Rozdział 31: " Przecież twoja Lily jest szlamą."

Witajcie.

Najpierw powinnam Was wszystkich przeprosić, obiecałam, że rozdział będzie pod koniec poprzedniego tygodnia, jednak się nie udało:( Na usprawiedliwienie mam, że to wina mojego zdrowia, które postanowiło sobie zrobić wolne, przez co i ja nie nadaje się do niczego:(

Rozdział dokańczany w kiepskiej formie autorki, dlatego z góry przepraszam za jego fabułę, literówki i wszelkiego innego rodzaju błędy. Odrobinę zadowolona jestem z rozmowy Lily i Jamesa, to chyba najmocniejsza strona tego rozdziału.

Pozdrawiam i dziękuję wszystkim, którzy czekali:)

Rogata.

☆☆☆

— Zaraz egzaminy! Kiedy wy macie zamiar się uczyć, jak co chwilę macie szlabany?!

— O widzi Pani Profesor, gdyby Pani nam ich tyle nie nakładała, to byśmy mieli czas.

— Black, ty mnie nie denerwuj! To wy macie przestać pajacować!

— Ale my nic nie zrobiliśmy — zaczął James.

— Potter, milcz. Nie mam siły się z wami użerać!

Rozwścieczona McGonagall wyszła z Pokoju Wspólnego, powodując, że wpadła do niego kolejna fala kiślu wiśniowego.

★★★

Siedziała w Sowiarni i patrzyła, jak ptaki odlatują i przylatują, jeden po drugim, z różnych stron. Spojrzała w dół, zobaczyła błonia wypełnione uczniami, wylegującymi się w delikatnym słońcu. Podciągnęła kolana i oparła na nich brodę. Niedługo ostatni mecz, decydujący, Krukoni kontra Gryfoni. Ćwiczyli w każdej wolnej chwili, cieszyła się, że nie ma na głowie SUMów czy OWTMów jak większość drużyny, dlatego bezkarnie mogła przesiadywać w swoim ulubionym miejscu. Westchnęła i zamyśliła się nad ostatnimi wydarzeniami. Była już taka szczęśliwa, że James przestał uganiać się za Evans. Umawiał się, co prawda z innymi, ale to nie była przeszkoda, nie do pokonania. W myślach formował się plan jak zdobyć na nowo jego przyjaźń, a później miłość. Przecież nie mógł się w niej nie zakochać. Ostatnio coraz lepiej im się rozmawiało, nie ograniczali się już tylko do suchego „cześć” czy uwag na temat taktyki. Choć Potter traktował ją z dystansem, udawało się go powoli pokonywać. Byliby taką idealną parą. A potem się okazało, że to wszystko wina tego przeklętego tortu! I Jim znów lata z tym swoim „Evans, umówisz się ze mną?”! Przecież nie przefarbuje się na rudo i nie doda sobie takich obrzydliwych piegów na twarzy. Amorencja też odpada, przecież nie kochałby jej wtedy tak naprawdę. Trzeba wybadać, o co tak naprawdę chodzi Potterowi. Spojrzała na zegarek, pora wracać i wziąć się za prace domowe. Sara wstała i otrzepała spodnie, po czym wyszła z pomieszczenia.

★★★

— Sev! Sev! Severusie!

Udał, że jej nie słyszy i przyspieszył. Doszedł do schodów i przeklął pod nosem, jak zwykle wszyscy zmierzali na obiad i było tłoczno. Poczuł, że ktoś szarpie go za rękaw. Odwrócił się i posłał Lily uśmiech.

— Wołałam cię! — stwierdziła z wyrzutem.

— Przepraszam, zamyśliłem się i nie słyszałem — skłamał gładko.

— Mam później wolą godzinkę, może pójdziemy na jakiś spacer? Dawno nie rozmawialiśmy.

— Nie mogę, muszę odrobić zaklęcia.

— Pomogę ci, przecież wiesz, że je uwielbiam — odparła ochoczo.

— Nie, nie. Dam sobie radę.

Posłał jej przepraszające spojrzenie i szybko odszedł, zostawiając zszokowaną dziewczynę. Lily została potrącona przez jakiegoś pierwszaka, jednak nie zwróciła na to najmniejszej uwagi.

★★★

— Świetnie się spisałeś.

— Dziękuję.

— Jutro jest spotkanie, przyjdziesz?

— Chyba nie powinienem.

— Daj spokój, będą wszyscy ważni członkowie.

