Rozdział 33: "Podsłuchana rozmowa"

Witajcie!

Mam lekkie opóźnienie, ale zgodnie z obietnicą jest nowy rozdział. Zadowolona nie jestem, jednak na więcej poprawek i zmian nie mam już pomysłów.

Czytajcie!

☆☆☆

Siedziała zamyślona na swoim łóżku i ssała końcówkę cukrowego pióra. Na kolanach leżała książka, której nawet nie otworzyła. Zastanawiała się jak rozegrać rozmowę z Dumbledore`m. Jej rozmyślania przerwała poduszka, która z impetem uderzyła ją w twarz. Rozejrzała się zdezorientowana, zobaczyła rechoczącą Alicję. Uśmiechnęła się i odrzuciła z całej sił przedmiot w przyjaciółkę.

— Wzięłybyście się do nauki — zrugała je Lily, wychodząc z łazienki.

— Nie marudź. Przecież się uczymy. — Albertini przewróciła oczami.

— Właśnie widzę — burknęła. — Kiedy ostatnio odrobiłaś jakąś pracę domową?

— W środę.

— Wczoraj to byłaś na szlabanie.

— To w zeszłą środę. — Wzruszyła ramionami.

— Wtedy, to biegałaś po boisku, podczas treningu z transparentem i zbierałaś chętne do drużyny cheerleaderek.

Ros zamyśliła się, czy naprawdę odrabiała lekcję trzy tygodnie temu? Nagle oczy jej się zaświeciły i spojrzała proszącym wzrokiem na Lily.

— À propos...

— Zapomnij. Nie będę robić z siebie idiotki na oczach całej szkoły.

— A może ty? — zwróciła się do Alicji.

Bones pokręciła w odpowiedzi głową. Albertini westchnęła. Nikt jej nie rozumiał. Może poszuka dziewcząt wśród hogwarckiej społeczności.

★★★

Założył okulary na nos i rozejrzał się po śpiących kumplach. Bezszelestnie wstał, naciągał spodnie oraz bluzę, a spod poduszki wyciągnął pelerynę niewidkę. Przemknął przez Pokój Wspólny, zaczarował schody i po cichu skierował się do dormitorium Lily. Nacisnął klamkę i pchnął drzwi, które zaskrzypiały, zamarł na chwilę, ale widząc, że nie obudził żadnej z dziewczyn, wszedł do pokoju. Podszedł do łóżka Evans, spała z rozrzuconymi rudymi włosami po całej poduszce. Prawą rękę podłożył sobie pod głowę, a lewa ściskała kołdrę, która ją okrywała. Przyjrzał się jej uważnie, tak naprawdę nie była niesamowicie piękna, nie miała idealnej figury, była najniższa ze swoich przyjaciółek, jej cerę przyozdabiały piegi. Łapa zawsze mu tłumaczył, że może mieć ładniejsze, ale on nie zwracał uwagi na paplaninę przyjaciela. Dla niego była najładniejsza, najpiękniejsza na świecie, idealna w każdym calu. Kiedy był mały, zawsze krzywił się, gdy w jego obecności, ojciec przytulał i całował matkę. Słyszał wtedy, że gdy podrośnie i znajdzie odpowiednią kobietę zrozumie. Teraz rozumiał doskonale.

Kolejna noc mijała mu na wpatrywaniu się w twarz ukochanej.

Przebudziła się z przeczuciem, że ktoś niepożądany jest w pokoju. Przetarła zaspane oczy i rozejrzała się, nic nie wzbudzało jednak niepokoju.

— Dziewczyny — szepnęła, lecz odpowiedziała jej cisza i oddechy spokojnie śpiących przyjaciółek.

Wstała i podeszła do komody, na której stał dzbanek z wodą, napełniła szklankę i pijąc, dalej rozglądała się po pomieszczeniu. Jej wzrok prześlizgiwał się, po sylwetce skrytego pod peleryną Pottera. Weszła do łazienki, ale i tam było wszystko na swoim miejscu, popijając wodę podeszłą do okna, oparła się o parapet i wyjrzała.

Nie spuszczał z niej oczu, zauważył, że każda jej piżama składa się z obcisłych, króciutkich spodenek i dopasowanej koszulki na ramiączka. Pożerał ją bezkarnie wzrokiem, kiedy podeszła do swojego łóżka i schyliła się po coś, zaschło mu w ustach. Odkrył niedawno, że jego ciało inaczej niż wcześniej reaguje na jej widok. Po chwili schowała się pod kołdrą, a jemu wróciło rozsądne myślenie. Ułożyła się, a on wpatrywał się w Lily i wyczekiwał. Kiedy upewnił się, że zasnęła, wstał z zamiarem wyjścia, jednak coś go tknęło. Ściągnął pelerynę, nachylił się i zapragnął ją pocałować, kiedy cal dzielił Jamesa od twarzy dziewczyny, ta niespodziewanie otworzyła oczy i zaczęła krzyczeć.

