytające spojrzenie.

— Noo... ten, bo ja — zaczęła się plątać.

— Evans chciała zagrać z tobą partyjkę, ale nie chciała przyjść do naszego pokoju, twierdząc, zupełnie nie wiem dlaczego, że będę ją nagabywać o randkę. — Black parsknął śmiechem, a James kontynuował. — Więc obiecałem, że na cały jej pobyt tutaj dam spokój.

— Serio? — zapytała zbita z tropu.

— Oczywiście — przytaknął Rogacz.

Remus doskonale zdawał sobie sprawę, jak było naprawdę, znał zarówno Evans, jak i Pottera, ale ucieszył się z takiego obrotu sprawy.

— Gramy? — spytał i nie czekając na odpowiedź dziewczyny, wyciągnął planszę i zaczął ustawiać pionki.

Lily posłała Jamesowi pełne uznania spojrzenie, które było dla niego wystarczającą nagrodą.

★★★

          Chodziła po całym zamku, a nawet przeszła już błonia, sowiarnię oraz odwiedziła Hagrida. Zostały lochy i Wielka Sala. Wątpiła, aby chłopak zaszył się w zimnych piwnicach, więc wybrała się do drugiego punktu.

— Cześć przystojniaku — zagaiła.

Nie zareagował, dalej zawzięcie notując.

— Powiedziałam cześć — burknęła, opadła na miejsce obok niego i szturchnęła go, nie będąc delikatną.

— Myślałem, że Black stoi koło mnie — przyznał z uśmiechem, za co znów zarobił sójkę.

— Kretyn.

— Jak wakacje? Widziałaś się z mamą? — spytał i spojrzał na Ros. Gdy się obracał, ręką potrącił kałamarz, wylewając jego zawartość na wypracowanie. Jęknął przeciągle i zaczął rękawem szaty wycierać atrament.

— Przestań! — Podniosła jego ramię. — Chłoszczyć — mruknęła. Ubranie znów stało się czyste. Potem zajęła się rozlanym tuszem. Usunęła go, nie niszcząc eseju.

— Wybawczyni — krzyknął i znów przewrócił buteleczkę, która była tym razem pusta.

— Tragedia — westchnęła z rozbawieniem.

— Jestem ci winny przysługę. Nie zniósłbym pisania tego drugi raz.

— Upomnę się — ostrzegła.

Sposępniała przypominając sobie o matce.

— Wnioskując po twoim humorze, nie odezwała się.

— Wiesz... pokazy, sesje, wywiady znów pokazy — odparła, siląc się na beztroski ton.

— Nie martw się. Jak będzie mogła, to na pewno się zobaczycie — pocieszył ją.

— Cóż myślę, że jak zamieni wakacje na Kanarach z przystojnym gachem na odwiedziny w Cardiff, to się zobaczymy.

— Na stringi Morgany muszę poprosić twoja babcię, aby nie kupowała tych tabloidów. — Podrapał się w zamyśleniu piórem po nosie, tworząc na nim kleksa. Albertini roześmiała się cicho i wytarła mu nos.

— Co ja bym bez ciebie zrobił? — spytał Derek.

— Zginał marnie — odparła z przekonaniem i zaczęła wpatrywać się w chłopaka.

— Co tak mrugasz? Wpadło ci coś do oka? — Zaniepokoił się.

— Taki tam gamoń ze skarpetkami... — Przychyliła się i zerknęła na jego nogi, a potem znów parsknęła śmiechem. — W bombki choinkowe, serio? We wrześniu?

Przewrócił oczami.

— Drugą dla odmiany mam w pisanki — odparł. — Nie mogłem znaleźć pary — przyznał.

Idealnie poprawiał jej humor, sprawiając, że uśmiech nie znikał z jej twarzy. Przyglądała się w ciszy, jak dopisuje kolejne zdania w pracy domowej.

— Kiedy przestaniesz gwałcić ten pergamin kretynizmami na temat praw Gampa? — spytała, zaglądając mu przez ramię.

— Co ci się tu niby nie podoba?

— Nie da się transmutować wszystkiego.

— Jaka maruda — fuknął — Prawo drugie, uwaga cytuję! — Podniósł palec do góry, aby ją uciszyć. — Każdy obiekt można dowolnie poddać działaniu transmutacji.

— Z wyjątkiem różdżki, duchów oraz jedzenia i picia, którego nie można stworzyć, a jedynie zamienić — odparła z wyrazem wyższości na twarzy.

Jenkinsowi mina zrzedła, gdyż przedmiot nauczany przez McGonagall był jedynym, z którego Rosario wszytko wiedziała i potrafiła. Oznaczało to, że będzie musiał wszystko pisać od nowa.

