Rozdział 30: " Trochę za późno."

Witam!

Nie mogłam się oderwać od komentarzy, które powstały pod ostatnią notką:) Okazało się, że taniec, którego nie do końca byłam pewna czy dodawać, zrobił wśród Was furorę:) Z czego jestem niesamowicie dumna! Kolejna rzecz, która mnie cieszy, to fakt, że bardzo przypadła Wam do gustu postać Jamesa, są osoby nowe, które czytając starsze rozdziały właśnie jego podają jako ulubieńca:) Nawet nową czytelniczkę, która go nie lubiła z zasady, do niego przekonałam:) Tak, tak Lunatyku o Tobie mówię:D

Cholera, nawet nie wiecie, jak mnie to wszystko cieszy! Nowi czytelnicy, nowi komentujący! I w dodatku wszystkim się podoba! SZOK!

Uwielbiam Was! :*

Wasza Rogata

☆☆☆

Wraz z ostatnimi dźwiękami utworu, stało się coś, czego nikt ze zgromadzonych by nie przewidział. Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie. Rudowłosa wyrwała się z objęć okularnika i wybiegła przez dziurę w portrecie. James, niewiele myśląc, pognał za nią.

— Czy mi się to śniło, czy wy też to widzieliście? — spytał zdumiony Syriusz.

★★★

— Lily! Lily! Czekaj!

— Daj mi spokój — krzyknęła i gnała dalej przed siebie.

James nie tylko był bardziej wysportowany, ale również bardziej zdecydowany, aby dogonić Rudą. Złapał ją za rękę, obrócił w swoja stronę i zaczął intensywnie wpatrywać się w zielone tęczówki dziewczyny.

— Co się stało? — spytał miękko.

— Daj mi spokój — poprosiła niemal płaczliwym głosem.

— Nie, dopóki nie powiesz, co się stało.

— Daj mi spokój tak na zawsze — sprostowała.

— Ale Lily... — zaczął.

— Nie! — przerwała mu — Nie rozumiesz!

— To mi wytłumacz — poprosił.

— Po prostu nie zakochuj się we mnie — powiedziała i odeszła, zostawiając go kompletnie zaskoczonego.

— Trochę za późno — mruknął sam do siebie.

★★★

Dni mijały szybko. SUMy zbliżały się nieubłaganie, więc nauczyciele pytali, zadawali powtórkowe eseje i uparcie starali się przekonać uczniów do tego, że to właśnie ich przedmiot jest najważniejszy. Pogoda natomiast była coraz cieplejsza i nie zachęcała do intensywnej nauki. James miał całkowicie zagospodarowany czas. Treningi Quidditcha przed finałowym meczem ciągnęły się godzinami, starał się wraz z Huncwotami umilić naukę uczniom i robić jak najwięcej kawałów, w pełnię towarzyszył Remusowi, dodatkowo tracił cenne godziny na odpracowanie zdobytych szlabanów. Właśnie kończył szorować ostatnią łazienkę siódmoklasistek. Oświadczył Ann Fletcher, która to od pamiętnego tańca, zastępowała Lily w pilnowaniu Pottera, że skończył i udał się do swojego dormitorium. Było puste, co oznaczało, że Remus, a może nawet i Peter siedzą w bibliotece. Syriusz mógł się szlajać lub odrabiać szlaban, a jemu pozostało przyciągnąć swoja torbę i wygrzebać podręcznik do OPCM. Zaczął skrobać po pergaminie pracę domową. Jednak jego myśli uciekały do Lily. Unikała go, jak tylko mogła, nie spędzała czasu w Pokoju Wspólnym, a kiedy już w nim była to podnosiła się w momencie, kiedy on wraz z drużyną przekraczali próg pomieszczenia. Całymi dniami chodziła z podręcznikiem i się uczyła. Próbował zwrócić na siebie jej uwagę, ale wtedy tylko krzyczała, wlepiała karę i zabierała punkty. Nie widział już tego ciepła w jej uśmiechu, który śnił mu się po nocach.

A on?

A on zachowywał się jak zakochany kretyn. Szukał okazji do spotkania, robił wszystko, żeby tylko na niego spojrzała i za nic nie chciał uwierzyć, że nie chciała, żeby o nią zabiegał.