— POTTER! Ty zboczeńcu! Ty erotomanie!

Niepodziewający się obudzenia Evans, chłopak potknął się i zaplątując w kołdrę, upadł na podłodze. Lily stała nad nim i wykrzykiwała wyzwiska, a zdezorientowane dziewczyny próbowały wywnioskować, co się stało.

— Dorcas wezwij McGonagall — zarządziła Evans.

— Daj spokój, już sobie idę.

— Nie! Nie wiadomo jak długo tu byłeś! A może... — Lily zająknęła się i przyłożyła dłoń do ust, uświadamiając coś sobie. — Patrzyłeś, jak się kąpałam!

Przez myśl Pottera przemknęło, że jednak mógł ten wieczór spożytkować lepiej.

— Przyszedłem jak spałaś!

— Udowodnij!

— Jak?!

Lily wzruszyła ramionami i opadła załamana na łóżko, nawet we własnym dormitorium nie mogła być spokojna. Łzy zaczęły zbierać się w jej oczach.

— Liluś naprawdę, przychodzę tylko popatrzeć, jak śpisz — przyznał ze skruchą w głosie.

Zmierzyła go podejrzliwym spojrzeniem.

— Przysięgam na gacie Merlina! Słowo skauta!

— Którym nigdy nie byłeś — prychnęła — WYNOCHA!

— Ale...

— Wynoś się!

— Lepiej idź, Jim — Rosario popchnęła go do wyjścia, a nogą szurnęła pod swoje łóżko pelerynę.

— Zabiję Remusa — jęknęła Evans — i Pottera.

— Jutro pójdziemy do McGonagall, Dumbledore na pewno zmieni zabezpieczenia — Dorcas uśmiechnęła się pokrzepiająco do Lily.

Ta jej tylko przytaknęła ze zbolałą miną.

— Musisz przyznać, że to było słodkie — zaczęła Alicja.

— Bones, bo będziesz następna po Lupinie i Potterze — warknęła Ruda.

★★★

Słońce ogrzewało hogwarckie błonia oraz przyległe do niego tereny. Wiosnę czuć i widać było wszędzie: na drzewach, łąkach, jeziorze, a zwłaszcza wśród uczniów. Aby połączyć przyjemne z pożytecznym, większość zaopatrywała się w książki i wychodziła z zimnych murów zamku na dwór, aby nacieszyć się ciepłem. Choć nauki mieli multum, warto było oderwać się, choć na chwilę i obejrzeć ostatni, decydujący mecz. W tym sezonie prym w tabeli wiedli Gryfoni i Krukoni. Obie drużyny zacięcie trenowały, aby to im przypadł zaszczyt dzierżenia pucharu przez następny sezon. Zdobyć tę nagrodę było nie lada wyzwaniem, a gdy się udało, przybywało również punktów pozwalających, przybliżyć się do otrzymania Pucharu Domów, zdobycie jednego oraz drugiego, w jednym roku nadawało ogromnego prestiżu. Każdy z graczy chciał przyczynić się do zwycięstwa, pomóc drużynie, jednak to tym, którzy mieli szansę ostatni raz zagrać w reprezentacji, zależało najbardziej, aby na trofeum obok nazwy domu i roku było wygrawerowane jego nazwisko.

John Abbot spojrzał na Gryfona, wiedział, co przeżywa jego rywal. Obydwaj w tym roku kończyli Hogwart, zarówno jeden, jak i drugi liczył, że uda mu się poprowadzić drużynę do zwycięstwa. Nigel czując, że jest obserwowany, odwrócił się i spojrzał w oczy Abotta. Uśmiechnął się blado i podniósł pucharek z sokiem dyniowym, wznosząc toast, Krukon odwzajemnił gest. Prywatnie nie żywili do siebie niechęci.

Adrenalina rozsadzała im żyły, nie mogli doczekać się, kiedy wsiądą na miotły i poczują wiatr we włosach. Pojawieniu się graczy na boisku towarzyszył gwar, brawa i piski żeńskiej części kibiców. Lily spojrzała krytycznym wzrokiem na Syriusza i Petera, którzy z dumą, a nawet czcią trzymali transparent z napisem: „Kiedy Gryfoni na miotły wsiadają, Krukonom ze strachu gacie spadają!”. Dom Ravenclawu nie był dłużny, można było dostrzec powiewające bannery o haśle: „Krukoni, Krukoni, żaden Gryfon ich nie dogoni!”. Mecz był wyjątkiem, gdyż prywatnie te dwa domy nie żywiły do siebie niechęci,

Część Puchonów opowiadała się za Gryffindorem, a reszta kibicowała Krukonom, jednak dla każdego, kto przyszedł na mecz, liczyło się widowisko, a nie wygrany. Co innego, gdy chodziło o podopiecznych domu Węża, oni dzierżyli w rękach niebiesko-brązowe proporczyki oraz wykrzykiwali obelgi pod adresem Gryfonów. Powszechnie było wiadomo, że prywatnie żywią do siebie niechęć.