— Zastanowię się — odparł po chwili namysłu.

Mulciber wzruszył ramionami, wziął fiolkę z eliksirem i książkę.

— Mogę ją przejrzeć?

— Nie zrobiłeś tego jeszcze? — zdziwił się szczerze.

— Pobieżnie.

— Pewnie. — Odłożył wolumen na biurko. — Masz potencjał Snape, a marnujesz go na spędzanie czasu ze szlamą. — Zacmokał zniesmaczony i wyszedł.

Severus usiadł na łóżku i wyciągnął zdjęcie jego i Lily, zrobione mugolskim aparatem na kilka dni przed przyjazdem do Hogwartu. Zmienili się i to bardzo. Ona coraz więcej czasu spędza z gryfońskimi przyjaciółkami i Huncwotami, a on z Mulciberem, Averym i Blackiem. Była coraz ładniejsza, nabrała bardziej kobiecych kształtów. Zwracało na nią uwagę coraz więcej chłopców, nie dziwił się im. Nie dziwił się nawet Potterowi, Lily miała w sobie to coś, co przyciągało, chociaż sama sobie z tego sprawy nie zdawała. Sam chętnie by z nią był. Co z tego, że była szlamą? Wzdrygnął się, pierwszy raz tak o niej pomyślał.

Nie! Nie! Nie!

To jest Lily, jego Lily.

Przecież twoja Lily jest szlamą – podpowiedział złośliwy głosik w jego głowie.

Odgonił niewygodne myśli od siebie i zagłębił się w lekturze.

★★★

— Musimy porozmawiać, Evans. — James zatrzymał Lily na jednym z korytarzy.

— Nie mamy o czym — warknęła zirytowana.

— A ja myślę, że mamy — odparł spokojnym głosem.

— To nie myśl, bo ci to nie wychodzi — mruknęła zgryźliwie,

Potter się uśmiechnął. Uwielbiał się z nią droczyć.

— Dlaczego uciekłaś? — Spróbował zupełnie z innej strony.

— Nie uciekłam.

— Doprawdy? — Uniósł brew w wyrazie zdziwienia.

— Koniec piosenki, koniec tańca. — Wzruszyła ramionami.

— Wystraszyłaś się.

— Niby czego.

— Tego, że ci się podobało — odparł zadowolony z siebie.

— Potter to, że dobrze tańczysz, to nie powód, aby cię wielbić. Wierz mi — burknęła.

— Twierdzisz, że dobrze tańczę? — podchwycił.

— Twierdzę, że jarasz się tym tańcem, jak szczerbaty sucharami — zirytował się jeszcze bardziej Lily.

— A ty nie? — się zdziwił.

— Dla twojej wiadomości, Potter. Chciałeś, to zatańczyłam, koniec kropka, nie mam zamiaru żyć tym faktem przez najbliższe kilka miesięcy.

 — Jesteś okrutna.

 — A ty głupi.

 — Wypraszam sobie — się oburzył.

— Nie moja wina, że się na mnie uparłeś. Mówiła ci już ze sto razy, daruj sobie.

— Mówisz jak Łapa — mruknął.

— Widać Black, ma więcej rozumu niż przypuszczałam. Na pewno więcej niż ty — dodała po chwili zastanowienia.

— A może byś się ze mną umówiła, Evans? Co? — Nie odpuszczał.

— Na gacie Merlina, Potter! Kiedy dotrze do ciebie, że NIGDY!

— Nigdy? — zapytał ze słodkim uśmiechem.

Warknęła ze złości. Widząc, że na tego imbecyla nic nie działa, postanowiła zrezygnować z dalszej, jakże interesującej, konwersacji i odeszła. Niestety, choć nie mogła powiedzieć, że nie spodziewała się tego, James ruszył za nią. Odwróciła się nagle i stanęła twarzą w twarz ze swoim koszmarem, który uśmiechał się głupkowato, targał włosy i wpatrywał się prosto w jej oczy.

— I co teraz, skarbie? — zapytał cichym, głębokim głosem.

— Może coś, a może nic. — Puściła do niego oko i ruszyła dalej.

— Ej Evans, czy ty właśnie ze mną flirtowałaś?! — wykrzyknął. Chciał pobiegnąć za oddalająca się dziewczyną, jednak nie mógł zrobić kroku.

— EVANS! — krzyknął ponownie.

Lily zachichotała pod nosem i ze słodką, niewinną minką spojrzała na okularnika.