Po prostu nie zakochuj się we mnie.

Cały czas słyszał jej słowa w głowie. Cały czas je analizował i starał się zrozumieć, co chciała mu przekazać, bo chyba nie to, żeby naprawdę się w niej nie zakochiwał?

★★★

Przystojny chłopak siedział w bibliotece, nonszalancko rozparty na krześle i obserwował otoczenie. Remus pokręcił głową i wrócił do nauki. Sam fakt, że Syriusz przebywał w bibliotece, był już dziwny, więc zastanawiał się, po co tu za nim przyszedł. Black postukiwał palcami w blat stołu, wyraźnie się niecierpliwił.

— Po co tu przyszedłeś? — spytał zirytowany.

Łapa wzruszył ramionami. Lupin westchnął i wrócił do książki.

— Luniu?

— Tak? — Przeniósł swoje miodowe spojrzenie na przyjaciela.

— Która godzina?

Remus zerknął na zegarek na nadgarstku.

— Piętnaście po siódmej.

Black zamyślił się nad czymś, obserwując dalej punkt w oddali, po czym wstał i wyszedł z pomieszczenia. Lupin nie zastanawiając się na zachowaniem Syriusza, w końcu nie każdy jest w stanie zrozumieć arystokratyczny tok myślenia, uśmiechnął się, zebrał książki i opuścił bibliotekę.

★★★

— Łapy nie ma? — Zdziwił się, wchodząc do dormitorium. Zobaczył Jamesa bawiącego się zniczem i Petera nad kolekcją kart z czekoladowych żab. Podszedł do szafki, aby wyciągnąć szachy. Potter natychmiast się poderwał, krzycząc, że on pierwszy gra, na co Pettigriew tylko wzruszył ramionami. Remus westchnął, tysiąc razy bardziej wolałby grać z Peterem, niż Jamesem, który ubolewał nad stratą każdego pionka, co najmniej dziesięć minut. Kiedy już go ograł i zaczął nową partię z Peterem, a James wrócił do swojego poprzedniego zajęcia, drzwi otworzyły się i wszedł wielce zadowolony Syriusz. Taką minę miał tylko w trzech wypadkach:

1. Kiedy udało im się wywinąć jakiś numer i nie dostali za to kary.
2. Kiedy udało mu się samemu wywinąć numer i nie dostał za to kary.
3. Kiedy spędził przyjemne chwile sam na sam z jakąś dziewczyną.

— Kto tym razem? — spytał Potter, wybierając opcję numer trzy.

— Luxturia Ellis.

— Krukonka?

Black przytaknął i rzucił się na swoje łóżko.

— Umówiłeś się z nią?

— No co ty. Pokazałem zbiór mioteł w komórce na trzecim pietrze. — Poruszył sugestywnie brwiami i zarechotał rubasznie.

— Jesteś zboczony — skomentował Remus, nie odrywając się od gry.

— Wybacz. Nie każdy czeka z inicjacją seksualną do wieku emerytalnego — zripostował Black.

James i Syriusz roześmiali się, a Lupin posłał im karcące spojrzenie, co jeszcze bardziej rozbawiło Huncwotów.

— Ona nie jest zbyt ładna — zauważył Peter.

— Nie jest taka najgorsza — stwierdził Potter.

— Posłuchaj mój Glzdogonie. — Łapa usiadł obok niego i objął go przyjacielsko. — Teraz przekażę ci bardzo ważną prawdę życiową — zaczął poważnym tonem. Pettigriew wpatrywał się w niego z wyczekiwaniem oraz wyraźnym zainteresowaniem. — Jak się nie ma, co się pragnie, to się puka, co popadnie — dokończył.

Wraz z Jamesem ponownie wybuchnęli rubasznym śmiechem. Lupin spojrzał na nich zniesmaczony, ale darował sobie komentarz, natomiast Peter gorliwie pokiwał głową.

★★★

Pochylał się nad pudełeczkiem, które wypełnione było po brzegi fiolkami. Dla laika płyny we fiolkach były albo bardzo podobne, albo wręcz takie same. Dla rozróżnienia wypadałoby po podpisywać każdą z nich. Jednak jemu wystarczył tylko rzut oka i już wiedział, z jakim eliksirem ma do czynienia. Rozległo się pukanie, więc rzucił zaklęcia na kuferek i schował go pod łóżko.