Piłki zostały uwolnione, rozległ się gwizdek i piętnaście osób poderwało się w górę. Obrońcy zajęli miejsca obok pętli, ścigający przyjęli ustalone szyki, pałkarze już latali i bronili swoich zawodników przed tłuczkami, a szukający zaczęli wypatrywać tego, co najcenniejsze – złotego znicza.

Mecz rozpoczęto.

Po pół godziny gry wciąż nie został wyłoniony zwycięzca. Gracze walczyli zaciekle, a wynik był wyrównany, gdyż Gryffindor prowadził zaledwie dwudziestoma punktami. Zapał kibiców nieco ostygł i tylko nieliczni krzyczeli oraz zagrzewali swoich kolegów do walki. Lily siedziała znudzona, zastanawiając, jakie ma szanse na przeciśnięcie się między tłumem uczniów, aby udać się do dormitorium. Rosario zupełnie odwrotnie do Evans kręciła się na siedzeniu, przy każdym, nawet najdrobniejszym, cieniu szansy na zwycięstwo. Jej lewy warkocz mienił się złotem, a prawy był w iście szkarłatnym kolorze, oba podskakiwały wraz z właścicielką i często trafiały zirytowanego Syriusza w twarz. Black już miał wygłosić długi, męczący monolog, w którym to pragnął zaznaczyć swoje zbulwersowanie na zachowanie Albertini, gdy jego uwagę przykuł krzyk komentatorki. Odwrócił wzrok i spostrzegł swojego najlepszego przyjaciela wraz z szukającą Ravenclawu, ścigających się do małej złotej piłeczki, rozpaczliwie próbującej im uciec.

— Dawaj James! — wykrzyknął, a warkocze Ros zupełnie przestały mu przeszkadzać.

Lily obserwowała rozgrywające się sceny z mniejszym zainteresowaniem i zaangażowaniem niż jej przyjaciele, choć musiała przyznać, że Quidditch, z każdym meczem coraz bardziej jej się podobał. Może komuś wydać się to dziwne, ale pierwszy mecz obejrzała, gdy zwolniła Pottera ze szlabanu, wszystkie poprzednie spędzała z Severusem w ich ulubionej klasie na warzeniu lub czytaniu książek i poradników o eliksirach. Zauważyła, iż ostatnimi czasy oddalają się od siebie, mają coraz mniej wspólnych tematów, rzadziej się widują, a co gorsza Snape zaczął zadawać się z podejrzanymi typami. Odpędziła nieprzyjemnie myśli i przeniosła wzrok z podskakującej Rosario na Jamesa.

„Jeszcze troszeczkę, jeszcze stópka! Jeszcze jeden, mały pieprzony cal i złapie tego przeklętego znicza!” Te i tym podobne myśli krążyły po głowie szukającego Gryfonów. Był już blisko, jednak zdobycz znów mu umknęła, jedynym pocieszeniem było to, że Krukonce też zginął z oczu. Zatrzymał miotłę i rozejrzał się po boisku, a potem bezwiednie zaczął przeszukiwać trybuny w poszukiwaniu rudej czupryny. Wrzask Sary koło ucha przywrócił go do rzeczywistości, spojrzał za ścigającą zdobywającą kolejny punkty. Kafel przeleciał przez najwyższą obręcz przeciwników, a publiczność zawyła z uciechy. Widząc błysk koło Abotta poderwał Zmiatacza do lotu i pomknął, najszybciej jak potrafił za swoim celem. Zwycięstwo było na wyciągnięcie ręki, musiał tylko po nie sięgnąć.

★★★

Wygrana była największym zaskoczeniem dla samego Gryffindoru, gdyż Potter po tym, jak pognał za złotym zniczem, zaplątał się w swoją własną pelerynę, jakież było jego zdumienie, gdy odnalazł małą, trzepoczącą piłeczkę w swoim rękawie. Zdziwiony dla szczęśliwy szukający zarządził imprezę, którą poparł cały dom.

