Rozdział 6: "Cicha woda brzegi rwie."

Wczoraj kury tak gdakały, 
nasze jajka oszalały...
malowały się w paseczki, 
i w kółeczka i wstążeczki. 
Teraz wszystkie krzyczą – Hurra! Hurra! 
Wesołego Alleluja!

Wszystkiego co najlepsze na Te Święta i bardzo, bardzo słonecznego oraz mokrego dyngusa!

Czytajcie i komentujcie!

Pozdrawiam cieplutko w te zimne i mokre dni, Rogata.

☆☆☆

Włosy wpadały mu do oczu, gdy pochylał się nad podręcznikiem.

-Dwu calowy korzeń mandragory posiekać na drobno, potem rozgnieść, dodać i zamieszać trzy razy zgodnie z ruchem wskazówek zegara- mruknął do siebie i zaczął kroić, małym ostrym nożykiem, na którego trzonku wyryte były inicjały S.S. Dodał roślinę do kociołka i zamieszał dwa razy w prawo i raz w lewo, mimo wyraźnych wskazówek w książce, eliksir zabulgotał. Ślizgon zajrzał do książki a następnie spojrzał na srebrzystą substancję, miała idealny kolor. Dopisał szybko drobnym, starannym pismem na marginesie jedno zdanie.

-Następnie dodać dwa języki węża i sproszkowaną żabią ikrę, pół miarki.- Zaczął szperać w swojej skrzynce w poszukiwaniu składników, gdy drzwi klasy otworzyły się gwałtownie a rudowłosa dziewczyna wpadła i zatrzasnęła je z głośnym hukiem. Oparła się o nie plecami i osunęła na podłogę.

-Lily?- chłopak widząc w jakim jest stanie podbiegł do niej zapominając zupełnie o warzonej miksturze.

-Sev- załkała i wtuliła się w jego kościsty tors, objął ją i zaczął szeptać kojące słowa. Eliksir wykipiał a jego zawartość zalała stół.

★★★

-Te cukierki spowodują, że nie będziecie musieli się uczyć, przeczytacie lub coś usłyszycie i już! Zapamiętane!- pstryknął palcami. Malec spojrzał na niego zafascynowanym spojrzeniem, drugi grzebał w kieszeni w poszukiwaniu monet, kilku już dzierżyło w garści zakupione słodycze.

-Black, znowu wciskasz pierwszorocznym te trefne cukierki?- chłopcy widząc odznakę prefekta rozpierzchli się na wszystkie strony. Sam zainteresowany odwrócił się z niewinną miną.

-Mandy! Jak miło widzieć Panią Prefekt we własnej osobie- uśmiechnął się.

-To jak z tymi cukierkami?- spytała, nie dając się zbyć słodkimi słówkami.

-No właśnie nie mam pojęcia skąd oni je mogli wziąć! I dlatego chciałem ich ostrzec.- Odgarnął nonszalancko z twarzy grzywkę.

-Czyżby?- spojrzała z powątpiewaniem na wypchaną kieszeń jego szaty, Syriusz zauważył to i wyjął słodycze.

-Widzisz, trochę im zarekwirowałem ale mi przeszkodziłaś. Ja nie wiem, człowiek tu się stara pomóc lokalnej władzy i zadbać o młodszych kolegów a tu go podejrzewają o takie niegodziwe rzeczy. Nie ładnie, oj nie ładnie.- Pogroził jej palcem. Dziewczyna zachichotała.

-No dobrze, tym razem udam, że tego nie widziałam, ale następnym- zawiesiła głos, spojrzała na niego groźnie i odeszła. Niewiele myśląc ruszył za nią.

-Co będzie następnym razem?- dopytywał, zrównując się z nią.

-Wlepię Ci szlaban.

-Jeśli będę mógł spędzić z Tobą kilka miły wieczorów to jestem za- odparł z łobuzerskim uśmiechem. Mandy uśmiechnęła się i przystanęła.