— Wejść. — Zmierzył wzrokiem przybyszów, kiedy żaden z nich nie kwapił się do rozmowy, spytał. — Czego chcecie?

— Może nic, może jednak coś chcemy — odparł Mulciber, rzucił się na łóżko jednego ze współlokatorów Snape`a i zaczął bawić się przypominajką, którą znalazł na szafce nocnej.

— Do rzeczy, nie mam dla was całego dnia.

— A co będziesz robił? — zainteresował się Avery.

— Nie twój interes — warknął zirytowany.

— Avery dostał bardzo ciekawą książkę — wytłumaczył Mulciber.

Severus podniósł prawą brew w wyrazie zaciekawienia. Blondyn skinął na Avery`ego a ten podał księgę Snape`owi. Ślizgon przez chwilę obracał ją w dłoniach, wyczuł, że jest naszpikowana czarną magią.

— To czarnoksięska rzecz — stwierdził i chciał ją oddać z powrotem, jednak Avery się odsunął.

— Strona sto trzydziesta piąta — podał Mulciber.

Severus przekartkował i szybko prześledził wzrokiem zapisany tekst.

— Eliksir?

— Jestem pewien, że sobie z nim poradzisz.

— Nie.

— Daj spokój.

— Skąd wiesz, jakie ma zastosowanie?

— Tego właśnie chcę się dowiedzieć, dlatego potrzebuję, żebyś go uwarzył — wytłumaczył.

— Nie. — Powtórzył twardo.

— Trudno — odparł chłopak i podniósł się, kiedy trzymał rękę na klamce, odwrócił się i rzucił z uśmiechem. — A jak się miewa twoja szlamowata przyjaciółka?

— Nie mów tak o niej! — Zbulwersował się Sev.

— No już, nie denerwuj się, przecież nie powiedziałem nieprawdy.

Severus zmierzył go spojrzeniem.

— No to jak się miewa?

— Dobrze — odparł niepewnie.

— Też tak słyszałem, cały Gryffindor nie mówi do dziś o niczym innym, tylko o jej tańcu z Potterem — zauważył.

W Severusie zagotowało się, pytał Lily tyle razy o te plotki, ale ona albo go zbywała, albo tłumaczyła, że nic takiego się nie stało.

— Rozmawiałem z Dorothy. Mówiła, że byli tacy szczęśliwi, tak pięknie razem wyglądali — dodał.

— Zrobię ten eliksir.

— Świetnie! Składniki ci dostarczymy, powiedź tylko co — odparł z wrednym uśmiechem i wyszedł wraz z Avery`m.

Snape rzucił książką w drzwi, które zamknęły się za Ślizgonami. Na twarzy Mulcibera wykwitł jeszcze szerszy uśmiech. Tak za pomocą tej szlamy, mogą zrobić ze Snape`m, co będzie im się tylko podobało.

★★★

Na dworze świeciło piękne słońce, zalewało błonia i zachęcało do spędzenia czasu na świeżym powietrzu. Przez okna wpadały jego ciepłe promienie do wewnątrz zamku i ogrzewały zimne korytarze zamku. Zza rogu wypadł rozczochrany chłopak z roześmiana miną, za nim zaraz następny, również brunet, z wielkim uśmiechem. Trzeci w kolejności był od nich niższy i miał blond włosy, na samym końcu zasapany biegł pulchny chłopak. Wszyscy czterej wpadli do najbliższej klasy, a blondyn zamknął zaklęciem drzwi od środka. Gdy tylko zamek szczęknął na korytarz wbiegł wściekły do granic możliwości Filch, odgrażał się i wyzywał ich od bezczelnych chłystków. Dobiegł do drzwi, za którymi skryli się Huncwoci i pociągnął za klamkę, jednak nie ustąpiła. Ruszył dalej w poszukiwaniu rozrabiaków.

— Myślicie, że już poszedł? — spytał Peter.

— Cicho! — mruknął Syriusz z przytkniętym uchem do drzwi. — Chyba możemy iść.

Remus rzucił na nich zaklęcie odpychające i wyszli na korytarz. Lepka, czerwona maź wpadła do pomieszczenia.