— Tak?

— Od kiedy umiesz zaklęcia niewerbalne? — spytał, gdyż już był pewien, że Ruda złośnica przykleiła go do podłogi.

— Od kiedy? — Zamyśliła się. — Chyba odkąd przyczepiłeś się do mnie.

— Odklej mnie — poprosił.

— Na razie, Potter! — Posłała mu całusa w powietrzu i zniknęła za rogiem.

— To może, chociaż randka na przeprosiny?!

Nie doczekał się odpowiedzi.

Parsknął śmiechem, on jeden z czwórki Huncwotów, dał się przechytrzyć Evans. Wyciągnął różdżkę, wyszeptał zaklęcie i po chwili swobodnie spacerował. Mógł to zrobić od razu, ale widząc dumę na twarzy Lily, to ile miała satysfakcji, stwierdził, że raz może dać jej wygrać.

★★★

— Dziubasku! Cukierasku!

Podczas śniadania po Wielkiej Sali rozniósł się donośny głosik panny Ellis.

— Na gacie Merlina! Spław ją — pisnął Syriusz i zanurkował pod stół.

Cała siódemka jego przyjaciół parsknęła śmiechem.

— Cześć, nie widzieliście mojego misia-pysia?

— Witaj Luxurio, czy chodzi ci o Syriusza? — spytała uprzejmie Rosario.

— No, a znasz jakiegoś innego mojego misia-pysia?

— Fakt. O ja głupia i nieroztropna! — zawołała teatralny głosem.

Lily parsknęła w swoją owsiankę.

— To wiesz, gdzie jest czy nie? Bo ten teges, mam dla niego prezencik — odpowiedziała i strzeliła balonem z różowej gumy do żucia.

— A jaki? — zainteresowała się James.

Syriusz uszczypnął go w goleń.

Krukonka wyciągnęła koszulkę z napisem „Kocham Luxurie Black!” oraz podobizną dziewczyny.

— Patrzcie! Czyż nie jest cudowna? — zapiszczała z podniecenia.

— Idealna, na pewno mu się spodoba — zapewnił ją Remus z wielkim uśmiechem na twarzy.

— Black? Myślałam, że masz na nazwisko Ellis — zainteresowała się Lily.

— Przecież to tylko kwestia czasu jak się pobieżemy — odparła.

James wypluł sok dyniowy na stół, Peter zakrztusił się parówką, a Remus, aby zatuszować śmiech, schował się za gazetą.

— Poczekam razem z wami. — Zadowolona z siebie usiadła na wolnym miejscu, które wcześniej zajmował Syriusz. Zaczęła smarować chleb masłem a na to nakładać sporą ilość pasztetu z gęsiej wątróbki. Każdą kromkę odkładała na talerzyk i co chwilę rozglądała się po Wielkiej Sali.

— Masz zamiar tyle zjeść? — spytała zszokowana Rosario.

— Nie, to dla Syriuszka. Nie będzie miał czasu zrobić sobie, jak przyjdzie — wytłumaczyła.

— Łapa nie lubi wątróbki — stwierdził Rogacz.

Dorcas przyglądała się temu z rozbawieniem, ale z drugiej strony była zła na Blacka. Jak on mógł wykorzystywać te naiwne dziewczyny? On zabawiał się nimi, a one planowały z nim przyszłość. Tego problemu nie miała Alicja, ona siedziała z oburzoną miną i co chwila kopała Syriusza pod stołem. Kiedy jej oddał, upuściła niechcący widelec i schyliła się po niego.

— Wyłaź stąd! Zachowaj się jak facet — syknęła.

— Odczep się, Bones.

Zmierzyła go lodowatym spojrzeniem i uśmiechnęła się jadowicie.

— Na Merlina! — zawołała, czym zwróciła na siebie uwagę połowy Gryfonów. — Syriusz posłał jej proszące spojrzenie. — Łapa! Co ty tu robisz?! — Udała wielce zaskoczoną.

Black będąc zdemaskowanym, wyszedł z gracją spod stołu i usiadł koło Luxurii.

— Czemu byłeś pod stołem?

— To długa historia — burknął, nie przestając się mierzyć spojrzeniami z Alicją.

— Wytłumacz mi!

— Luxurio, spał mi widelec.

— I siedziałeś tam piętnaście minut, szukając go?!

— Nie dramatyzuj — mruknął.

— Ukrywałeś się przede mną!