— Jeszcze po kropelce! Jeszcze po kropelce! Bo dzierżymy puchar w ręce! — Syriusz śpiewał do pustej butelki whiskey, Peter założył się z Dorothy, kto zje więcej muffinek, a James zbierał zakłady, które pierwsze puści pawia. Żadnemu z imprezowiczów nie przeszkadzał w zabawie fakt, że następnego dnia jest poniedziałek, a zwłaszcza Łapie i Rogaczowi, zaczynającymi ten dzień transmutacją.

★★★

Minerwa McGonagall mierzyła nieprzychylnym wzrokiem swoich wychowanków. Jej podopieczni nie wykazywali żadnej aktywności na zajęciach, miała wrażenie, że tylko nieliczni w ogóle wiedzą gdzie się znajdują. Przeniosła spojrzenie z notującej Meadowes na usypiającego Blacka. Cicho, niczym kocica, w którą się przemieniała, podeszła do ławki, w której siedzieli dwaj Huncwoci. Chrząknęła, czym zwróciła uwagę dwójki rozrabiaków. Ujrzała jak Potterowi oczy, mimo wielkiego wysiłku, same się zamykają, natomiast Blacka były przekrwawione, a sińce pod oczami wskazywały, że tej nocy nie zmrużył oka. W myślach najpierw zganiła samą siebie, że nie poszła sprawdzić, jak jej dom świętuje wygraną. Potem zabrała się za chłopców.

— Black! Dlaczego masz przekrwawione oczy?! Piłeś?! — krzyknęła.

— Ależ skąd pani profesor! — bronił się zachrypniętym głosem, który wcale nie poprawiał jego sytuacji.

— Więc?

Syriusz wytężył ostatki umysłu, które pozostały niezamglone przez kaca i wypalił:

— Pani profesor płakałem przez cały weekend, bo brakowało mi pani lekcji!

Klasa parsknęła, nikt będąc w tak opłakanej sytuacji, nie wymyśliłby tak niedorzecznego wytłumaczenia. Kąciki ust Minerwy na ułamek sekundy podniosły się w uśmiechu, co nauczycielka szybko zatuszowała ironicznym wyrazem twarzy.

— W takim razie dodatkowy esej na dwie stopy o przemianie lampy w biurko.

Łapa jęknął, za co dostał kuksańca w bok od śpiącego Jamesa.

— Panu Potterowi też nie zaszkodzi — dodała po chwili głośniej jadowitym tonem.

Rogacz przetarł zaspane oczy, rozejrzał się i dostrzegł odchodzącą McGonagall.

— Ominęło mnie coś?

Zrezygnowany Syriusz pacnął się w czoło, a James jakby nigdy nic, posyłał w powietrzu buziaki w stronę Evans.

★★★

Dziękował Merlinowi za skończone zajęcia, jedyne, o czym marzył to łóżko. A przed nimi była jeszcze pełnia, liczył więc, że uda mu się odrobinę zdrzemnąć, zanim pójdą do Wrzeszczącej Chaty.

— Remus reagujesz na nas coraz lepiej, nie jesteśmy już tak poobijani, jak za pierwszym razem.

— James, powiedziałem nie.

— No, ale co ci szkodzi.

— Nie będę narażać was ani nikogo innego. A jak Hagrid będzie w lesie, to co wtedy?

Potter przewrócił oczami. Peter pozostał biernym słuchaczem, choć w duszy przytakiwał Lupinowi, a Syriusz nie miał siły, ani ochoty, użerać się z upartym Lunatykiem. Rozglądając się, spostrzegł cień, który przemykał za nimi.

— Zapomniałem podręcznika, idźcie, dogonię was.

Przyjaciele przytaknęli, przez chwilę obserwował oddalającą się grupkę, a potem szybko się odwrócił, ruszył za skrawkiem czarnej peleryny niknącej za winklem.

★★★

Gdy był pewny, że go nie dogoni, zwolnił kroku. Odprężył się, jednak nie był usatysfakcjonowany, znów nie dowiedział się, co to za tajemnicę skrywał Lupin.

— Nieładnie jest podsłuchiwać.

Drgnął na dźwięk znienawidzonego głosu.

— O czym ty bredzisz, Black?

— Ne udawaj niewiniątka Smarkerusie, widziałem, jak nas śledziłeś.

Prychnął.

— Jeśli chcesz się dowiedzieć, przyjdź wieczorem pod Bijącą Wierzbę, trzeba dźgnąć jej pień, żeby stała się nieszkodliwa. — Widząc jawne zainteresowanie w oczach Ślizgona kontynuował. — Bystry jesteś, dasz sobie radę.

Odszedł zadowolony z siebie, zostawiając osłupiałego Snapa. Może ten dzień nie będzie, aż taki beznadziejny?

☆☆☆

I jak?