-Tak Ci na tym zależy?- spytała i figlarnie przekręciła głowę, jej oczy się śmiały.

-Skoro nie masz nic przeciwko, a na szlaban na razie się nie zanosi, to w takim razie dzisiejszy wieczór zaczniemy od wiosennego spaceru- zarządził i podał jej ramię, przyjęła je i skierowali się ku wyjściu z zamku.

★★★

Dorcas popatrzyła za oddalającą się parą, pokiwała z niedowierzaniem głową. Jak to się działo, że taka rozważna dziewczyna. Ba! Prefekt! I to Krukonów! Dała się omamić Blackowi.

-Pies na baby.

Jej rozmyślania przerwała Alicja, która dosiadła się z długą żelką w ręku.

-Co?

-Black- pies na baby.- Szatynka roześmiała się ze swojego żartu i odgryzła kawałek kolorowej, grubej, słodkiej nitki.

-Co one w nim widzą, przecież jest od niej młodszy!?

Bones wzruszyła ramionami i podetknęła Dor drugi koniec cukierka, ta z wdzięcznością wgryzła się w żelka. Kiedy bezmyślnie go przeżuwała do Wielkiej Sali wszedł Colin. Dziewczyna zerwała się i podbiegła do niego rzucając mu się w ramiona i obdarowując buziakiem w policzek. Po chwili zdała sobie sprawę, że mnóstwo osób zgromadzonych na kolacji przygląda się im.

-Za co to?

-Jako jedyna dostałam Wybitny- bąknęła nagle onieśmielona i zawstydzona wylewnością z jaką mu podziękowała.

-Czy jak będę Ci pomagać to mogę liczyć zawsze na taką wdzięczność?

Dała mu kuksańca w bok.

-Może- odparła- Dziękuję, jeszcze raz.

-Do usług.- Skłonił się nisko, puścił jej oko i poszedł do swojego stołu.

-Proszę, proszę, cicha woda brzegi rwie- mruknęła Alicja gdy Dorcas się do niej dosiadła- A może już wyrwała- dodała widząc jak Puchon co chwilę zerka w stronę niczego nie świadomej Meadowes.

★★★

Gdy się uspokoiła pomógł jej wstać i usadził na krześle. Szybkim ruchem różdżki sprzątnął rozlaną maź, wziął mały garnuszek i nalał do niego świeżej wody, ustawił na palniku. Podszedł do szafki, wyjął z niej dwa kubki, do każdego wrzucił po torebce herbaty, a jej dodatkowo posłodził dwie łyżeczki. Zalał herbatę wrzątkiem i postawił przed dziewczyną, przyniósł też paczkę pasztecików dyniowych. Usiadł uważnie na nią patrząc.

-Mmmmm karmelowa- mruknęła rozkoszując się smakiem herbaty.- Moja...

-Ulubiona- dokończył za nią i posłał jej krzepiący uśmiech, odwzajemniła go.

-Skończyła się przecież.

-Ostatnio jak byłem w Hogsmeade zrobiłem nam zapasy, gdybyś chciała ze mną poeksperymentować.

-Przepraszam za eliksir.- Spojrzała w stronę gdzie stał, już pusty, kociołek.

-Nie ważne, zrobię nowy. A może razem zrobimy?- spytał nieśmiało, z entuzjazmem pokiwała głową.

-Lily, co się stało?

Westchnęła.

-Potter- mruknęła jakby to jedno słowo wszystko wyjaśniało i odłożyła niedojedzonego pasztecika. Zachęcił ją gestem żeby mówiła dalej, to wystarczyło aby potok słów wylał się z jej ust strumieniami.