Evans pomyślała, że na tak pustą osóbkę, za jaką ją brali, jest niezwykle domyślna.

— Daj spokój. — Chciał ją przytulić, ale odepchnęła jego rękę, cisnęła w niego koszulką i wyszła zapłakana.

Mruknął coś pod nosem i złapał za kanapkę. Po chwili zaczął się krztusić i wypluł całą zawartość buzi na talerz. Alicja zachichotała, a reszta jej zawtórowała.

— Musiałaś? — spytał z wyrzutem.

— Ja?!

— A kto? Ja?!

— Odczep się, Black. — Przedrzeźniała go.

— Sama się odczep! Mogłem z nią jeszcze trochę pobyć!

— I ranić ją dalej?!

— A kto mówi, że ją raniłem?

— Przejrzyj na oczy. To, że ty nie przywiązujesz uwagi do związków i seksu to nie znaczy, że każdy myśli tak jak ty! Naucz się trzymać swoje przyrodzenie w spodniach! — warknęła.

Syriusz przez chwilę się nie odzywał, jednak postanowił nie przejmować się słowami dziewczyny.

— Hej, Lauren!

Brunetka odwróciła się.

— Syriusz? — spytała z niedowierzaniem, że przystojniak – Black się do niej odezwał.

— Co robisz dziś wieczorem?

— Nic — odparła niepewnie.

— To do zobaczenia o dziewiętnastej na błoniach!

Dziewczyna się zarumieniła i pokiwała głową na znak zgody. Bones prychnęła.

— Coś ci się nie podoba? — zapytał uprzejmie.

— Jesteś dupkiem. — Oznajmiła i wstała z dumnie podniesioną głową.

— Alicjo, pięknie dziś wyglądasz!

— Odwal się, Longbottom — fuknęła na niego. Zarzuciła torbę na ramię i wyszła.

— Co ja znów, zrobiłem nie tak?

— Nie przejmuj się, stary. Baby tak mają. — Syriusz poklepał go przyjacielsko po plecach.

★★★

Meadowes szła z naręczem książek potrzebnych jej, do odrobienia zadanych esejów na następny tydzień. Każdą z wolnych chwil, których zostało niewiele do egzaminów, spędzała na nauce. Wpadła na kogoś a wolumeny wypadły jej z rąk, przykucnęła, żeby je pozbierać.

— Znów się spotkamy w ten sposób.

Usłyszała dobrze znany jej głos i zamarła. Powoli otrząsała się po styczniowych wydarzeniach, ale cały czas wracały, zwłaszcza gdy widziała go na korytarzach.

— Pójdę już — wyszeptała, złapała książki i zaczęła odchodzić.

— Nie tak prędko, moja droga. — Złapał ją za nadgarstek, syknęła z bólu.

— Zostaw mnie, proszę — wyszeptała, a głos zaczął jej się załamywać.

— Mamy niedokończone sprawy, kochanie. — Również wyszeptał i przejechał kciukiem po jej wardze.

Po policzkach dziewczyny zaczęły się toczyć łzy.

— Daj spokój — warknął i pocałował ją mocno i zachłannie.

Zaczęła się wyrywać, ale był o wiele silniejszy.

★★★

— Wiesz, tak nie możesz myśleć.

— Ale jak? — Zdziwił się i wrzucił kilka fasolek do buzi.

Rosario zrobiła to samo.

— Że jak kobieta mówi nie, to myśli tak. A jak powie spadaj, to znaczy – weź mnie, jestem twoja.

Przewrócił oczami.

— Nigdy jej nie zdobędziesz, latając i wrzeszcząc „Umów się ze mną”.

— Ros, oczywiście, że zdobędę! Jestem James Potter, ja zawsze dostaję to, co chcę.

— Czyli to kolejna zachcianka rozkapryszonego, rozpieszczonego, jedynaka? — spytała.

— Nie!

— Czyli jak to jest?

— No, bo jak bym był taki spokojny i niczym się nie wyróżniał, to w życiu by mnie nie zauważyła. A jak na mnie krzyczy, to chociaż wie, że istnieję.

— Oj Rogaś, Rogaś. Postaraj się być bardziej romantyczny.

— Spoko, spoko — odparł — kurde, fasolki wyszły. — Odwrócił pudełko i zaczął nim energicznie potrząsać w nadziei, że kilka jeszcze wypadnie.

Jego starania przerwał kobiecy krzyk.

☆☆☆

Dziękuję, że jesteście!