★★★

— Gdzie ty się włóczysz! — Rosario zaatakowała Alicję, która weszła właśnie do dormitorium.

— Byłam na randce, a co?

— Nie zdasz SUMów. — Upomniała ją Dorcas, na co Ala przewróciła oczami. Oczywiście, że zda.

— Nie ważne! Siadaj. — Albertini popchnęła ją na łóżko obok Meadowes.

— Musimy wymyślić jak zeswatać Rudą z Rogaczem — oznajmiła.

Dorcas jęknęła, a Alicja parsknęła śmiechem. Albertini w roli swatki? Kto by pomyślał.

— A może oni nie chcą — zaczęła Dor.

— Nonsens. — Ros weszła jej w słowo. — Oczywiście, że chcą.

— To może inaczej, a co, jeśli Lily nie chce? — Spróbowała ponownie.

— Chce, tylko o tym nie wie!

Bones zaniosła się śmiechem.

— Co cię tak bawi? — spytała z przekąsem Rosario.

— Nie warto się w to wtrącać, sami się zejdą. Daj im czas.

— Akurat — prychnęła. — Widziałyście ich taniec, są dla siebie stworzeni. Tylko jeszcze o tym niewiedzą!

— Odpuść sobie.

— Bzdury, bez naszej pomocy, w życiu się nie spikną!

— Ros, a może Ala ma racje — stwierdziła nieśmiało Dorcas.

— Z wami się nie da! — ofuknęła je.

— Po prostu nie chcemy się wtrącać w czyjeś życie. Chętnie im pomogę, ale nie tak nachalnie — wyjaśniła Bones.

— To nie jest wtrącanie, tylko — zamyśliła się — pomaganie!

Obydwie westchnęły, ciężko było coś wybić z głowy Rosario, jak się uparła, najprościej było przeczekać i udawać, że się tym interesuje.

— To jaki masz pomysł? — spytała od niechcenia Bones, a blondynka aż pisnęła z radości.

— Etap pierwszy! — zaczęła donośnym, poważnym głosem, tak do niej niepasującym. — Pozbyć się Longbottoma!

— Chcesz go utopić w jeziorze? — zapytała Alicja, za co dostała przez głowę poduszka.

— Opanuj się! Chce go wybić Lily z głowy.

— To weź młotek!

Dorcas i Alicja zachichotały, widząc rezygnację na twarzy przyjaciółki.

★★★

Evans weszła do Pokoju Wspólnego, oczyściła ubrania z czerwonej mazi i odetchnęła: Chociaż w wieży nie ma tego paskudztwa. Reszta zamku dosłownie w nim pływała. Spojrzała na sofy przy kominku, zobaczyła cztery postaci, w tym jedną niesamowicie rozczochraną.

— Możecie mi powiedzieć, co znów wymyśliliście?

— O! Witaj Evans! — zaczął Potter i automatycznie poczochrał, już i tak poczochrane, włosy.

— Więc? Co to za maź?

— Jaka maź? — zapytał Syriusz.

— Nie udawajcie głupszych, niż jesteście! — Zirytowała się. — Ta maź! — Wskazała na grupkę osób z czerwonymi nogami.

— Aaaaaaaa tak maź! Przecież to kisiel. — Wytłumaczył spokojnie James.

— Kisiel? — Zdziwiła się.

— No tak, wiśniowy. Ulubiony Luńka — odparł.

Lily przeniosła wzrok na Lupina, który uśmiechał się do niej.

— Kisiel wiśniowy?

— Budyniu nie lubię.

Westchnęła.

— Rozumiem, że brałeś w tym udział.

— Nie potwierdzam, ale też nie zaprzeczam.

— Jesteś najgorszym prefektem, jakiego miał Hogwart.

— Wiesz, Evans. Każdy musi być w czymś najlepszy! — powiedział James i się przeciągnął.

— To znaczy?

— Peter jest największym żarłokiem w dziejach Hogwartu, Syriusz największym przystojniakiem, Remus najlepszym- najgorszym prefektem, a ja najlepszym szukającym — wytłumaczył.

— Zadziwiające — mruknęła z ironią. — I tak macie szlaban. Ty też Remusie — dodała i odeszła.

☆☆☆

Z góry przepraszam, że ich znów pokłóciłam.

Czekam na opinie.