— Wiesz co, cofam swoją propozycję przysługi. I tak muszę je wyrzucić. — Przyznał z bólem, gniotąc pergamin.

— Napiszę to, jak ty... — zaczęła.

— O nie, nie, nie! — Podniósł ręce w obronnym geście. — Nie piszę znów twojego eseju na Opiekę. Zresztą, po jakiego grzyba to kontynuujesz, jesteś beznadziejna z tego przedmiotu.

— Lubię zwierzątka — oznajmiła beztrosko. Posłał jej sceptycznie spojrzenie. — No dobra wygrałeś. To wymówka, aby siedzieć z tobą w jednej ławce. — Poruszyła sugestywnie brwiami.

Westchnął zrezygnowany.

— Zołza — mruknął na tyle głośno, żeby usłyszała. — A mogłem nie próbować cię poderwać — przyznał już głośniej. — Na razie. — Pokazał jej język i wstał. Gdy się podnosił, usłyszeli charakterystyczny dźwięk przy rozpruwaniu materiału. Derek jęknął i posłał błagalne spojrzenie w stronę krztuszącej się ze śmiechu Ros.

— Kogo spodnie tym razem zabrałeś?

— Chyba Kenny`ego. Jest szczuplejszy. W sumie tak czułem, że mnie piją na tyłku. Mogłabyś?

— Mówiłeś coś o zołzach i tak dalej — odparła ze słodką miną.

— Będziesz mniejszą, gdy mi pomożesz — zaoferował.

Udała, że bardzo dogłębnie się zastanawia.

— Chyba wolę być większą — orzekła w końcu.

— Napiszę ci tę opiekę — obiecał ze zrezygnowaniem.

— I wreszcie gadasz z sensem.

Machnęła różdżką, a spodnie nie dość, że się zszyły, to jeszcze odrobinę rozluźniły.

— Kocham cię. — Pocałował ją w policzek i odszedł. Przed wyjściem z Wielkiej Sali jeszcze się potknął, gdy próbował jednocześnie iść tyłem i jej machać.

— Ja ciebie chyba też... — westchnęła zrezygnowana.

Czy to możliwe, że mimo bronienia się ten gapowaty ciamajda skradł jej serce?

I czy w jego sercu jest miejsce dla niej?

★★★

          — Nie musicie iść ze mną, będzie gorzej niż zazwyczaj — ostrzegał.

— Nie pitol Luniu — mruknął ze znudzeniem Syriusz.

— Ja jestem poważny, a ty stroisz sobie żarty — skrzyczał go.

— Remus to nie pierwsza nasza wspólna pełnia. — Uspokoił go James.

— Rogacz ma racje, ale nie! Ty zawsze musisz panikować jak baba — stwierdził Black.

— Nie chcę wam zrobić krzywdy — przyznał zbolałym tonem.

— Luniu parę blizn i siniaków doda mi męskości. Będę mógł opowiadać laskom, jak w heroiczny sposób pokonałem wilkołaka. Będą jadły mi z ręki. — Łapa zatarł ręce na samą myśl.

— Już wszystkie jedzą — zauważył Peter.

Remus tylko westchnął i spojrzał błagalnie na Rogatego.

— Będziemy grzeczni — obiecał — słowo skauta.

Lupin przewrócił oczami, ale nie drążył tematu. Założył bluzę i udał się do Skrzydła Szpitalnego gdzie czekała na niego Poppy. Wypił przygotowane przez nią eliksiry wzmacniające, uspokajające i przeciwbólowe. Taki sam zestaw otrzymał na czas po pełni. Chociaż pielęgniarka przychodziła do niego krótko po przemianie w ludzką postać, odkąd są z nim Huncwoci nalegał, aby zostawiała mu wywary. Wiedział, że James go ocuci, poda leki i pomoże się ubrać. Łatwiej mu było pokazać się jej w nieco lepszym stanie, niż takim, mogącym zaliczyć do opłakanego. Pomfrey machnęła różdżka, a drzewo znieruchomiało, wprowadziła chłopaka do Wrzeszczącej Chaty, poklepała pokrzepiająco po plecach i obiecała zjawić się nad ranem.

          Huncwoci czekali, kiedy oddali się na bezpieczna odległość. Peter pod postacią szczura unieruchomiło ponownie tej nocy Bijącą wierzbę i cała trójka pognała przez tunel. W momencie, kiedy znaleźli się w salonie, zaczęła się przemiana. Rogacz i Łapa wymienili zdziwione spojrzenia, nigdy tak szybko księżyc nie osiągnął pełnej postaci.