-Jak zwykle popisywał się na śniadaniu i oblał mnie sokiem dyniowym. Na numerologii umoczył mojego warkocza w atramencie.- Na dowód tego, Evans pokazała niebieską końcówkę włosów.- Na transmutacji zamienił moją żabę w pergamin, na którym było napisane „Evans, umówisz się za mną?” niby McGonagall odjęła mu dziesięć punktów, ale potem ją odczarował i zamienił w kapelusz, więc i tak wyszedł na plusie, na eliksirach dosypał coś Dorcas do kociołka i wybuchł oblewając nas, a na wróżbiarstwie zaczął zmyślać, że widzi w szklanej kuli jak się z nim umawiam- westchnęła.- Narobił mi takiego wstydu, zwłaszcza, że Perkins go uwielbia i zaczęła rozprawiać, że ona też coś takiego widzi i, że to się na pewno niedługo stanie. Nie mam już siły do niego- zakończyła a w jej oczach znów pojawiły się łzy. Severus widząc to złapał ją za rękę i pociągnął do góry, chcąc nie chcąc musiała wstać.

-Dosyć tego mazgajstwa- zarządził.- Pomożesz mi. Nalej wody i wstaw na palnik.

Ochoczo zabrała się do pracy.

-Zobaczymy co się teraz stanie- mruknął po pół godzinie gdy dodawał liście storcznika, o których nie było mowy w przepisie.

-Hmmm ma mocniejszą barwę i chyba jest gęstsze niż powinno- zawyrokowała Evans. Snape jej przytaknął. Widział, że zajęcie pomogło oderwać jej myśli od tego głupiego Gryfona, a gdy ona się uśmiechała i jemu poprawił się humor.

-Dziękuję- szepnęła, gdy spostrzegła, że jej się przygląda.

-Od czego są przyjaciele.

★★★

Siedział w Pokoju Wspólnym, ogień z kominka przyjemnie ogrzewał pomieszczenie a zwłaszcza osoby siedzące na kanapach znajdujących się najbliżej niego. Zaczytywał się w książce do Obrony Przed Czarną Magią i cieszył ze spokojnego wieczoru. Od ich ostatniego znaleziska, czyli Pokoju Ślizgonów minęło dwa tygodnie a Huncwoci nie mogli się zdecydować jak najlepiej tą wiedzę spożytkować.

-Cześć.

Usłyszał nad głową powitanie, podniósł wzrok i napotkał błękitne oczy.

-Hej. Siadaj.

Opadła na fotel naprzeciw niego i spojrzała wyczekująco.

-W czymś ci pomóc?- spytał gdy jej wzrok zaczął go peszyć.

-Szukam towarzysza, do szachów.

Na te słowa Remus się ożywił.

-Znasz może kogoś?- spytała figlarnie widząc jego radość.

-Może ja?

Tylko czekała na te słowa, wyciągnęła zza siebie szachownicę i zaczęli rozkładać pionki.

-Dobrze Ci idzie- zawyrokował, gdy po pół godzinie nie udało mu się jej pokonać.

-Mam dobrego nauczyciela, w wakacje mnie szkolił, tyle że na mugolskich. Będzie zachwycony jak mu podaruję czarodziejskie.

-Kto Cię uczył? Tata?

-Dziadek, ojciec nie żyje.

-Przepraszam, przykro mi.- Zawstydził się swoim pytaniem, ale skąd mógł wiedzieć, że Rosario nie ma ojca. Dopiero w tym roku zaczęli ze sobą więcej przebywać, przez ten idiotyczny zakład między Łapą a Rogaczem.

-To było dawno, nie warto rozpamiętywać- odparła, choć wyraźnie posmutniała.

-Może...