          Remus wił się. Ogromny, okropny ból rozsadzał go od środka, czuł jak każda kość w jego ciele łamie się, aby zrosnąć się ponownie, nadając sylwetce zwierzęcego kształtu. Twarz pokryła się sierścią jako pierwsza, następnie korpus, ręce i nogi. Resztkami świadomości marzył, aby ten koszmar się skończył, aby przestało boleć, a potem nie czuł już nic oprócz palącego, wszechogarniającego pragnienia krwi.

          Przemiana dobiegła końca. Lunatyk upadł, lecz zaraz się poderwał i zaatakował kredens. Syriusz, gdyby mógł, przewróciłby oczami, od miesięcy wychodząc, naprawiał mebel a Remus, gdy tylko się przeistoczył, go rozwalał. Wilkołak odwrócił się do animagów, najeżył, następnie zaczął warczeć i skradać się. Stojąc spokojnie, pozwolili się obwąchać, a kiedy Remus wyczuł znajome zapachy, uspokoił się i zawył. Po kilku pełniach nauczyli się odróżniać ton wycia. Ten oznaczał radość. Skierowali się do tunelu, Lupin podskakiwał koło nich jak mały wilkołaczek, który chce się bawić ze starszymi kolegami. Weszli do zakazanego Lasu i wędrowali przez gąszcz roślin spokojnym, równym tempem. Remus biegał od krzaka do krzaka, obwąchując i strasząc mniejsze, leśne stworzenia. Z krzaka jeżyn wyskoczyła mała, zwinna wiewiórka. Lupin natychmiast za nią pognał, a Huncwoci za nim. Potter widząc, że zbliżają się do skraju lasu, który znajdował się na uboczu Hogsmeade przyspieszył i gnał ile sił w kopytach, by nie dać Remusowi wyjść za obrąb drzew. Niestety wilkołak był szybszy, wpadł na polną dróżkę, która zapewne za kilka mil łączyła się z jedna z głównych dróg wioski czarodziejów, a którą z łatwością likantrop mógł pokonać w ekspresowym tempie. Lupina przestało interesować zwierzątko. Stanął i zaczął z uwagą oraz skupieniem nasłuchiwać, po chwili przeraźliwie zawył i ruszył w stronę światełka. Rogacz oraz Łapa od razu zorientowali się, że owy blask pochodzi z okna jednego z domów. Syriusz zamienił się w człowieka.

— Nie dogonimy go — wysapał z paniką w głosie.

Zamiast jelenia pojawił się rozczochrany okularnik.

— Cholera — zaklął. Myślał gorączkowo jak zawrócić przyjaciela i wtedy wpadł mu do głowy pomysł, który mógł okazać się jedyną deską ratunku.

— Staraj mu się mnie dać za bardzo do mnie zbliżyć — krzyknął do Blacka i zaczął grzebać w kieszeni.

— Rogacz, co ty robisz?!

James wyciągnął różdżkę i przyłożył do boku, wyszeptał zaklęcie, a z nowo powstałej rany powoli zaczęła sączyć się krew. Potter zasyczał z bólu, jednak umaczał rękę, w lepkiej cieszy i wysmarował nią drzewo.

— Remus — wydarł się. Ponownie zamienił w jelenia i ruszył na tyle, jak szybko pozwalała mu rana w stronę zamku. Łapa otrząsnął się z szoku, powrócił do animagicznej postaci i zaczął ujadać.

          Zatrzymał się i usłyszał krzyk, świadomość podpowiadała mu, że jest on ludzki. Zapach krwi potwierdził domysły i wyostrzył zmysły. Zawrócił i pognał za swoim nowym celem — krwawiącym człowiekiem.

          Otarł się o kolejne drzewo i przystanął, bolący bok coraz bardziej mu dokuczał, a utrata krwi osłabiła organizm. Przez zarośla widział zarys błoni i Bijącej Wierzby. Za sobą usłyszał łamanie gałęzi i wycie. Resztkami sił zmusił się do galopu. Wraz z Glizdogonem dotarli na skraj lasu i szczurek pognał do drzewa, aby je unieruchomić. Jeleń wpadł do tunelu, zostawiając już niespecjalnie, coraz większe plany krwi. Wycieńczony padł na podłogę we Wrzeszczącej Chacie i zmienił się w człowieka. Peter również to uczynił i podbiegł do przyjaciela.

— Wstawaj! — Rozpaczliwie próbował podnieść omdlałego Pottera.

Usłyszał rumor, a następnie warczenie. Z szalejącym w piersi sercem odwrócił się i zobaczył oszalałe z żądzy ślepia wilkołaka.