Jego słowa przerwał potężny huk dochodzący z wieży chłopców. Zerwali się z kanap i przepychając się przez tłum Gryfonów zmierzali w stronę zamieszania. Remus miał niepokojące przeczucie, że potężny odgłos pochodził z jego dormitorium. Po chwili przekonał się, że jego obawy zostały potwierdzone, co prawda drzwi były zamknięte ale ze szpary pomiędzy nimi a podłogą unosił się ciemnoszary dym. Odepchnął jakiegoś ciekawskiego pierwszaka i pociągnął za klamkę, która nie chciała ustąpić, wyciągnął różdżkę i wyszeptał zaklęcie, zamek szczęknął. Kiedy otworzył drzwi chmura dymu zasłoniła mu widok, słyszał tylko krztuszących się Huncwotów, po omacku dotarł do okna i otworzył je na oścież. W międzyczasie Rosario zlikwidowała sporą część dymu i zamknęła drzwi przed rozentuzjazmowanym tłumem gapiów, którzy koniecznie chcieli dowiedzieć się co wydarzyło się w pokoju tej sławnej czwórki, zwłaszcza, że najrozsądniejszego z nich nie było wtedy w środku. Sprawcy całego zamieszania chciwie czerpali świeże powietrze płynące z zewnątrz.

Widząc zdenerwowanie Remusa, Albertini wycofała się, kiedy drzwi się za nią zamknęły Remus zaczął krzyczeć.

-Co wy sobie wyobrażacie?! Zobaczcie jak to wszystko wygląda.-Gestem ogarnął cały pokój.

-Chcieliśmy dodać pokój Ślizgonów na mapę- bąknął nieśmiało Peter, gdy żaden z jego kolegów nie kwapił się do wyjaśnień.

-Mówiłem, że ja to zrobię w wolnej chwili- warknął.

-Oj Luniaczku no, nie złość się przecież nic takiego się nie stało- mruknął Syriusz.

-Gdzie ta mapa?- spytał zrezygnowany. Trójka Huncwotów spojrzała po sobie a potem trzy osmolone twarze spojrzały bezradnie na Remusa.

-Nie wiecie gdzie ona jest?- zapytał siląc się na spokojny ton, choć wewnątrz cały wrzał.

-No, yyy, ten...

-A może...- wyrwał się do odpowiedzi James, ale szybko ucichł. Zaczęli bezradnie przeszukiwać zdemolowane dormitorium.

-Ups...- usłyszeli gdy po kilku dobrych minutach zaczęli wątpić w powodzenie swoich poszukiwań.

-Co znaczy „ups”?- spytał blondyn. Rogacz wyciągnął spod swojego łóżka część mapy na której widać było zarysy błoni, była ona w połowie zwęglona, Lupin nie miał już siły się denerwować, więc tylko westchnął po raz kolejny tego wieczora i zarządził dalsze poszukiwania.

-Ale my głupi jesteśmy- westchnął Łapa i teatralnie uderzył się dłonią w czoło.

-Mówcie za siebie- usłyszał głos Lunatyka zza kotary. Black niczym nie zrażony, wygrzebał z kieszeni różdżkę.

-Acco mapa- krzyknął, po chwili dzierżył w ręku pergamin, wyszczerzył się tryumfalnie do Pottera, gdy nagle mapa rozleciała się w drobny mak. Zdezorientowany Syriusz przeniósł przepraszające spojrzenie na Remusa.

-Wiedziałem, że tak będzie, dlatego jej nie przywoływałem ty imbecylu!- wrzasnął Remus a z jego różdżki posypały się iskry. Huncwoci nigdy nie widzieli go w taki stanie i obawiali się, że w tym jedynym przypadku jego wilcza natura wzięła przewagę nad ludzką, powoli zaczęli wycofywać się z dormitorium. Gdy Lupin podniósł magiczny patyk z zamiarem rzucenia jakiegoś paskudnego uroku na trójkę przyjaciół, ci w pośpiechu opuścili pokój zamykając za sobą drzwi, zaklęcie odbiło się od drewna i ugodziło w filar łóżka, jego górna część odpadła.

-Uff, było blisko- westchnął Peter. Po chwili z ich pokoju wyleciały na korytarz trzy komplety pościeli z kartką „Śpicie we Wspólnym.” Cała trójka westchnęła. Zawsze mogło być gorzej.